Odpowiedź:
W Starym Testamencie, hebrajskie słowo przetłumaczone jako "integralność" oznacza "stan bycia bez skazy, kompletność, doskonałość, szczerość, solidność, prawość, pełnia." Integralność w Nowym Testamencie oznacza "uczciwość i trzymanie się wzoru dobrych uczynków."
Jezus jest doskonałym przykładem człowieka integralności. Po tym jak został ochrzczony, udał się na pustynię, aby pościć przez czterdzieści dni i nocy, podczas gdy szatan przybył do niego i gdy był słaby próbował złamać jego integralność. Jezus był w pełni człowiekiem i w pełni Bogiem jednocześnie i doświadczał kuszenia w taki sposób w jaki my jesteśmy kuszeni, a jednak nigdy nie zgrzeszył (Hebrajczyków 4.15); to jest definicja integralności. Jezus jest jedynym człowiekiem bez winy, doskonały, całkowicie prawdomówny i zawsze pokazujący wzór dobrego postępowania.
Chrześcijanie są powołani do bycia jak Jezus. W Chrystusie jesteśmy nowymi stworzeniami i możemy stanąć bez winy przed Bogiem (2 Koryntian 5.17, 21; Efezjan 1.4-8). W Chrystusie, mamy również obecność Ducha Świętego działającego w nas, uświęcającego nas i upodabniającego nas do bycia jak Jezus (Rzymian 8.29; 2 Koryntian 3.18). Mamy również zalecenie "z bojaźnią i ze drżeniem zbawienie swoje sprawujcie. Albowiem Bóg to według upodobania sprawia w was i chcenie i wykonanie" (Filipian 2.12-13). To z mocy Bożej stajemy się coraz bardziej ludźmi zintegrowanymi. Jesteśmy powołani do bycia posłusznymi Bogu i czyniąc tak, stajemy się ludźmi bezkompromisowej moralności i integralności. Chrześcijanie powinni być tymi, którzy trzymają się prawdy i którzy właściwie postępują.
"Integralność" w naszym współczesnym świecie zakłada moralną nieprzekupność. Chrześcijanie powinni być tymi, których nie można przekupić czy narazić na szwank, ponieważ służymy Bogu raczej, a nie ludziom (Kolosan 3.17, 23; Dz. Apostolskie 5.29). Mamy być ludźmi, którzy dotrzymują swojego słowa (Ew. Mateusza 5.27; Jakuba 5.12). Mamy kochać tych, którzy są wokół nas, zarówno słowem jak i czynem (1 Jana 3.17-18; Jakuba 2.17-18; Efezjan 4.29). Jesteśmy powołani do wierzenia w Boga i tym samym podążania za nim na każdym etapie (Ew. Jana 6.19; 15.1-17). Nasze życie powinno być zgodne z naszą wiarą w Boga i wyrażać zaufanie, że Jego drogi są najlepsze (Ks. Przyp. Salomona 3.5-6).
Życie w uczciwości w świecie, w którym zepsuci wydają się faworyzowani, nie wspominając o walce z naszą własną grzeszną naturą, jest wyzwaniem. 1 Piotra 3.13-18 daje nam takie zachęcenie: "I któż wyrządzi wam co złego, jeżeli będziecie gorliwymi rzecznikami dobrego? Ale chociażbyście nawet mieli cierpieć dla sprawiedliwości, błogosławieni jesteście. Nie lękajcie się więc gróźb ich i nie trwóżcie się. Lecz Chrystusa Pana poświęcajcie w sercach waszych, zawsze gotowi do obrony przed każdym, domagającym się od was wytłumaczenia się z nadziei waszej, lecz czyńcie to z łagodnością i szacunkiem. Miejcie sumienie czyste, aby ci, którzy zniesławiają dobre chrześcijańskie życie wasze, zostali zawstydzeni, że was spotwarzali. Lepiej bowiem jest, jeżeli taka jest wola Boża, cierpieć za dobre niż za złe uczynki. Gdyż i Chrystus raz za grzechy cierpiał, sprawiedliwy za niesprawiedliwych, aby was przywieść do Boga; w ciele wprawdzie poniósł śmierć, lecz w duchu został przywrócony życiu." Żyć integralnie to podążać za przykładem Chrystusa. I możemy żyć w prawdziwej integralności tylko dzięki jego mocy, którą On łaskawie i dobrowolnie daje wszystkim, którzy do niego należą (Ew. Jana 16.33; Filipian 1.6; Efezjan 1.13-14).
