Odpowiedź:
Pycha to przesadna duma lub nadmierna pewność siebie. Według Biblii pycha jest grzechem, więc pycha jest również grzeszna.
Ludzie w Biblii, którzy byli przepełnieni pychą, to między innymi król Nabuchodonozor (Daniela 4:30), król Belszaccarz (Daniela 5:20), Goliat (1 Samuela 17:41-44), bogaty głupiec z przypowieści Jezusa (Łukasza 12:16-20) i król Herod (Dzieje Apostolskie 12:21-23). Wszyscy ci ludzie zostali osądzeni przez Boga za grzech pychy.
Prawdopodobnie najlepszym przykładem pychy w Biblii jest grzech Szatana, który doprowadził do jego upadku w Księdze Izajasza 14:12-14. Przed upadkiem Szatan był znany jako Lucyfer, piękny i potężny archanioł. Jednak dana mu przez Boga, chwalebna pozycja nie była dla niego wystarczająca. Lucyfer pragnął czci i uwielbienia, które należały do Pana. Jego pycha była tak wielka, że zbuntował się przeciwko Bogu, co zniszczyło jego pozycję i potencjał. Kiedy Lucyfer zgrzeszył, stracił swoje miejsce w niebie i zabrał ze sobą jedną trzecią aniołów (Objawienie 12:4). Lucyfer stał się Szatanem, wrogiem Boga, który przyniósł ze sobą pychę i od tamtej pory wykorzystuje ją do deprawowania ludzkości. Kusząc Ewę, wąż przedstawił zakazany owoc jako "pożądany do zdobycia mądrości" - tak wzbudził pychę w sercu Ewy.
Bóg nienawidzi pychy i dumy, ponieważ niesłusznie się wywyższają i sprowadzają zniszczenie na tych, których Bóg kocha (Prz 8:13; 16:18). U podstaw wszelkiej nadmiernej pychy leży przekonanie, że Bóg zawinił. On nie jest wystarczający lub nie zrobił wystarczająco dużo. Ukrywa przed nami coś dobrego, a my wiemy lepiej od Niego, czego potrzebujemy. Jak wąż fałszywie wmówił Ewie, że Bóg był samolubny, zabraniając owocu z tego jednego drzewa, a jedynym powodem wstrzymania było to, że "Bóg wie, że gdy z niego spożyjecie, otworzą się wam oczy i będziecie jak Bóg" (Rdz 3:6). Pycha przeradza się w bałwochwalstwo, gdy nasze własne ego zastępuje należne Bogu miejsce w naszych sercach. Tak jak Lucyfer nalegał na traktowanie go jak Boga, tak i my nalegamy na bycie naszymi własnymi bogami, gdy pycha rządzi naszym życiem.
Pycha spotyka się ze sprzeciwem ze strony Boga. List Jakuba 4:6 mówi, że Bóg sprzeciwia się pysznym, ale pokornym daje łaskę. Kiedy nadmierna pycha jest naszą motywacją, nie możemy zbliżyć się do Boga (Psalm 138:6). Bóg nienawidzi wszelkich słów i działań motywowanych pychą i pragnieniem wywyższenia samego siebie. Księga Przysłów 6:16-17 mówi, że jest siedem rzeczy, których Pan nienawidzi; wśród nich są "wyniosłe oczy". Psalm 101:5 mówi: "Nie ścierpię oczu wyniosłych i serca nadętego". Pycha w sercu odbija się na twarzy. Możemy nawet nie zdawać sobie sprawy z tego, co przekazujemy poprzez uniesione brwi, zadarty nos czy krytyczne spojrzenie. Ale Bóg je zauważa i chce, abyśmy byli szczerzy wobec siebie, abyśmy mogli rozpoznać pychę jako grzech.
Pycha jest uniwersalnym problemem, dotykającym ludzi niezależnie od koloru skóry, wyglądu fizycznego czy czynników społeczno-ekonomicznych. Najbiedniejszy z biednych może mieć nadmierną dumę, podczas gdy bogaty celebryta może chodzić w pokorze. Pycha jest chorobą serca, której wszyscy musimy się wystrzegać (Przysłów 4:23), w przeciwnym razie zniszczy nas tak, jak zniszczyła Lucyfera. Aby zwalczyć pychę, musimy dążyć do pokory (1 Piotra 5:6) poprzez nieustanne badanie siebie w świetle Pisma Świętego (2 Koryntian 13:5). Musimy pamiętać o łasce, jaką okazał nam Bóg i o tym, jak bardzo na nią nie zasługujemy (Efezjan 2:8-9). Możemy praktykować sztukę uważania innych za lepszych od siebie (Filipian 2:3) i starać się służyć, a nie być obsługiwanym (Marka 10:44-45). Zabijanie pychy jest bolesną, ale konieczną częścią stawania się bardziej podobnym do Jezusa (Mateusza 11:29; Rzymian 8:29; 2 Koryntian 3:18).
Pod koniec czasu sądu król Nabuchodonozor nauczył się swojej lekcji. Jego pycha została zastąpiona pokorą, co opublikował w publicznym oświadczeniu: "Teraz ja, Nebukadnesar, chwalę, wywyższam i wysławiam Króla Niebios, gdyż wszystkie jego dzieła są prawdą i jego ścieżki są sprawiedliwością. Tych zaś, którzy pysznie postępują, może poniżyć" (Daniela 4:34).
