Odpowiedź:
Pierwsza wzmianka o Arce Świadectwa znajduje się w Księdze Wyjścia 25:10. Bóg dał Mojżeszowi szczegółowe instrukcje dotyczące budowy przybytku, gdy podróżowali po pustyni. Przybytek miał być miejscem, w którym chwała Boża miała zamieszkać pośród Jego ludu (Wj 25:8-9). Wśród setek innych opisowych instrukcji dotyczących tego przybytku, Bóg nakazał Mojżeszowi zbudować Arkę Świadectwa, zwaną również Arką Przymierza (Wj 25:21-22). Słowa świadectwo i przymierze odnoszą się do warunkowej umowy zawartej między Bogiem a dziećmi Izraela na górze Synaj. Arka to dosłownie skrzynia. Arka świadectwa jest więc "skrzynią umowy".
Arka świadectwa była drewnianą skrzynią, pokrytą złotem wewnątrz i na zewnątrz. Miała cztery zewnętrzne pierścienie, do których można było przymocować drążki do przenoszenia. Nikt poza najwyższym kapłanem nie mógł dotykać arki (Liczb 4:15). Dopuszczenie się tego skutkowałoby natychmiastową śmiercią, jak to miało miejsce w przypadku człowieka imieniem Uzza (2 Samuela 6:1-7). Bóg zaczął nauczać swój lud o swojej świętości i ich niegodności. Pokazał im, że Jego przykazania nie są propozycjami do negocjacji. Chciał nauczyć ich posłuszeństwa wobec Niego we wszystkim, niezależnie od tego, czy rozumieli powody tych zasad.
Wieko arki było również wykonane ze złota i tworzyło siedzisko między dwoma cherubami, zwane siedziskiem miłosierdzia. To właśnie tam Bóg spotykał się ze swoim ludem (Wj 25:22). Wewnątrz arki świadectwa Mojżesz umieścił tablice Prawa, które Bóg dał mu na górze. Arka została umieszczona wewnątrz przybytku w miejscu najświętszym, gdzie tylko najwyższy kapłan mógł wejść raz w roku (Wj 26:34). Poprzez to wszystko Bóg malował obraz, aby pomóc nam zrozumieć, co jest wymagane, aby grzeszny człowiek mógł stanąć przed obliczem świętego Boga.
Arka Świadectwa wzięła swoją nazwę od faktu, że miała być miejscem przechowywania Bożego świadectwa dla Jego ludu. Jego Prawo było nie tylko ustne, ale także pisemne, wyryte w kamieniu (Wj 34:28; Pwt 5:22), więc nie mogło być wymówki dla nieposłuszeństwa. List do Hebrajczyków 9:4 mówi nam, że później Izraelici dodali do kamiennych tablic w Arce Świadectwa słoik z manną (Wj 16:32-33) i laskę Aarona, która zakwitła (Liczb 17:8-10).
Arka świadectwa reprezentowała obecność Boga z Jego ludem, a Jego moc towarzyszyła im wszędzie tam, gdzie zabierali arkę (Jozuego 3:6; Liczb 10:33-35). Wrogowie Izraela, Filistyni, raz ukradli arkę (1 Samuela 5:1), mając nadzieję, że jej moc im pomoże. Umieścili ją w świątyni swojego bożka i czekali na szczęście, które miała przynieść. Ale wśród Filistynów wybuchło nieszczęście, aż błagali swoich przywódców o odesłanie arki z powrotem do Izraela (1 Samuela 5:4, 6, 9, 11-12). Bóg pokazał, że nie był talizmanem, którego moc mógł posiąść każdy, kto zdobył Jego arkę. Moc nie tkwiła w samej Arce Świadectwa; Arka reprezentowała jedynie obecność Boga z Jego ludem.
Od śmierci i zmartwychwstania Jezusa (Rzymian 14:9) Bóg nie używa już arki świadectwa, aby mieszkać ze swoim ludem. Jesteśmy pod nowym testamentem lub przymierzem. W dniu Pięćdziesiątnicy zesłał Ducha Świętego, aby zamieszkał w każdym wierzącym (Dz 2:1-4, 38-39). Stajemy się Jego świątynią (1 Koryntian 6:19). Kiedy narodziliśmy się na nowo przez wiarę w Jezusa Chrystusa (Jana 3:3, 16), zabieramy Boga ze sobą wszędzie tam, gdzie idziemy. Filistynom na nic zdało się przechowywanie arki, ponieważ arka sama w sobie nie miała żadnej mocy, jeśli Bóg nie był po ich stronie. Podobnie nie potrzebujemy fizycznych przedmiotów - krzyży, obrazów, świętych relikwii - aby nieść ze sobą moc Boga, ponieważ On już w nas mieszka. Świadomość Jego obecności, zwana bojaźnią Pańską (Ps 19:9; Prz 15:33), pomaga nam podejmować decyzje, które oddają Mu cześć.
