Pytanie: Z jakiego powodu Bóg nakazał Abrahamowi złożyć Izaaka w ofierze?
Odpowiedź:
Abraham (wcześniej Abram) był Bogu wielokrotnie posłuszny. Prawdziwym testem wiary była sytuacja opisana w 1 Księdze Mojżeszowej w rozdziale 22. Bóg powiedział, „Weź syna swego, jedynaka swego, Izaaka, którego miłujesz, i udaj się do kraju Moria, i złóż go tam w ofierze całopalnej na jednej z gór, o której ci powiem” (1 Księga Mojżeszowa 22.2). Była to zdumiewająca prośba, ponieważ Izaak był synem obietnicy. Jak zareagował Abraham? Natychmiast posłuchał; następnego dnia rano, Abraham wybrał się w podróż ze swoimi dwoma sługami i swoim ukochanym synem Izaakiem, biorąc ze sobą drewno na całopalenie. Nie zakwestionował Bożego nakazu, lecz posłusznie go wykonał, oddając Bogu chwałę na jaką zasługiwał, wskazując nam przykład jak powinniśmy wielbić Boga w naszym życiu. Gdy jesteśmy Bogu posłuszni- tak jak Abraham, ufając że Boży plan jest dla nas najlepszym rozwiązaniem, wywyższamy jego charakter i oddajemy Bogu cześć. Posłuszeństwo Abrahama w wykonaniu tego trudnego polecenia jest dla nas przykładem w jaki sposób wywyższać Bożą suwerenną miłość, dobroć i jak mu ufać. Jego wiara w Boga, którego znał i kochał sprawiła, że Abraham znalazł się na liście bohaterów wiary w 11 rozdziale listu do Hebrajczyków.
Bóg, poprzez wiarę Abrahama, wskazuje przykład dla każdego kto idzie w jego ślady, gdyż jest to jedyny sposób zbawienia. 1 Księga Mojżeszowa 15.6 mówi, „Wtedy uwierzył [Abram] Panu, a On poczytał mu to ku usprawiedliwieniu.” Prawda ta jest podstawą wiary chrześcijańskiej, co zostało powtórzone w Rzymian 4.3 oraz Jakuba 2.23. Sprawiedliwość, która została powierzona Abrahamowi jest tą samą sprawiedliwością, jaką otrzymujemy przez wiarę, gdy przyjmujemy ofiarę Jezusa Chrystusa na krzyżu za nas. „On tego [Jezusa], który nie znał grzechu, za nas grzechem uczynił, abyśmy w nim stali się sprawiedliwością Bożą” (2 Koryntian 5.21).
Historia Abrahama ze Starego Testamentu jest podstawą nauczania o odkupieniu w Nowym Testamencie, ofiary przebłagalnej Pana Jezusa na krzyżu za grzechy całej ludzkości. Jezus powiedział, wiele wieków temu, „Abraham, ojciec wasz, cieszył się, że miał oglądać dzień mój, i oglądał, i radował się” (Ew. Jana 8.56). Poniżej znajduje się kilka paralelnych wypowiedzi związanych z tymi dwiema relacjami:
„Weź syna swego, jedynaka swego, Izaaka” (werset 2); „Albowiem Bóg tak umiłował świat, że Syna swego jednorodzonego dał...” (Ew. Jana 3.16).
”...i udaj się do kraju Moria, i złóż go tam...” (werset 2); wierzy się, że tym terenem jest miasto Jerozolima, zbudowana wiele lat później, w której poza granicami miasta ukrzyżowano Jezusa (Hebrajczyków 13.12).
”... złóż go tam w ofierze całopalnej...” (werset 2); „Chrystus umarł za grzechy nasze według Pism” (1 Koryntian 15.3).
”Abraham wziął drwa na całopalenie i włożył je na syna swego Izaaka” (werset 6); Jezus, „dźwigając krzyż swój...” (Ew. Jana 19.17)
”...a gdzie jest jagnię na całopalenie?” (werset 7); Jan powiedział, „Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata!” (Ew. Jana 1.29).
Izaak, syn, był posłuszny swojemu ojcu by stać się ofiarą całopalenia (werset 9); Jezus modlił się, „Ojcze, jeśli można, niech mnie ten kielich minie; wszakże nie jako Ja chcę, ale jako Ty” (Ew. Mateusza 26.39).
Zmartwychwstanie Izaaka (przenośne), a Jezusa rzeczywiste: „Przez wiarę Abraham przyniósł na ofiarę Izaaka, gdy był wystawiony na próbę, i ofiarował jednorodzonego, on, który otrzymał obietnicę. Do którego powiedziano: Od Izaaka nazwane będzie potomstwo twoje. Sądził, że Bóg ma moc wskrzeszać nawet umarłych; toteż jakby z umarłych, mówiąc obrazowo, otrzymał go z powrotem” (Hebrajczyków 11.17-19); Jezus, „że został pogrzebany, i że dnia trzeciego został z martwych wzbudzony według Pism” (1 Koryntian 15.4).
