Autor:
1 Księga Kronik nie podaje dokładnie jej autora. Zazwyczaj autorstwo 1 i 2 Księgi Kronik przypisuje się Ezdraszowi.
Data napisania:
1 Księga Kronik najprawdopodobniej została spisana pomiędzy 450 a 425 r. przed Chr.
Cel napisania:
1 i 2 Księga Kronik opisują w większości te same wydarzenia co 1 i 2 Księga Samuela oraz 1 i 2 Księga Królewska. 1 i 2 Księga Kronik skupia się bardziej na ich opisie z perspektywy kapłanów (systemu kapłańskiego). 1 Księga Kronik została napisana po „Wygnaniu” tych, którzy powrócili do Izraela, aby wiedzieli jak oddawać Bogu cześć. Historia skupia się przede wszystkim na Południowym Królestwie, plemionach Judy, Beniamina i Lewitów. Głównie te plemiona były wierne Bogu.
Kluczowe wersety:
1 Księga Kronik 11.1-2, „Wtedy zebrał się cały Izrael u Dawida w Hebronie, mówiąc: Otośmy kość twoja i ciało twoje. Już i dawniej, gdy jeszcze Saul był królem, ty wyprowadzałeś i przyprowadzałeś Izraela, a Pan, Bóg twój rzekł do ciebie: ty paść będziesz mój lud, Izraela, i ty będziesz księciem nad moim ludem, nad Izraelem.”
1 Księga Kronik 21.13, „Wtedy Dawid odpowiedział Gadowi: Jestem w wielkiej rozterce; lecz niech dostanę się raczej w ręce Pana, gdyż bardzo wielkie jest jego miłosierdzie; lecz w ręce człowieka niechaj się nie dostanę!
1 Księga Kronik 29.11, „Twoją, Panie, jest wielkość i moc, i majestat, i sława, i chwała, gdyż wszystko, co jest na niebie i na ziemi, do ciebie należy, twoim Panie, jest królestwo i Ty jesteś wyniesiony jako głowa nad wszystko.”
Krótkie podsumowanie:
Pierwsze 9 rozdziałów 1 Księgi Kronik opisują genealogie. Późniejsze genealogie przewijają się w treści całej księgi. Znajdują się w niej relacje związane z przejęciem władzy przez Dawida jak i z późniejszych wydarzeń. Księga kończy się w momencie, gdy syn Dawida- Salomon- staje się królem Izraela. Treść 1 Księgi Kronik przedstawia się następująco: Rozdziały 1.1-9.23- wybrane genealogie; Rozdziały 9.24-12.40- mianowanie Dawida na króla; Rozdziały 13.1-20.30- Rządy Dawida.
Zapowiedzi:
W pieśni dziękczynnej króla Dawida przytoczonej w 1 Księdze Kronik 16.33, mowa jest o Bogu, który przyjdzie by „sądzić ziemię.” Słowa te zapowiadają wydarzenia zawarte w Ew. Mateusza w 25 rozdziale, gdzie Jezus mówi o czasie w którym będzie sądził świat. Używając podobieństwa o dziesięciu pannach i talentach, ostrzega On że ci, których grzechy nie będą pod osłona krwi Chrystusa zostaną „wrzuceni w otchłań.” Ostrzega swój lud, aby był gotowy na jego przyjście; gdy będzie oddzielał swoje owce od kozłów podczas sądu.
Częścią Przymierza Dawidowego, które Bóg powtarza w 17 rozdziale, są słowa odnoszące się do Mesjasza który będzie następcą Dawida. Wersety 13-14 opisują Syna, który będzie w Bożym domu, a którego władza będzie trwała na wieki. To może odnosić się jedynie do Jezusa Chrystusa.
Zastosowanie praktyczne:
Genealogie przedstawione w 1 Księdze Kronik mogą nie być dla nas czymś szczególnie interesującym, ale przypominają one nam o tym, że Bóg zna każde swoje dziecko osobiście, nawet do tego stopnia że wie ile każdy z nas ma włosów na głowie (Ew. Mateusza 10.30). Możemy radować się tym, że to kim jesteśmy i co robimy jest na wieki spisane w Bożym umyśle. Jeśli należymy do Chrystusa, nasze imiona są na zawsze spisane w księdze życia Baranka (Księga Objawienia 13.8).
Bóg jest wierny względem swojego ludu i dotrzymuje obietnic. W 1 Księdze Kronik, widzimy jak wypełnia się obietnica Boża względem Dawida, gdy ten zostaje królem nad Izraelem (1 Księga Kronik 11.1-3). Możemy być pewni, że jego obietnice dla nas również się wypełnią. Obiecał On błogosławieństwo dla tych, którzy go naśladują, którzy przychodzą do Chrystusa w pokorze i którzy są posłuszni jego Słowu.
Posłuszeństwo przynosi błogosławieństwo; nieposłuszeństwo przynosi przekleństwo (sąd). 1 Księga Kronik, podobnie jak 1 i 2 Księga Samuela oraz 1 i 2 Księga Królewska, jest opisem wciąż powtarzających się wydarzeń: grzechu, pokuty (odwrócenia się od niego), przebaczenia i odnowy narodu Izraela. W podobny sposób, Bóg jest cierpliwy z nami i przebacza nam nasze grzechy, gdy przychodzimy przed jego oblicze w pokorze, odwracając się od grzechu (1 Jana 1.9). Z pewnością pocieszeniem jest to, że wysłuchuje On nasze modlitwy pełne smutku, przebaczając nam nasze grzechy, odnawiając z nami relację i ponownie stawiając nas na drodze uczniostwa.
