Odpowiedź:
Altruizm to bezinteresowna troska o dobro innych. Osoba altruistyczna hojnie poświęca swój czas i zasoby bez osobistych korzyści, a często nawet ryzykując. Głównym tematem Biblii jest bogobojny altruizm. Już w Prawie Mojżeszowym Biblia opisuje Boże pragnienie, by Jego lud troszczył się o wdowy, sieroty i ubogich w swoich społecznościach (Pwt 26:12; Ps 68:5; Zachariasz 27:10). W Nowym Testamencie, w Liście Jakuba 1:27 czytamy: "Czystą i nieskalaną pobożnością przed Bogiem i Ojcem jest to: nieść pomoc sierotom i wdowom w ich niedoli i zachowywać siebie nie splamionym przez świat".
Altruizm jest nauczany w Piśmie Świętym na różne sposoby. Po pierwsze, Bóg nakazał swojemu ludowi "miłować bliźniego jak siebie samego" (Kapłańska 19:18, 34; Galacjan 5:14). Następnie Jezus dawał przykład altruizmu podczas swoich lat na ziemi (Mateusza 7:12; Marka 10:42-45; Jana 13:3-5). Pisarze Nowego Testamentu powtórzyli ten temat, zachęcając chrześcijan, by "nie czyńcie nic z kłótliwości ani przez wzgląd na próżną chwałę, lecz w pokorze uważajcie jedni drugich za wyższych od siebie. (4) Niechaj każdy baczy nie tylko na to, co jego, lecz i na to, co cudze." (Filipian 2:3-4). Paweł wyjaśnił, że chrześcijanie "niech się i nasi uczą celować w dobrych uczynkach, aby zaspokajać palące potrzeby, żeby nie byli bezużyteczni." (Tt 3:14).
Tabitha (zwana także Dorcas) jest przykładem osoby altruistycznej (Dzieje Apostolskie 9:36-39). Ta wczesna chrześcijanka z Joppy spędzała całe dnie pomagając potrzebującym, a po jej śmierci wiele osób przyszło, aby opowiedzieć o wszystkim, co zrobiła. Tak bardzo opłakiwali jej przedwczesną śmierć, że wezwali Piotra, który wskrzesił ją z martwych (Dz 9:40-41). Przypowieść Jezusa o dobrym Samarytaninie opowiada o altruizmie w działaniu (Łk 10:25-37). Samarytanin nie miał żadnych osobistych celów, gdy zszedł z drogi, by zaopiekować się rannym nieznajomym. Nie otrzymał żadnej korzyści za swoją pomoc i w rzeczywistości poniósł finansowy koszt czynienia dobra.
W publicznych przejawach dobroczynności istnieje cienka granica między prawdziwym altruizmem a popisem. Pomimo prób dawania anonimowo i prywatnie, altruistyczni ludzie są znani ze swoich dobrych uczynków i zazwyczaj są bardzo kochani i szanowani. Ale sama ta reakcja jest nagrodą samą w sobie, czasami przyciągając emocjonalnie potrzebujących ludzi, którzy męczą się, próbując wyglądać na altruistów tylko dla podziwu, jaki zdobywają. Jezus zganił faryzeuszy za ich otwarte okazywanie pobożności, podczas gdy ich serca wypełniała pycha i chciwość (Mt 6:3-5, 16, 18).
Altruizm nie szuka uznania ani spłaty. Nawet naszym wrogom mamy dawać altruistycznie, "nie oczekując niczego w zamian" (Łk 6:35). Altruizm unika sygnalizowania cnoty. Nie publikuje tuzina zdjęć swoich dobrych uczynków w mediach społecznościowych, aby wywołać polubienia i komentarze. Altruizm służy po cichu i dyskretnie, niezależnie od tego, czy ktokolwiek o tym wie. Jezus powiedział: "Baczcie też, byście pobożności swojej nie wynosili przed ludźmi, aby was widziano; inaczej nie będziecie mieli zapłaty u Ojca waszego, który jest w niebie. (2) Gdy więc dajesz jałmużnę, nie trąb przed sobą, jak to czynią obłudnicy w synagogach i na ulicach, aby ich ludzie chwalili. Zaprawdę powiadam wam: Odbierają zapłatę swoją. (3) Ale ty, gdy dajesz jałmużnę, niechaj nie wie lewica twoja, co czyni prawica twoja" (Mateusza 6:1-3). Dobrze jest, gdy inni widzą nasz altruizm i inspirują się do robienia tego samego. Ale gdy nasze motywy są samolubne, nie praktykujemy prawdziwego altruizmu.
Ludzkie serce jest niezdolne do czystego altruizmu, ponieważ z założenia jest samolubne i pełne pychy (Jeremiasza 17:9). Chociaż możemy nauczyć się zachowywać w altruistyczny sposób, nasze motywy są często nieznane nawet nam samym. Bóg jednak widzi nasze serca i osądza nasze czyny według tego, co w nich znajduje. Jesteśmy w stanie żyć bezinteresownie, gdy naszym największym celem jest zadowolenie naszego niebiańskiego Ojca. Gdy kontroluje nas Duch Święty, jesteśmy pociągani do altruistycznych czynów z miłości do Pana (Galacjan 2:20; Kolosan 1:10). Nawet sam Jezus stwierdził, że "Syn sam z siebie nic nie może uczynić; może tylko to, co widzi, że Ojciec czyni, bo cokolwiek Ojciec czyni, to i Syn czyni" (J 5:19; por. 8:28-29). Altruizm zaczyna się od Boga i odbija się w nas, gdy odzwierciedlamy Jego dobroć.
