Autor:
3 List św. Jana nie podaje dokładnie kto jest autorem listu. Od początków kościoła tradycyjnie przyjęło się, że autorem listu jest apostoł Jan. Owszem, co jakiś czas pojawiały się wątpliwości wśród tych, którzy twierdzili że list został napisany przez innego ucznia Pana, a który także nazywał się Jan, lecz wszystkie dowody wskazują, że autorem listu jest apostoł Jan.
Data napisania:
3 List św. Jana został najprawdopodobniej napisany w podobnym czasie co pozostałe listy Jana (1 i 2), w latach 85-95 po Chr.
Cel napisania:
Istnieją trzy powody dla których Jan napisał swój trzeci list. Po pierwsze, chciał on nakazać i zachęcić swojego umiłowanego współpracownika Gajusa, aby trwał w okazywaniu gościnności wędrownym misjonarzom zwiastującym ewangelię o Chrystusie. Po drugie, w sposób pośredni ostrzega i potępia zachowanie Diotrefesa, który w dyktatorski sposób przejął przywództwo w jednym z kościołów w Azji, a którego zachowanie było całkiem odmienne od tego czego nauczał apostoł i przesłania ewangelii. Po trzecie, przedstawił przykład Demetriusza, któremu wszyscy wystawili dobre świadectwo.
Kluczowe wersety:
3 List św. Jana 4, „Nie ma zaś dla mnie większej radości, jak słyszeć, że dzieci moje żyją w prawdzie.”
3 List św. Jana 11, „Umiłowany! Nie naśladuj tego, co złe, ale to, co dobre. Kto czyni dobrze, z Boga jest, kto czyni źle, nie widział Boga.”
Krótkie podsumowanie:
Jan w swoim liście do umiłowanego brata w Chrystusie Gajusa- zamożnego i wpływowego człowieka żyjącego blisko Efezu- zwraca szczególną uwagę na prawdę. Szczerze zaleca mu, aby zatroszczył się i dobrze ugościł tych, którzy posłani są do zwiastowania ewangelii w różnych miejscach, bez względu na to czy zna owych misjonarzy czy nie. Jan napomina go, aby trwał w czynieniu dobra i nie naśladował tych, którzy źle czynią, jak np. Diotrefes. On przejął przywództwo w kościele w Azji, ale nie tylko odrzucił autorytet Jana jako apostoła, ale także nie chciał się podporządkować wskazówkom jakich udzielił on w swoim liście. Rozprowadził złośliwe oszczerstwa dotyczące Jana i wykluczył członków, którzy okazali wsparcie i gościnność jego współpracownikom. Na koniec swojego listu komentuje też postawę Demetriusza, któremu wszyscy wystawili dobre świadectwo.
Powiązania:
Koncepcja służenia gościnnością wobec nieznajomych ma szerokie zastosowanie także w Starym Testamencie. Przejawy gościnność w Izraelu dotyczyły pokornego i łaskawego przyjęcia w swoim domu podróżnych, nakarmienie ich i zapewnienie im schronienia (1 Księga Mojżeszowa 18.2-8, 19.1-8; Księga Joba 31.16-23, 31-32). Poza tym nauczanie Starego Testamentu przedstawia Izraelitów jako przybyszów, zależnych od Bożej szczodrej opieki (Psalm 39.12), a Boga jako tego który w swojej dobroci zaspokaja ich wszelkie potrzeby, uwalnia spod panowania Egiptu, karmi i przyodziewa w ubranie, gdy ci przebywają na pustyni (2 Księga Mojżeszowa 16; 5 Księga Mojżeszowa 8.2-5).
Zastosowanie praktyczne:
Jan, jak we wszystkich swoich listach, podkreśla jak ważne jest trwanie w prawdzie ewangelii. Gościnność, wsparcie i zachęcenie dla innych chrześcijan jest jednym z głównych postulatów w nauczaniu Jezusa, a Gajus był niesamowitym tego przykładem. Powinniśmy czynić podobnie wszędzie tam gdzie jesteśmy, witając odwiedzających nas misjonarzy, nauczycieli i nieznajomych (gdy wiemy, że są prawdziwie wierzącymi), nie tylko w naszych kościołach, ale także w naszych domach, oferując im wsparcie i zachęcenie jakiego potrzebują.
Powinniśmy być również bardzo ostrożni i naśladować tylko tych, których słowa i czyny potwierdzają treść ewangelii, a unikać ludzi i ostrożnie postępować z tymi, których zachowanie- podobnie jak Diotrefesa- jest dalekie od tego, o czym nauczał Jezus.
