Odpowiedź:
Chociaż słowo ego nie pojawia się w Biblii, to koncepcje i zasady dotyczące ego z pewnością tak. Słowo ego ogólnie odnosi się do przesadnego poczucia własnej wartości, które zwykle skutkuje nadmiernym zaabsorbowaniem "sobą". Jednak biblijnym wzorem dla chrześcijan jest umieranie "dla siebie samego", co jest biegunowym przeciwieństwem ego. Biblia jest pełna napomnień przeciwko 'ego' z powodu wrodzonego pragnienia człowieka, by być czczonym. W rzeczywistości wszystkie różne formy współczesnego bałwochwalstwa mają w swoim rdzeniu "ego". Ciemne siły tego wieku przekonały wielu, że zadowolenie można osiągnąć jedynie poprzez zaspokajanie popędów własnego ego. Możemy to prześledzić aż do Ogrodu Eden, gdzie Ewa została podburzona przez kłamstwo szatana, że może "być jak Bóg" (1 Ks. Mojżeszowa 3.5).
Przeciwieństwem ego jest pokora, dlatego zarówno Stary, jak i Nowy Testament pełne są odniesień do życia w pokorze. W Ks. Micheasza czytamy: "Oznajmiono ci, człowiecze, co jest dobre i czego Pan żąda od ciebie: tylko, abyś wypełniał prawo, okazywał miłość bratnią i w pokorze obcował ze swoim Bogiem" (Ks. Micheasza 6.8; tłum. Biblia Warszawska). Król Salomon oświadczył: "Nagrodą za pokorę i bojaźń Bożą jest bogactwo, cześć i życie" (Ks. Przyp. Salomona 22.4). Jednym z wersetów, który uosabia, dlaczego mamy być pokorni, jest napomnienie Piotra w jego pierwszym liście: "wszyscy zaś przyobleczcie się w szatę pokory względem siebie, gdyż Bóg pysznym się sprzeciwia, a pokornym łaskę daje" (1 Piotra 5.5).
Pismo Święte wyraźnie mówi, że Bóg nienawidzi pychy i arogancji (Ks. Przyp. Salomona 8.13). W rzeczywistości to pycha zmieniła Lucyfera w szatana. Ks. Izajasza 14.13-14 opisuje zdumiewające skupienie szatana na sobie: "Wstąpię... podniosę... usiądę... wstąpię... zrównam się z Najwyższym". Jest to doskonały przykład pychy prowadzącej do zniszczenia (Ks. Przyp. Salomona 16.18), ponieważ w następnym wersecie z Ks. Izajasza widzimy, do czego doprowadziła pycha szatana: "A oto strącony jesteś do krainy umarłych, na samo dno przepaści" (w.15). Chrystus powtórzył los dumnych, ostrzegając, że "kto się wywyższa, będzie poniżony" (Ew. Mateusza 23.12). Najwyraźniej rozdęte ego i skupianie się na sobie nie są zgodne z chrześcijańskim wezwaniem do pokory. Jest raczej antytezą tego, co charakteryzuje prawdziwych chrześcijan- zależność od Boga i służba innym.
Pokorne serce nie ma miejsca na ego, dumę czy arogancję, ponieważ uznaje, że wszystko, co mamy i czym jesteśmy, pochodzi od Boga, jak Paweł przypomniał Koryntianom: "Bo któż ciebie wyróżnia? Albo co masz, czego nie otrzymałbyś? A jeśli otrzymałeś, czemu się chlubisz, jakobyś nie otrzymał?" (1 Koryntian 4.7). Każdy dar, każdy talent, każdy oddech - wszystko pochodzi od Boga, podobnie jak nasz najcenniejszy dar, zbawienie (Efezjan 2.8-9). "Gdzież więc chluba twoja? Wykluczona! Przez jaki zakon? Uczynków? Bynajmniej, lecz przez zakon wiary" (Rzymian 3.27).
Jezus Chrystus jest doskonałym przykładem pokory (Ew. Marka 10.45; Filipian 2.5-8). "Weźcie na siebie moje jarzmo i uczcie się ode mnie, że jestem cichy i pokornego serca, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych." (Ew. Mateusza 11.29). Rzeczywiście, Jezus nie przyszedł na ziemię, aby Mu służono, ale aby służyć, czyniąc "wyparł się samego siebie, przyjął postać sługi" (Filipian 2.7). Widzimy wyraz bezinteresownej postawy Chrystusa w ogrodzie Getsemane, kiedy powiedział do swojego Ojca w niebie: "Nie jak Ja chcę, ale jak Ty chcesz" (Ew. Mateusza 26.39), a następnego dnia, gdy pokornie znosił tortury krzyża, abyśmy mogli pojednać się z naszym Ojcem w niebie.
Paweł jest kolejnym pięknym przykładem pokory w działaniu. I choć był prawdopodobnie największym rzecznikiem Chrystusa, jaki kiedykolwiek istniał, wciąż uważał się za "najmniejszego z apostołów" i "najgorszego" z grzeszników (1 Koryntian 15.9; 1 Tymoteusza 1.15). Zawsze zachęcał tych, którzy podążali za Chrystusem, aby naśladowali pokorę Jezusa, zachęcając ich i nas, abyśmy "nie czyńcie nic z kłótliwości ani przez wzgląd na próżną chwałę, lecz w pokorze uważajcie jedni drugich za wyższych od siebie", dodając, że nie powinniśmy dbać tylko o własne interesy, ale także o interesy innych (Filipian 2.3-4; Rzymian 12.10). To jest esencja pokory i przeciwieństwo ego.
Jezus nauczał nas, że największymi przykazaniami są miłowanie Boga całym sercem, duszą i umysłem oraz miłowanie bliźniego jak siebie samego (Ew. Mateusza 22.37, 39). Kiedy staramy się przestrzegać tych przykazań, odrywamy uwagę od samych siebie i umieszczamy ją tam, gdzie powinna być - na Bogu i pomaganiu innym. W chrześcijańskim życiu pozbawionym ego, "ja chcę" staje się " Twoja wola".
