Co Biblia mówi o poświęcaniu się / byciu ofiarnym?
Odpowiedź:
Samopoświęcenie jest jednym z głównych tematów Nowego Testamentu. Jezus był dla nas wzorem w sposobie, w jaki żył. Chociaż był Bogiem, nie domagał się swoich praw jako Bóg, ale demonstrował służebne przywództwo we wszystkim, co robił (Filipian 2:6-8). Powiedział do swoich uczniów: " ktokolwiek by chciał być między wami pierwszy, niech będzie sługą waszym. (28) Podobnie jak Syn Człowieczy nie przyszedł, aby mu służono, lecz aby służył i oddał życie swoje na okup za wielu" (Mt 20:27-28).
Niektórzy ludzie na przestrzeni wieków definiowali samopoświęcenie jako ekstremalne formy kary cielesnej, którą musimy ponieść, aby podobać się Bogu. Niektóre odłamy pseudochrześcijaństwa zachęcały do wszelkiego rodzaju fizycznego znęcania się nad sobą i innymi, jak gdyby wymierzona sobie kara mogła uczynić ludzi sprawiedliwymi wobec Boga. Pewne sekty mnichów i mniszek żyły w skrajnym ubóstwie, odrzucały legalne małżeństwo i składały śluby milczenia, które nigdzie nie są sugerowane w Piśmie Świętym. Są one podobne do praw stworzonych przez człowieka, które Jezus ganił (Mk 7:7-9; Kol 2:8). Nie reprezentują one takiego poświęcenia, jakiego wymaga Biblia.
Jezus wyjaśnił drogę do pobożnego samopoświęcenia w Ewangelii Łukasza 9:23, mówiąc: "Kto chce być moim uczniem, niech się zaprze samego siebie, niech co dnia bierze krzyż swój i niech Mnie naśladuje". Poświęcenie, które podoba się Panu, jest naturalnym rezultatem wzięcia na siebie krzyża i naśladowania Jezusa. Krzyż zawsze oznacza śmierć. Tak więc, aby wziąć krzyż, musimy być gotowi umrzeć dla samych siebie, naszych planów i naszych praw. Kiedy ukrzyżujemy nasze cielesne pragnienie bycia swoim własnym szefem, zaczniemy podejmować decyzje w oparciu o to, co Jezus chciałby, abyśmy robili (Galacjan 2:20; 5:24).
Największe przykazania wymagają samopoświęcenia. Pierwszym przykazaniem jest miłość do Boga z całego serca, duszy, umysłu i siły. Drugim jest miłowanie bliźniego jak siebie samego (Mt 22:36-40). Nie możemy czynić żadnego z tych przykazań, wciąż domagając się własnych praw. Musimy poświęcić nasze prawa i pragnienia, aby być w pełni posłusznymi Bogu. Biblijne samopoświęcenie to gotowość do odłożenia na bok własnych pragnień dla dobra innych. List do Galacjan 5:13-14 mówi: "Bo wy do wolności powołani zostaliście, bracia; tylko pod pozorem tej wolności nie pobłażajcie ciału, ale służcie jedni drugim w miłości. (14) Albowiem cały zakon streszcza się w tym jednym słowie, mianowicie w tym: Będziesz miłował bliźniego swego, jak siebie samego".
Kiedy dobrowolnie ograniczamy nasze wolności, odkładamy na bok nasze własne prawa i dążymy do najlepszego interesu tych, do których Bóg nas powołał, jesteśmy biblijnie ofiarni. Samoofiara wymaga od nas codziennego umierania namiętnościom naszego ciała, które sprzeciwiają się Bożej woli dla naszego życia (Rz 6:6-7; Ga 2:20). Nie robimy tego, aby uspokoić Boga lub zasłużyć na Jego łaskę. Już ją mamy dzięki Jezusowi (2 Koryntian 5:21; Efezjan 1:4-7). Wybieramy to, ponieważ wiemy, że podoba się to naszemu Ojcu i chcemy być bardziej podobni do Jego Syna (Rz 8:29).
