Odpowiedź:
Ukamienowanie to metoda egzekucji, podczas której grupa ludzi, zwykle rówieśników winowajcy, rzuca kamieniami w skazaną osobę, aż ta umrze. Śmierć przez ukamienowanie była przewidziana w Prawie Starego Testamentu jako kara za różne grzechy. Zarówno zwierzęta, jak i ludzie mogli być przedmiotem ukamienowania (Wj 21:28), ukamienowanie wydaje się być związane z grzechami, które powodowały nieodwracalne szkody dla duchowej lub ceremonialnej czystości osoby lub zwierzęcia.
Niektóre grzechy, które skutkowały ukamienowaniem w Starym Testamencie, to morderstwo (Księga Kapłańska 24:17), bałwochwalstwo (Księga Powtórzonego Prawa 17:2-5), zbliżanie się do Góry Synaj, gdy przebywał tam Bóg (Księga Wyjścia 19:12-13), praktykowanie nekromancji lub okultyzmu (Księga Kapłańska 20:27) oraz bluźnienie imieniu Pana (Księga Kapłańska 24:16). Prawdopodobnie ukamienowanie było również karą za różnego rodzaju grzechy seksualne (Pwt 22:24); powiązane fragmenty Księgi Kapłańskiej 20 nie określają metody egzekucji, a jedynie, że winowajca miał zostać "uśmiercony".
Prawo Mojżeszowe stanowiło, że zanim ktokolwiek mógł zostać skazany na śmierć przez ukamienowanie, musiał odbyć się proces i co najmniej dwóch świadków musiało złożyć zeznania: "Na podstawie zeznania dwóch świadków lub trzech świadków skazuje się na śmierć. Nie skazuje się na śmierć na podstawie zeznania jednego świadka" (Pwt 17:6). Ci świadkowie "pierwsi podniosą przeciwko niemu swoją rękę, aby mu zadać śmierć, a potem cały lud" (werset 7). Innymi słowy, ci, którzy zeznawali przeciwko skazanej osobie w sądzie, musieli rzucić pierwszy kamień. Przykłady ukamienowania w Starym Testamencie to śmierć Achana i jego rodziny (Joz 7:25) oraz Nabota, który został skazany przez fałszywych świadków (1 Krl 21).
Ukamienowanie było metodą egzekucji wybraną przez niewierzących Żydów, którzy prześladowali pierwszych chrześcijan. Szczepan, pierwszy męczennik Kościoła, został ukamienowany poza Jerozolimą przez Sanhedryn. Przy tej okazji młody człowiek o imieniu Saul, który później stał się apostołem Pawłem, strzegł szat tych, którzy rzucali kamieniami (Dzieje Apostolskie 7:54-60).
W innym słynnym fragmencie Pisma Świętego faryzeusze próbowali usidlić Jezusa, by ten wydał zgodę na ukamienowanie kobiety przyłapanej na cudzołóstwie. Co istotne, cudzołożny mężczyzna był nieobecny - Prawo nakazywało śmierć dla obu winnych stron. Odpowiedź Jezusa jest interesująca. Kobieta była wyraźnie winna, ale Jezus zrozumiał dwulicowość swoich wrogów. Zamiast udzielić im bezpośredniej odpowiedzi, Jezus zwrócił się do tych, którzy zaciągnęli kobietę przed Jego oblicze i powiedział: "Kto z was jest wolny od grzechu, niech pierwszy rzuci kamieniem" (J 8:1-11). W ten sposób Jezus prosi świadków o wystąpienie - świadkowie, związani przysięgą, byli tymi, którzy rzucili pierwsi kamienie. Pokazuje również współczujące serce Boga wobec grzesznika i ucisza obłudne zarzuty tłumu.
Inny sposób egzekucji, który również uważano za ukamienowanie, polegał na zrzuceniu winowajcy głową w dół ze stromego miejsca, a następnie rzuceniu na ciało dużego kamienia. Dokładnie to próbował zrobić tłum w Nazarecie po przemówieniu Jezusa w synagodze. Słysząc Jego twierdzenie, że jest Mesjaszem, "wstali, wypędzili [Jezusa] z miasta i zaprowadzili Go na szczyt góry, na której miasto było zbudowane, aby Go zrzucić z urwiska" (Łk 4:29). Wybawienie Jezusa z tego rozwścieczonego tłumu było cudowne: "Przeszedł przez tłum i poszedł swoją drogą" (werset 30). To nie był czas Pana na śmierć (zob. Ew. Jana 10:18) i nigdy nie mógł umrzeć przez ukamienowanie, ponieważ proroctwo mówiło, że żadna z Jego kości nie zostanie złamana (Ew. Jana 19:36).
Ukamienowanie to okropny sposób na śmierć. Ten szczególny sposób egzekucji musiał być silnym czynnikiem odstraszającym od popełniania grzechów uznawanych za wystarczająco obraźliwe, by zasługiwać na ukamienowanie. Bóg bardzo dba o czystość swojego ludu. Surowe kary za grzech w czasach Prawa pomagały powstrzymywać ludzi przed przyjmowaniem nieczystych praktyk ich pogańskich sąsiadów i buntowaniem się przeciwko Bogu. Zapłatą za grzech jest śmierć (Rzymian 6:23), a Izrael otrzymał surowe przykazanie, by zachować czystość: "Musisz oczyścić zło spośród siebie" (Powtórzonego Prawa 17:7).
