Odpowiedź:
Amoryci byli starożytnym narodem często wspominanym w Starym Testamencie. Wywodzili się od jednego z synów Kanaanu (Rdz 10:15-16). We wczesnych inskrypcjach Amoryci byli również znani jako Amurra lub Amurri. "Ziemia Amorytów" obejmowała Syrię i Palestynę. Niektóre południowe góry Judei były również nazywane pagórkowatym krajem Amorytów (Powtórzonego Prawa 1:7, 19-20).
Dwóch królów Amorytów o imionach Sihon i Og zostało pokonanych przez Izraelitów pod przywództwem Mojżesza (Powtórzonego Prawa 31:4). W Księdze Jozuego 10:10 pięciu królów Amorytów zostało pokonanych przez lud Izraela, a zwycięstwo zostało zdecydowanie odniesione w Księdze Jozuego 11:8. W czasach Samuela między Izraelem a Amorytami panował pokój (1 Samuela 7:14).
Niecałe sto lat później król Salomon zmusił pozostałych Amorytów do niewolnictwa: "Całą pozostałą ludność po Amorejczykach, ..., nie należącą do Izraela, mianowicie potomków ich, pozostałych po nich w ziemi, których synowie izraelscy nie zdołali wybić do nogi, tych Salomon zaciągnął do robót pańszczyźnianych" (1 Krl 9:20-21). Ostatnia wzmianka o Amorytach pojawia się w Amosa 2:10. Zakłada się, że albo wymarli, albo zostali wchłonięci przez kulturę Izraela.
Amoryci byli znani jako zaciekli wojownicy w czasach swojej świetności. Mojżesz określił Oga, króla Amorytów, jako bardzo wysokiego mężczyznę, którego łoże miało około 4 metrów długości (Pwt 3:11). Pomimo dużej liczebności i potęgi militarnej, Amoryci zostali zniszczeni z powodu oddawania czci fałszywym bogom. Podbój ich ziemi przez Izrael był częścią Bożego sądu nad pogańską kulturą Amorytów.
Oto kilka lekcji, których można się nauczyć od Amorytów:
Po pierwsze, tylko jeden, prawdziwy Bóg jest godny czci. Bożki Amorytów i fałszywi bogowie, których reprezentowali, nie mogą konkurować z wszechmocnym Bogiem Izraela.
Ponadto Bóg daje narodom możliwość pokuty przed sądem (2 Piotra 3:9; Objawienie 2:20-21). Naród Amorytów miał mnóstwo czasu, by odwrócić się od swojego bałwochwalstwa, ale wzgardził Bożą dobrocią i cierpliwością i odmówił pokuty (Rz 2:4). Sąd Boży nad nimi był surowy i każdy, kto naśladuje ich bunt, będzie tego wiecznie żałował (Rzymian 2:5; Mateusza 10:28; Objawienie 2:22-23).
