Pytanie: Czego powinniśmy się nauczyć z życia Aarona?
Odpowiedź:
Aaron jest najbardziej znany ze swojej roli wyprowadzenia ludu Bożego z Egiptu i bycia pierwszym kapłanem porządku lewickiego czy Aaronowego. Urodził się w rodzinie Lewitów podczas niewoli Izraela w Egipcie i był starszym bratem Mojżesza, trzy lata starszym (2 Ks. Mojżeszowa 7.7). Po raz pierwszy Aaron przedstawiony jest w 2 Ks. Mojżeszowej w 4 rozdziale, gdy Bóg mówi Mojżeszowi, że pośle z nim Aarona, brata Mojżesza, aby uwolnił Izraelitów spod władzy faraona.
Izraelici pozostali w Egipcie po śmierci Józefa i jego pokolenia, i stali się bardzo liczni. Nowy faraon bał się, że Izraelici powstaną przeciwko Egipcjanom, więc ustanowił nad nimi mistrzów niewolników i nałożył surowe prawa (2 Ks. Mojżeszowa 1.8-14). Rozkazał również położnym hebrajskim, aby zabijały wszystkie noworodki płci męskiej, gdy się tylko urodzą. Gdy położne odmówiły wypełnienia rozkazu, faraon rozkazał wszystkim ludziom wrzucać hebrajskie niemowlęta płci męskiej do Nilu. Prawa te zostały wydane przed narodzinami Mojżesza. Przypuszczalnie Aaron narodził się przed ustanowieniem tych praw lub uniknął śmierci, ponieważ położne bały się bardziej Boga aniżeli faraona (2 Ks. Mojżeszowa 1.15-22). Nie ma żadnej wzmianki o Aaronie aż do czasu, gdy Bóg posyła go do osiemdziesięcioletniego Mojżesza.
Gdy Bóg przemówił do Mojżesza w płonącym krzewie, wzywając go by powrócił do Egiptu i zażądał, aby faraon uwolnił Izraelitów (2 Ks. Mojżeszowa 3-4), Mojżesz podał powody dla jakich nie był dobrym kandydatem do tego zadania. Mojżesz ostatecznie prosił, aby Bóg posłał kogoś innego (2 Ks. Mojżeszowa 4.13). "I rozgniewał się Pan na Mojżesza, mówiąc: Czyż nie masz brata twego Aarona, lewity? Wiem, że on ma łatwość przemawiania. Oto teraz wyszedł ci na spotkanie, a gdy cię ujrzy, szczerze się ucieszy" (2 Ks. Mojżeszowa 4.14; tłum. Biblia Tysiąclecia). Bóg powiedział dalej Mojżeszowi, że Aaron będzie przemawiał w imieniu Mojżesza (2 Ks. Mojżeszowa 4.15-17).
Bóg również przemówił do Aarona, mówiąc mu, aby spotkał się z Mojżeszem na pustyni. Aaron posłusznie poszedł. Mojżesz powiedział Aaronowi to, co Bóg mu powiedział, włączając w to Boże wskazówki na temat znaków jakich dokonają przed faraonem. W Egipcie Mojżesz i Aaron zebrali starszych Izraela, i Aaron powiedział im, co Bóg wcześniej powiedział Mojżeszowi (2 Ks. Mojżeszowa 4.27-31). Warto zauważyć, jak szybko Aaron w posłuszeństwie odpowiedział Bogu i jak szybko uwierzył w to, co powiedział mu Mojżesz. Aaron wydawał się sprostać zadaniu do którego Bóg go powołał bez pytania, chętnie pomagając swojemu bratu i przemawiając do ludzi w jego imieniu. Aaron prawdopodobnie również służył jako pośrednik pomiędzy Mojżeszem a Izraelitami, skoro Mojżesz żył z dala od swojego ludu całe swoje życie- najpierw na dworach egipskich, a potem jako uciekinier w ziemi Midianitów.
W miarę rozwoju historii Exodusu (wyjścia z Egiptu) widzimy zarówno Mojżesza jak i Aarona przed faraonem, którzy wzywają faraona aby wypuścił lud i dokonują wielu znaków. Bóg użył laski Aarona w wielu znakach i plagach. Mężczyźni byli posłuszni Bożym poleceniom i Izraelici zostali ostatecznie uwolnieni.
Aaron nadal przewodził z Mojżeszem podczas pustynnej wędrówki Izraelitów, służąc mu pomocą i przemawiając do ludu. Kiedy Izraelici narzekali na Mojżesza i Aarona (2 Ks. Mojżeszowa 16.2), "Mojżesz i Aaron powiedzieli do społeczności Izraelitów: Tego wieczora ujrzycie, że to Pan wyprowadził was z ziemi egipskiej. A rano ujrzycie chwałę Pana, gdyż usłyszał On, że szemrzecie przeciw Panu. Czymże my jesteśmy, że szemrzecie przeciw nam? Mojżesz powiedział: Wieczorem Pan da wam mięso do jedzenia, a rano chleb do sytości, bo słyszał Pan szemranie wasze przeciw Niemu. Czymże bowiem my jesteśmy? Nie szemraliście przeciwko nam, ale przeciw Panu!" (2 Ks. Mojżeszowa 16.6-8; tłum. Biblia Tysiąclecia). Mojżesz powiedział Aaronowi, aby zwołał wszystkich ludzi, aby stanęli wspólnie przed Panem i chwała Pana pojawiła się przed nimi pod postacią obłoku (2 Ks. Mojżeszowa 16.10). W tym czasie Bóg dostarczył przepiórki i mannę. Bóg polecił Mojżeszowi przechowywać omer [hebrajska jednostka miary, równa prawie 1,5 kg- wyjaśnienie od tłumacza] manny w dzbanie, który będzie przechowywany dla przyszłych pokoleń; Mojżesz poprosił Aarona, aby go zebrał (2 Ks. Mojżeszowa 16.32-35).
W następstwie buntu Koracha przeciwko Mojżeszowi i Aaronowi Bóg dokonał cudu, aby potwierdzić, że Aaron i jego potomkowie rzeczywiście zostali wybrani do służby przed obliczem Pana. Dwanaście lasek zostało zebranych, po jednej z każdego plemienia. Laska reprezentująca plemię Lewiego miała zapisane imię Aarona. Laski zostały złożone na noc w przybytku przed Arką Przymierza, a następnego ranka nie tylko „kwitła laska Aarona" lecz "wypuściła pączki i wydała kwiat i dojrzałe migdały” (4 Ks. Mojżeszowa 17.23). Bóg nakazał również Mojżeszowi umieścić laskę Aarona w arce, „jako znak dla buntowników, aby ustało ich szemranie na mnie i aby oni nie poginęli” (werset 25b).
Podczas bitwy z Amalekitami Jozue, dowódca armii izraelskiej, odnosił zwycięstwo tylko wtedy, gdy ręce Mojżesza były podniesione w górę. Mojżesz był zmęczony, więc Aaron i Chur położyli pod nimi kamień i unieśli jego ręce do góry. Pod wieloma względami jest to obraz znacznej części służby Aarona dla Mojżesza. Wspierał swojego brata, którego Bóg wybrał, by wyprowadził Izraelitów z niewoli.
Na górze Synaj Bóg ostrzegł ludzi, aby trzymali się z daleka, gdy Bóg spotka się z Mojżeszem i przekaże mu Prawo. Podczas jednego z tych spotkań na górze, Bóg powiedział mu, aby przyprowadził ze sobą Aarona (2 Ks. Mojżeszowa 19.24). Później, kiedy Mojżesz przebywał na górze z Bogiem, powierzył Aaronowi i Churowi odpowiedzialność za rozstrzyganie ewentualnych sporów (2 Ks. Mojżeszowa 24.14).
Niestety sprawy nie potoczyły się pomyślnie dla Aarona, gdy sprawował władzę nad Izraelem. Ludzie stali się niecierpliwi w oczekiwaniu na powrót Mojżesza i poprosili Aarona, aby uczynił im boga. Pozornie bez oporu wobec pragnienia ludzi, Aaron poprosił o ich złotą biżuterię, przetopił ją i odlał kształt cielca, i tak stworzył bożka. Aaron zbudował nawet ołtarz przed cielcem i ogłosił dla niego święto (2 Ks. Mojżeszowa 32.1-6). Może wydawać się to trudne do zrozumienia, jak człowiek, który tak chętnie posłuchał Bożego wezwania, by pomóc swemu bratu wyprowadzić ludzi z Egiptu, na własne oczy widział niesamowite dzieła Boże, a niedawno widział Boga na górze Synaj, mógł zrobić coś takiego. Porażka Aarona demonstruje słabość naszej ludzkiej natury. Nie znamy motywacji Aarona, ale nietrudno jest sobie wyobrazić, że mógł zwątpić w Boga i przestraszyć się ludzi.
Kiedy Bóg powiedział Mojżeszowi, co się działo z ludźmi i złotym cielcem, zagroził, że zniszczy ludzi i zamiast tego uczyni z Mojżesza wielki naród. Mojżesz interweniował w imieniu ludzi i powrócił do nich (2 Ks. Mojżeszowa 32.7-18). Gdy Mojżesz faktycznie ujrzał to, co się działo, "zapłonął gniewem i wyrzucił tablice z rąk swoich i potłukł je pod górą" (2 Ks. Mojżeszowa 32.19). Tablice zawierały Boże przymierze; wydaje się, że Mojżesz nie zniszczył ich w chwili (wybuchu) gniewu, ale również dlatego, że ludzie złamali przymierze przez swoje nieposłuszeństwo. Mojżesz stopił cielca, wyrzucił prochy do wody i zmusił Izraelitów, aby to wypili (2 Ks. Mojżeszowa 32.20). Gdy Mojżesz zapytał Aarona dlaczego ludzie tak postąpili i dlaczego do tego doprowadził, Aaron szczerze mówił o narzekaniach ludzi i ich prośbie, aby uczynił im boga, ale nie wspomniał o swojej w tym roli. Aaron przyznał się do zebrania ich biżuterii, ale twierdził, że (tylko) "wrzuciłem to w ogień i oto powstał ten cielec" (2 Ks. Mojżeszowa 32.24; tłum. Biblia Warszawsko- Praska). "Mojżesz widział, że ten lud jest rozwydrzony, gdyż Aaron dopuścił go do tego rozwydrzenia ku pośmiewisku wobec ich przeciwników" (2 Ks. Mojżeszowa 32.25). Mojżesz wezwał do siebie tych, którzy byli oddani służbie dla Pana. Lewici zebrali się przy nim, a następnie Mojżesz polecił im zabić część ludzi. Mojżesz ponownie wstawił się za ludem. Bóg uspokoił Mojżesza, ale także zesłał na ludzi plagę za ich grzechy (2 Ks. Mojżeszowa 32.33-35).
Incydent ze złotym cielcem nie był jedynym błędem Aarona. W 4 Ks. Mojżeszowej w 12 rozdziale Aaron i Miriam (Aaron i siostra Mojżesza) przeciwstawili się Mojżeszowi: "Wtedy Miriam i Aaron zaczęli wypowiadać się przeciw Mojżeszowi z powodu żony, Kuszytki, którą pojął, gdyż pojął za żonę Kuszytkę. I mówili: Czy tylko przez Mojżesza przemawiał Pan? Czy także przez nas nie przemawia? A Pan to usłyszał" (4 Ks. Mojżeszowa 12.1-2). Taka pycha nie jest właściwa, to powszechne niebezpieczeństwo wśród przywódców; wielu z nas być może utożsamia się z Aaronem. Bóg powołał troje rodzeństwa, aby się z Nim spotkali, bronił Mojżesza przed Aaronem i Miriam i zapytał, dlaczego Aaron i Miriam nie bali się mówić przeciwko niemu. Gdy obłok z którego Pan przemawiał uniósł się, Miriam stała się trędowata. Aaron i Mojżesz wstawiali się za nią; Mojżesz wołał do Boga i po siedmiu dniach spędzonych poza obozem, Miriam została uzdrowiona (4 Ks. Mojżeszowa 12.3-16). Ciekawe jest to, że Miriam cierpiała z powodu trądu podczas gdy Aaron nie. Interesujące jest również to, by zobaczyć prośbę Aarona do Mojżesza, gdy przyznawał się do swojego głupiego grzechu i prosił go, aby nie pozwolił Miriam cierpieć. Wydaje się, że Aaron szczerze pokutował.
Aaron i jego synowie zostali namaszczeni przez Boga na kapłanów dla ludzi, a Aaron był pierwszym arcykapłanem. Bóg na Górze Synaj dał Mojżeszowi przykazania dotyczące kapłaństwa, w tym jak wybierać kapłanów i jakie szaty powinni nosić na górze Synaj. Bóg powiedział Mojżeszowi, że kapłaństwo będzie należało do Aarona i jego potomków na mocy wieczystej ustawy (2 Ks. Mojżeszowa 29.9). Aaron został arcykapłanem, a jego linia genealogiczna kontynuowała służbę kapłańską aż do zniszczenia świątyni w 70 r. po Chr. List do Hebrajczyków z Nowego Testamentu poświęca dużo czasu na porównanie wiecznego kapłaństwa Jezusa z kapłaństwem Aaronowym. Kapłani z Lewitów musieli stale składać ofiary za swoje grzechy oraz ofiary w imieniu ludu. Jezus był bez grzechu i jego ofiara w imieniu ludzi została złożona raz na zawsze i jest zakończona (zob. Hebrajczyków 4-10).
Chociaż synowie Aarona poszli w jego ślady stając się kapłanami, dwóch z jego synów- Nadab i Abihu- zostali zabici przez Boga, gdy ofiarowali "ogień inny, niż był im nakazany" (3 Ks. Mojżeszowa 10.1). Gdy Mojżesz powiedział Aaronowi, że to jest to, co Bóg miał na myśli mówiąc że okaże swoją świętość, Aaron zamilkł (3 Ks. Mojżeszowa 10.3). Aaron nie próbował bronić swoich synów, ani też nie oskarżył Boga o uczynienie czegoś złego. Wydaje się, że Aaron szczerze rozumiał Bożą świętość i zaakceptował Jego sąd nad swoimi synami.
Podobnie jak Mojżesz, Aaron nie miał przyzwolenia, aby wejść do Ziemi Obiecanej z powodu jego grzechu w Meriba (4 Ks. Mojżeszowa 20.23). Bóg poinstruował Mojżesza, Aarona i syna Aarona Eleazara, aby weszli na Górę Hor. Tam Eleazar miał zostać arcykapłanem, a Aaron miał umrzeć (4 Ks. Mojżeszowa 20.26-29).
Życie Aarona jest ukazaniem Bożej świętości i Jego łaski. Aaron rozpoczął jako posłuszny i wierny sługa, chętnie idąc do Mojżesza i służąc mu jako pośrednik. On również wiernie służył jako kapłan w systemie ofiarniczym, który Bóg wykorzystał jako obraz dla swojego ostatecznego planu zbawienia w Jezusie Chrystusie. Podobnie jak każdy inny człowiek, Aaron był grzesznikiem. Pomimo oglądania potężnego dzieła Bożego, nadal uczynił złotego cielca i poprowadził ludzi w oddawaniu mu czci. Ale zdaje się, że Aaron nauczył się i dorósł, przyznając się do grzechu kiedy mówił przeciwko Mojżeszowi i akceptując śmierć swoich niewiernych synów. Od Aarona uczymy się służenia innym, dzielenia się odpowiedzialnością w przywództwie oraz poddawania się Bogu.
