Odpowiedź:
Słowo syn w Biblii jest używany na kilka różnych sposobów, ale zawsze odnosi się do związku lub przynależności. W języku hebrajskim jest to ben (pomyśl „Benjamin”, co oznacza „syn mojej prawicy”), w aramejskim bar („Szymon Bar-Jonasz” z Ew. Mateusza 16.17), a po grecku auios. Najczęściej zwrot ten jest używany do wskazania bezpośredniego potomka - dziecka lub wnuka. Ale syn jest również używany jako metafora odzwierciedlająca cechę, zawód lub obywatelstwo.
Przede wszystkim „syn” w Biblii jest bezpośrednim potomkiem płci męskiej. Słowo to nie ograniczało się do pierwszego pokolenia; kiedy Paweł głosił w Antiochii, nazwał obecnych tam Żydów „synami rodziny Abrahama”. Tak jak teraz, ludzie w tamtych czasach używali słowa syn w odniesieniu do kogoś młodszego lub o niższym statusie społecznym, tak jak kapłan Heli zwracał się do Samuela (1 Ks. Samuela 3.16) i Jezus do paralityka (Ew. Mateusza 9.2).
Termin syn często niesie za sobą jednak głębsze znaczenie, które przeplata się z genealogią. Gdy Jezus mówi o Zacheuszu w Ew. Łukasza 19.9, "Dziś zbawienie stało się udziałem domu tego, ponieważ i on jest synem Abrahamowym", Jezus nie miał na myśli, że Zacheusz był Żydem, bezpośrednim potomkiem Abrahama. Miał na myśli, że Zacheusz miał wiarę. Galacjan 3.7 wyjaśnia: "Z tego możecie poznać, że ci, którzy są z wiary, są synami Abrahama"- Zacheusz był "synem Abrahamowym", ponieważ miał udział w Przymierzu Abrahama, które wiązało się z przyjęciem błogosławieństwa Chrystusa. I w Ew. Mateusza 1.1, gdy Jezus był utożsamiony z "synem Dawida, synem Abrahama" terminy te nie oznaczały tylko, że Jezus był bezpośrednim potomkiem po Dawidzie i Abrahamie (którym był). W obu przypadkach, bycie "synem" oznacza naśladowanie czyichś kroków; naśladować czyjeś działania; kontynuować i do pewnego stopnia wypełniać życie i cel „ojca”. My, którzy jesteśmy "synami Abrahama", ponieważ wypełniamy Bożą obietnicę daną Abrahamowi, że będzie on błogosławił świat poprzez potomstwo Abrahama (1 Ks. Mojżeszowa 12.3). Jezus jest "synem Dawida", ponieważ jest wypełnieniem Bożej obietnicy, że Dawid będzie zawsze potomkiem na tronie (2 Ks. Samuela 7.10-13). W tych przypadkach, Abraham i Dawid stali się kimś więcej niż ludźmi czy patriarchami; stali się ucieleśnieniem idei — konkretnie Bożego dzieła w ludzkości. Być synem to uczestniczyć we wspaniałym celu czyjegoś życia (Ew. Mateusza 13.38; Ew. Łukasza 6.35).
Syn może również odnosić się do charakteru lub tożsamości osoby. „Syn Aarona” był kapłanem, „syn Asafa” był muzykiem i autorem piosenek (2 Ks. Kronik 35.14–15), a „syn proroków” był prorokiem (2 Ks. Królewska 2.3). „Syn” był również używany metaforycznie do określenia czyjejś natury lub cechy osobowości: Jezus jest nazwany „Synem Bożym”, co jest tytułem komunikującym Jego boską naturę (1 Jana 5.13); a „synowie gromu” — Jakub i Jan — byli znani ze swoich dość ostrych osobowości (Ew. Marka 3.17). Syn mógł odnosić się do narodowości: „syn Syjonu” był Żydem – obywatelem Izraela lub Jerozolimy. Syn wskazał również na religię: synowie Kemosza (3 Ks. Mojżeszowa 21.29) i synowie Beliala (5 Ks. Mojżeszowa 13.13). Jest to być może najbardziej złowieszcze użycie tego słowa, ponieważ wskazuje, że poganie podążali za zamiarem tych demonicznych bogów.
Zatem bycie "synem" jest blisko związane i sprzężone z osobą, miejscem lub cechą. To jest prawdą także dla biologicznych synów. 1 Ks. Mojżeszowa 5.3 utożsamia Seta jako biologicznego syna Adama, ale o wiele bardziej jako„syn na jego podobieństwo i obraz”. Gdy Rebeka i Izaak mieli bliźnięta, Izaak identyfikował się bardziej z Ezawem, podczas gdy Rebeka kochała Jakuba (1 Ks. Mojżeszowa 25.27-28). Być synem w Izraelu w czasach Jezusa oznaczało bycie przedłużeniem i reprezentantem rodziców, zwłaszcza ojca (Ew. Marka 12.6).
Wskazówki udzielane rodzicom w odniesieniu do synów są również uniwersalne dla córek:
*Ucz ich na temat Boga (5 Ks. Mojżeszowa 11.18-19)
*Ucz ich jak właściwie wykorzystywać ich talenty i dary (Ks. Przyp. Salomona 22.6).
*Nie pobudzaj ich do gniewu, który może doprowadzić do ich lekceważącego podejścia (Efezjan 6.4).
*Właściwie ich dyscyplinuj (Ks. Przyp. Salomona 19.18)
*Zaspokajaj ich potrzeby (Ew. Mateusza 7.9)
*Przebaczaj im (Ew. Łukasza 15.24)
*Uświadamiaj im, że są błogosławieństwem (Psalm 11.18-19).
Najważniejsza rzecz jaką rodzice mogą zrobić dla swoich synów to prowadzić ich do bycia synami Bożymi. Ostatecznie, nasi synowie nie są naszymi by ich zatrzymać. Rzymian 8.14 wyjaśnia jaki powinien być nasz ostateczny cel jako rodziców: "Bo ci, których Duch Boży prowadzi, są dziećmi Bożymi." Syn może odziedziczyć nasze oczy, nasz wzrost czy naszą miłość do natury, ale największą rzeczą jaką mogą odziedziczyć jest nasza wiara i nasza pozycja jako synów Bożych: "A ponieważ jesteście synami, przeto Bóg zesłał Ducha Syna swego do serc waszych, wołającego: Abba, Ojcze!" (Galacjan 4.6; tłum. Biblia Warszawska). Gdy rodzą się na nowo, stają się kimś więcej niż naszymi synami- stają się naszymi braćmi (Rzymian 8.16-17).
