Pytanie: Czego powinniśmy się nauczyć z życia Barnaby?
Odpowiedź:
W Dz. Apostolskich znajdujemy opis Lewity z Cypru imieniem Józef (Dz. Apostolskie 4.26), którego apostołowie nazywali Barnabą. Ten przydomek, oznacza "Syna Pocieszenia" (Dz. Apostolskie 4.36-37) lub "Syna Napomnienia", prawdopodobnie nadany ze względu na jego oddanie w służbie innym (Dz. Apostolskie 4.36-37, 9.27) i jego gotowość do czynienia tego, czym przywódcy kościoła muszą się zajmować (Dz. Apostolskie 11.25-30). Jest określany jako "mąż dobry i pełen Ducha Świętego i wiary." Poprzez jego służbę, "sporo też ludzi zostało pozyskanych dla Pana" (Dz. Apostolskie 11.24). Paweł używa Barnaby jako przykładu kogoś, kto ma właściwą perspektywę odnośnie pieniędzy i własności. Gdy sprzedał swoją ziemię, przyniósł apostołom uzyskany przychód i złożył go u ich stóp (Dz. Apostolskie 4.36-37).
Gdy pierwszy kościół zaczął wzrastać, pomimo prześladowań ze strony Heroda, Barnaba pobudzony Duchem Świętym, udał się w podróż misyjną z Pawłem (Dz. Apostolskie 13.1-3). Kuzyn Barnaby, Jan Marek dołączył do Barnaby i Pawła, i pomagał im jako ich współpracownik (Dz. Apostolskie 13.5; Kolosan 4.10). Podczas pierwszej wyprawy misyjnej, Jan Marek- z nieznanego powodu- opuścił ich i nie ukończył podróży (Dz. Apostolskie 13.13). Jednak Barnaba kontynuował podróż z Pawłem i był z nim, gdy jego służba została skierowana na dotarcie z ewangelią do pogan (Dz. Apostolskie 13.42-52).
Po tej pierwszej podróży, Paweł i Barnaba zaczęli planować ich następną podróż. Barnaba chciał wziąć swojego kuzyna, ale Paweł się nie zgodził i narosło między nimi nieporozumienie do tego stopnia, że się rozstali (Dz. Apostolskie 15.36-41). Barnaba, zgodnie z prawdą swojego przydomku, zabrał Jana Marka i spędził z nim czas na prowadzeniu go w uczniostwie. Najwidoczniej służba ta była tak efektywna, że lata później, Paweł poprosił Jana Marka, aby do niego przyjechał, gdy Marek dojrzał do tego stopnia, że stał się pomocny w służbie Pawła (2 Tymoteusza 4.11).
Jedyna negatywna wzmianka o Barnabie w Piśmie Świętym odnosi się do incydentu, w którym hipokryzja Piotra wpłynęła na innych Żydów (w tym Barnabę), gdy unikali niektórych pogan podczas posiłku (Galacjan 2:13).
Podobnie jak Barnaba, tak wszyscy chrześcijanie- jesteśmy powołani do tego, aby być zachęceniem, szczególnie dla tych, którzy są słabi w wierze lub zmagają się z czymś. Dz. Apostolskie 11.23 przedstawia Barnabę jako człowieka, który był zadowolony widząc innych jak przejawiają łaskę Boga w swoim życiu, napominając i zachęcając ich do pozostawania wiernym. W ten sam sposób, powinniśmy szukać okazji by chwalić tych, którzy przynoszą Bogu chwałę swoim życiem, które odzwierciedla ich wiarę. Dodatkowo, Barnaba jest przykładem hojnego ducha, gdy potrzeba wesprzeć finansowo pracę dla Pana.
