Odpowiedź:
Oczernianie jest wyrażaniem fałszywego, ustnego stwierdzenia, które niszczy czyjąś reputację. Oczernianie różni się nieco od zniesławienia tym, że zniesławienie jest pisemnym aktem; oczernianie jest jedynie wypowiedziane ustnie. Biblia wiele mówi na temat oczerniania, zarówno w Starym jak i Nowym Testamencie (Ks. Przyp. Salomona 10.18; 1 Piotra 2.1). Oczernianie jest tak wysoko na Bożej liście przewinień, że ujęte są w Dziesięciu Przykazaniach. Dziewiąte przykazanie mówi, "Nie mów fałszywego świadectwa przeciw bliźniemu swemu" (2 Ks. Mojżeszowa 20.16). Mówienie fałszywego świadectwa dotyczy oczerniania, ponieważ nieprawda jest rozsiewana. Oczernianie jest po prostu kłamaniem o kimś z zamiarem sprawienia, aby inni postrzegali tą osobę w złym świetle.
Oszczerstwo to złośliwe kłamstwo, a Bóg nienawidzi kłamstwa (Ks. Przyp. Salomona 6.16-19; 19.22). Skoro Bóg jest autorem prawdy (Ew. Jana 14.6; 1 Jana 5.6), cokolwiek nieprawdziwego jest sprzeczne z jego naturą i tym samym jest dla niego odpychające. Zarówno oczernianie jak i plotkowanie są złe, a Pismo Święte często potępia oba (3 Ks. Mojżeszowa 19.16; Ks. Przyp. Salomona 16.27; 2 Koryntian 12.20). Plotki zbierają sekrety o kimś i przekazują innym; oczernianie tworzy własne sekrety i rozgłasza je wszędzie tam, gdzie uczynią największe szkody.
Nowy Testament odnosi się do oszczerstw jako części naszej starej grzesznej natury. Nie ma miejsca na oszczerstwa w naszym życiu, gdy stajemy się nowymi stworzeniami w Chrystusie (2 Koryntian 5.17). Kolosan 3.7-8 mówi, "Niegdyś i wy postępowaliście podobnie, kiedy im się oddawaliście; ale teraz odrzućcie i wy to wszystko: gniew, zapalczywość, złość, bluźnierstwo i nieprzyzwoite słowa z ust waszych." Nasze słowa mają być poświęcone wielbieniu Boga, tak jak nasze ciała (Rzymian 12.1-2; Efezjan 4.29). Ci, którzy znają Boga maja odpowiedzialność powstrzymania się przed oszczerstwami. "Nim wysławiamy Pana i Ojca i nim przeklinamy ludzi, stworzonych na podobieństwo Boże; z tych samych ust wychodzi błogosławieństwo i przekleństwo. Tak, bracia moi, być nie powinno" (Jakuba 3.9-10). Oczernianie jest praktyką, którą należy wyplewić, jeśli zamierzamy naśladować Jezusa (zob. Rzymian 6.11-14).
W Rzymian 1.28-32 Paweł podaje listę wielu cech zdeprawowanego umysłu, a na tej liście znajdują się pomówienia/ oszczerstwa (werset 30). Kiedy oczerniamy innych, decydujemy się zejść ze ścieżki, którą Bóg dla nas wyznaczył. On nie będzie uczestniczył z nami w naszych staraniach zniszczenia kogoś naszymi słowami. Oszczerstwa pochodzą z serca, i gdy jesteśmy kuszeni do wypowiadania nieprawdziwych twierdzeń o kimś, powinniśmy najpierw zbadać nasze własne serca, aby zobaczyć jaki brzydki korzeń rozbudza te pragnienia. Jezus powiedział, "Ale co z ust wychodzi, pochodzi z serca, i to kala człowieka. Z serca bowiem pochodzą złe myśli, zabójstwa, cudzołóstwa, rozpusta, kradzieże, fałszywe świadectwa, bluźnierstwa" (Ew. Mateusza 15.18-19). Bóg chce, abyśmy widzieli, że oczernianie kogoś jest wskaźnikiem, że nasze serca nie mają z nim właściwej relacji. Pragnienie oczerniania może wypływać z korzenia zgorzknienia (Hebrajczyków 12.15), z nierozwiązanego bólu (1 Piotra 3.14-16), z nieprzebaczenia (2 Koryntian 2.10-11; Efezjan 4.32), z zazdrości (Galacjan 5.20; 2 Koryntian 12.20) lub innego rodzaju grzechu własnego serca.
Bożym rozwiązaniem dla oszczerstw jest wzajemna miłość (Ew. Jana 13.34). Nie oczerniamy ludzi, których kochamy (1 Koryntian 13.4-7). Miłość chce najlepszych rzeczy dla innych, a to oznacza strzeżenie ich reputacji jak swojej własnej (Ew. Mateusza 7.12). "Miłość bliźniemu złego nie wyrządza; wypełnieniem więc zakonu jest miłość" (Rzymian 13.10). Gdy skupiamy się na posłuszeństwie Panu poprzez kochanie (ich) tak jak On ukochał nas, oczernianie nie będzie nas kusiło.
