Odpowiedź:
Każdy człowiek ma skłonność do użalania się nad sobą. Rodzimy się egocentryczni, z silnym dążeniem do ochrony naszego ego i naszych "praw". Kiedy decydujemy, że życie nie potraktowało nas tak, jak mamy prawo być traktowani, pojawia się użalanie się nad sobą. Użalanie się nad sobą powoduje, że dąsamy się i mamy obsesję na punkcie naszych krzywd, prawdziwych lub subiektywnych. Sercem użalania się nad sobą jest niezgoda z Bogiem na to, jak życie - i On - nas potraktował.
Największą wskazówką, że użalanie się nad sobą nie pochodzi od Boga, jest słowo "ja". Za każdym razem, gdy skupiamy się na sobie, a nie na badaniu siebie prowadzącym do pokuty (1 Koryntian 11:28; 2 Koryntian 13:5), znajdujemy się na terytorium ciała. Nasze grzeszne ciało jest wrogiem Ducha (Rz 8:7). Kiedy oddajemy nasze życie Chrystusowi, nasza stara natura zostaje z Nim ukrzyżowana (Galacjan 2:20; Rzymian 6:6). Samolubna, grzeszna część naszego życia nie musi już dominować. Kiedy moje ego jest dominujące, Bóg nie jest. W efekcie stajemy się naszym własnym bogiem. C. S. Lewis ujął to w następujący sposób: "W momencie, gdy w ogóle masz jaźń, istnieje możliwość postawienia siebie na pierwszym miejscu - chcąc być w centrum - chcąc być Bogiem. To był grzech szatana i to był grzech, którego nauczył ludzkość".
Grzechy wewnętrzne nie umierają łatwo. Są one trudniejsze do wykrycia niż oczywiste grzechy, takie jak niemoralność i pijaństwo (Galacjan 5:19-20), ponieważ często uważamy je za przyjaciół. Pewność siebie, poszukiwanie siebie, samouwielbienie, pobłażanie sobie, zaabsorbowanie sobą i miłość własna są objawami cielesnej natury, która nie została jeszcze w pełni poddana Jezusowi. To grzech egoizmu doprowadził Samsona do upadku (Sdz 16:20), ten grzech sprawił, że bogaty młody dostojnik odwrócił się od Jezusa (Mt 19:21-22). Grzechy egoizmu, w tym użalanie się nad sobą, potwierdzają prawdę, że niezależnie od tego, co mówimy naszymi ustami, nasze najwyższe uwielbienie jest często zarezerwowane dla nas samych (Izajasza 29:13; Mateusza 15:8).
Doskonałym przykładem użalania się nad sobą jest epizod z niegodziwego życia króla Achaba. Achab pożądał winnicy należącej do Nabota i chciał ją kupić; kiedy Nabot odmówił sprzedaży, "Achab poszedł do domu, ponury i zły... . . . Leżał na łożu nadąsany i nie chciał jeść" (1 Krl 21:4). Wyobraź sobie, król dąsający się w swoim pałacu! Król był tak zadufany w sobie, że ponownie stał się szczęśliwy dopiero wtedy, gdy jego żona, zła Jezebel, opracowała plan zamordowania Nabota (1 Krl 21:15-16). Użalanie się nad sobą nigdy nie jest dobre.
Kiedy użalamy się nad sobą, podnosimy swoje znaczenie we własnych oczach. List do Rzymian 12:3 mówi: "Nie sądźcie o sobie wyżej, niż należy". Myślimy o sobie zbyt wysoko, gdy pozwalamy, by życiowe krzywdy i niesprawiedliwości dyktowały nasz stan emocjonalny. Gorycz może szybko zastąpić owoc Ducha Świętego (Galacjan 5:22), który powinien dominować w życiu każdego wierzącego. Pierwszy List do Tesaloniczan 5:18-19 mówi nam, że nie powinniśmy "gasić Ducha Świętego". Zamiast tego mamy dziękować we wszystkim. Niemożliwe jest dziękowanie, gdy trzymamy się użalania nad sobą, ponieważ z definicji postawa pobłażania sobie nie koncentruje się na wdzięczności wobec innych. Użalanie się nad sobą nie może być w ogóle wdzięczne za to, na co Bóg pozwolił.
Odrzucenie impulsu do użalania się nad sobą nie jest łatwe. Życie dostarcza wielu okazji, by doświadczyć odrzucenia, niesprawiedliwości i okrucieństwa człowieka. Naszą naturalną reakcją jest samoobrona, która często prowadzi do użalania się nad sobą. Możemy jednak zdecydować się "postępować według Ducha, a nie zaspokajać pożądliwości ciała" (Ga 5:16). Możemy odmówić pobłażania naszej grzesznej naturze i zamiast tego wybrać wdzięczne serce, ufając, że "Bóg to według upodobania sprawia w was i chcenie i wykonanie" (Filipian 2:13). Możemy postrzegać każdą okazję do użalania się nad sobą jako szansę na pokonanie starej natury. Zamiast użalania możemy zaufać, że Bóg "Bóg współdziała we wszystkim ku dobremu z tymi, którzy Boga miłują, to jest z tymi, którzy według postanowienia jego są powołani" (Rz 8:28).
