Pytanie: Co to jest adwentyzm dnia siódmego i w co wierzą adwentyści dnia siódmego?
Odpowiedź:
Adwentyzm dnia siódmego jest sektą chrześcijańską, która wierzy, pośród innych rzeczy, że nabożeństwo powinno być przeprowadzane "siódmego dnia" (szabat) zamiast w niedzielę. Zdaje się, że istnieją różne "stopnie" adwentyzmu dnia siódmego. Niektórzy adwentyści dnia siódmego wierzą podobnie jak ortodoksyjni chrześcijanie, inaczej aniżeli praktykowanie sobotniego szabatu. Inni adwentyści z kolei idą znacznie dalej w kierunku błędnej doktryny.
Adwentyzm dnia siódmego ma swoje korzenie w adwentyzmie, XIX-wiecznym ruchu, który przewidywał rychłe pojawienie się (lub adwent-nadejście) Jezusa Chrystusa. Adwentyści byli również nazywani millerystami, ponieważ ich grupa została założona przez Williama Millera, fałszywego proroka, który przepowiedział, że Jezus powróci w 1843 lub 1844 roku. Kiedy przepowiednia Millera o powtórnym przyjściu Chrystusa się nie spełniła, milleryści rozpadli się w konsternacji; to wydarzenie zostało nazwane "Wielkim rozczarowaniem". Ale potem kilku zwolenników Millera stwierdziło, że mają wizje wyjaśniające nieudane proroctwo. Zamiast przyjść na ziemię, Jezus wszedł do niebiańskiej świątyni - tak więc Miller w gruncie rzeczy miał rację, z wyjątkiem tego, że proroctwo to wypełniło się duchowo, a nie fizycznie. Jedną z prorokiń, która wstawiła się za Millerem, była 17-letnia Ellen G. Harmon, która miała swoją pierwszą z 2000 rzekomych wizji podczas spotkania modlitewnego, wkrótce po hańbiących wydarzeniach z udziałem Millera. Dzięki swojej wizji Ellen wkrótce stała się światłem nadziei dla rozczarowanych millerystów. Połączyła frakcje adwentystów i stała się duchowym przewodnikiem nowej grupy religijnej.
W 1846 roku, Ellen poślubiła Jamesa White'a, kaznodzieję adwentystę. Wkrótce nabrali przekonania, że przestrzeganie sabatu było poleceniem skierowanym do wszystkich chrześcijan. W 1847 roku Ellen G. White miała kolejną wizję- tą, która potwierdzała jej nowe przekonanie, że przestrzeganie sabatu ma być podstawową doktryną. Adwentyści pod wpływem Ellen G. White stali się adwentystami dnia siódmego. Wiele wizji i pism spisanych przez Ellen G. White- była płodną pisarką- w znacznym stopniu ukształtowało doktrynę adwentyzmu dnia siódmego. Obecnie większość adwentystów dnia siódmego nadal uważa Ellen White za prorokinię Boga, mimo że wiele z jej proroctw się nie spełniło. W rzeczywistości adwentyści dnia siódmego uznają, że fragment z Ks. Objawienie 19.10 ("świadectwem Jezusa jest duch proroctwa”) jest odniesieniem do pism Ellen G. White.
W 1855 roku adwentyści dnia siódmego osiedlili się w Battle Creek w stanie Michigan w Stanach Zjednoczonych, a w maju 1863 roku została oficjalnie zarejestrowana Konferencja Generalna Adwentystów Dnia Siódmego. W ciągu następnych pięćdziesięciu lat Ellen G. White napisała prawie 10 000 stron materiału zawierającego proroctwa. W wizjach znalazła się doktryna „Wielkiego boju”, kosmicznej wojny stoczonej między Jezusem i Jego anielską armią a Szatanem i jego aniołami- demonami. Inne wizje dotyczyły zdrowych nawyków żywieniowych, które pani White nazwała „ewangelią zdrowia” (Świadectwa dla Kościoła, t. 6, s. 327). Adwentyzm dnia siódmego nakłada ograniczenie na spożywanie mięsa, czyli „pokarmu ciała”, jak nazywają to adwentyści.„Pokarm mięsny jest szkodliwy dla zdrowia, a cokolwiek wpływa na ciało, ma odpowiedni wpływ na umysł i duszę” (The Ministry of Healing rozdział 24: “Mięso jako pożywienie”, s. 316, tłum. własne [polskie wydanie: Śladami wielkiego lekarza]). Nic dziwnego, że adwentyści po nałożeniu wymogu przestrzegania sabatu zaczęli dodawać inne elementy legalizmu do swojego credo.
Co ciekawe, płatki kukurydziane Kellogga były dziełem adwentystów: John Harvey Kellogg był adwentystą z Battle Creek, który chciał stworzyć „zdrową” wegetariańską alternatywę dla „niezdrowych” śniadań zawierających mięso. W międzyczasie pani White wciąż miała wizje i zaczęła nauczać niekonwencjonalnych doktryn dotyczących snu duszy i anihilacji (co przeczy nauczaniu z Ew. Mateusza 25.46).
Inne problematyczne doktryny adwentyzmu dnia siódmego obejmują nauczanie, że Szatan jest „kozłem ofiarnym” i poniesie grzechy wierzących (The Great Controversy, s. 422, 485, tłum. własne [polskie wydanie: Wielki bój]) - co jest przeciwieństwem tego, co mówi Biblia odnośnie tego, kto poniósł nasze grzechy (1 Piotra 2.24). Adwentyzm dnia siódmego również identyfikuje Jezusa jako archanioła Michała (Juda 1.9, Clear Word Bible, opublikowany przez Review and Herald Publishing Association, 1994) - doktryna, która zaprzecza prawdziwej naturze Chrystusa - i uczy, że Jezus wszedł w drugą fazę jego dzieła odkupienia 22 października 1844 roku, jak przepowiedział Hiram Edson.
I oczywiście, popieranie adwentystycznego przestrzegania szabatu jako podstawowej doktryny jest sprzeczne z nauką Pisma Świętego na ten temat (zob. Rzymian 14.5).
Adwentyzm dnia siódmego jest ruchem zróżnicowanym i nie wszystkie grupy adwentystów dnia siódmego uznają wszystkie wspomniane wcześniej doktryny. Ale wszyscy adwentyści dnia siódmego powinni poważnie rozważyć następujące kwestie: uznania, że prorokini ich kościoła była nauczycielką błędnej doktryny, a ich kościół ma swoje korzenie w nieudanych proroctwach Williama Millera.
Czy zatem chrześcijanin powinien chodzić do kościoła adwentystów dnia siódmego? Ze względu na skłonność adwentystów do przyjmowania objawień pozabiblijnych i wspomniane powyżej kwestie doktrynalne, gorąco zachęcamy wierzących, aby nie angażowali się w adwentyzm dnia siódmego. Tak, można być zwolennikiem adwentyzmu dnia siódmego i nadal być wierzącym. Jednocześnie istnieje wystarczająco dużo potencjalnych zagrożeń, by ostrzec nas przed dołączeniem do kościoła adwentystów dnia siódmego.
