Odpowiedź:
Amalekici byli plemieniem wspomnianym po raz pierwszy za czasów Abrahama (1 Ks. Mojżeszowa 14.7). Chociaż Amalekici nie są wspomniani w tablicy narodów w 1 Ks. Mojżeszowej 10, to 4 Ks. Mojżeszowej 24.20 odnosi się do nich jako do "pierwszego z narodów." 1 Ks. Mojżeszowa 36 odnosi się do potomków Amaleka, syna Elifaza i wnuka Ezawa, jako Amalekitów (wersety 12 oraz 16). Zatem, Amalekici byli w pewnym sensie spokrewnieni, ale różni od Edomitów.
Pismo Święte wspomina o długotrwałej waśni pomiędzy Amalekitami a Izraelitami i Bożej wskazówce, aby zmyć Amalekitów z powierzchni ziemi (2 Ks. Mojżeszowa 17.8-13; 1 Ks. Samuela 15.2; 5 Ks. Mojżeszowa 25.17). Dlaczego Bóg powołuje swój lud, aby dokonał eksterminacji całego plemienia, jest trudnym pytaniem, ale przyjrzenie się historii może dać pewien wgląd w tą kwestię.
Jak wiele pustynnych plemion, Amalekici byli nomadami. 4 Ks. Mojżeszowa 13.29 umieszcza ich jako rodowitych mieszkańców w ziemi Negeb, między Egiptem a Kanaanem. Babilończycy nazywali ich Sute, Egipcjanie Sittiu, a tablice Amarna nazywają ich Chabbati, czyli „grabieżcami”.
Nieubłagana brutalność Amalekitów wobec Izraelitów rozpoczęła się od ataku na Refidim (2 Ks. Mojżeszowa 17.8–13). Jest to opisane w 5 Ks. Mojżeszowej 25.17–19 wraz z tym napomnieniem: "Pamiętaj, co ci uczynił Amalek w czasie drogi, gdy wyszliście z Egiptu, że stanął ci w drodze i gdy ty byłeś zmęczony i strudzony, wybił wszystkich osłabionych, którzy pozostali w tyle, i nie bał się Boga. Gdy tedy Pan, Bóg twój, sprawi, że zaznacie spokoju od wszystkich waszych nieprzyjaciół okolicznych w tej ziemi, którą daje ci Pan, Bóg twój, w dziedziczne posiadanie, to ty wymażesz pamięć o Amaleku pod niebem. Nie zapomnij o tym!"
Amalekici później połączyli się z Kananejczykami i zaatakowali Izraelitów w Chormie (4 Ks. Mojżeszowa 14.45). W Ks. Sędziów czytamy, że sprzymierzyli się z Moabitami (Ks. Sędziów 3.13) oraz Midianitami (Ks. Sędziów 6.3), aby prowadzić wojnę z Izraelitami. Byli odpowiedzialni za powtarzające się zniszczenie ziemi izraelskiej i zasobów żywieniowych.
W 1 Ks. Samuela 15.2-3, Bóg mówi królowi Saulowi, "Chcę pomścić to, co uczynił Amalek Izraelowi, stając mu na drodze, gdy wychodził z Egiptu. Idź więc teraz i pobij Amaleka, i wytęp jako obłożonego klątwą jego i wszystko, co do niego należy; nie lituj się nad nim, ale wytrać mężczyznę i kobietę, dziecię i niemowlę, wołu i owcę, wielbłąda i osła."
W odpowiedzi król Saul najpierw ostrzega Kenitów, przyjaciół Izraela, aby opuścili ten obszar. Następnie atakuje Amalekitów, ale nie wykonuje zadania. Pozwala żyć królowi Amalekitów Agagowi, zabiera splądrowane rzeczy dla siebie i swojej armii, i kłamie odnośnie powodu takiego postępowania. Bunt Saula przeciwko Bogu i Jego przykazaniom jest tak poważny, że zostaje odrzucony przez Boga jako król (1 Ks. Samuela 15.23).
Zbiegli Amalekici nadal nękali i plądrowali Izraelitów przez kolejne pokolenia, przez setki lat. 1 Ks. Samuela 30 donosi o napadzie Amalekitów na Syklag, wioskę judejską, w której David posiadał majątek. Amalekici spalili wioskę i wzięli do niewoli wszystkie kobiety i dzieci, w tym dwie żony Dawida. Dawid i jego ludzie pokonali Amalekitów i uratowali wszystkich zakładników. Jednak kilkuset Amalekitów uciekło. Znacznie później, za panowania króla Hiskiasza, grupa Symeonitów „zabiła pozostałych Amalekitów”, którzy mieszkali na pogórzu Seir (1 Kronik 4. 42–43).
Ostatnia wzmianka o Amalekitach znajduje się w Ks. Estery, gdzie Haman Agagita, potomek Agaga- króla Amalekitów, knuje, by z rozkazu króla Kserksesa unicestwić wszystkich Żydów w Persji. Bóg uratował jednak Żydów mieszkających w Persji, a Haman, jego synowie i reszta wrogów Izraela, zostali zniszczeni (Ks. Estery 9.5–10).
Nienawiść Amalekitów wobec Żydów i ich powtarzające się próby zniszczenia ludu Bożego doprowadziły ich do ostatecznego potępienia. Ich przeznaczenie powinno być ostrzeżeniem dla wszystkich, którzy próbują pokrzyżować Boży plan lub którzy potępią to, co Bóg pobłogosławił (zob. 1 Ks. Mojżeszowa 12.3).
