Odpowiedź:
Pierwsze prawo Newtona stwierdza, że obiekt w ruchu pozostaje w ruchu, a obiekt w spoczynku, pozostaje w spoczynku. Prawo to ma zastosowanie także do ludzi. Niektórzy ludzie zawsze się czymś zajmują, podczas gdy inni są apatyczni i potrzebują motywacji aby nie pozostawać w stanie spoczynku. Lenistwo jest stylem życia niektórych ludzi, ale dla każdego jest to wielka pokusa. Biblia jednak w jasny sposób naucza, że Pan nakazał ludziom pracować, lenistwo jest grzechem. „Idź do mrówki, leniwcze, przypatrz się jej postępowaniu abyś zmądrzał” (Księga Przypowieści Salomona 6.6).
W Biblii znajduje się wiele fragmentów, które poruszają temat lenistwa. Księga Przypowieści Salomona przekazuje szczególnie wiele mądrości i ostrzeżeń odnośnie lenistwa. Księga Przypowieści Salomona mówi nam, że leniwa osoba nienawidzi pracy: „Pożądanie zabija leniwego, gdyż jego ręce nie chcą pracować” (21.25); uwielbia spać: „Jak drzwi obracają się na zawiasach, tak próżniak na łóżku” (26.14); znajduje sobie wymówki: „Leniwy mówi: Lwica jest na drodze, lew jest na ulicach” (26.13); marnuje czas i energię: „Już ten, który jest niedbały w pracy, jest bratem szkodnika” (18.9); wierzy, że jest mądry, lecz jest głupcem: „Leniwy ma się za mądrzejszego niż siedmiu odpowiadających rozsądnie” (26.16).
Księga Przypowieści Salomona mówi nam także, jaki jest koniec człowieka leniwego: Leniwy człowiek staje się sługą (dłużnikiem): „Ręka pracowitych będzie rządziła, lecz ręka gnuśna musi odrabiać pańszczyznę” (12.24); jego przyszłość jest ponura: „Leń nie orze w jesieni; a gdy w żniwa szuka plonu, nic nie ma” (20.4); może stać się biedny: „Leniwy wiele pożąda, a jednak nic nie ma, lecz dusza pilnych jest obficie nasycona” (13.4).
W życiu chrześcijanina nie ma miejsca na lenistwo. Człowiek odrodzony duchowo jest nauczany, że „...łaską zbawieni jesteście, przez wiarę, i to nie z was: Boży to dar. Nie z uczynków, aby się kto nie chlubił” (Efezjan 2.8-9). Wierzący może jednak stać się próżny jeśli błędnie założy, że Bóg nie oczekuje w jego życiu żadnych zmian. „Jego bowiem dziełem jesteśmy, stworzeni w Chrystusie Jezusie do dobrych uczynków, do których przeznaczył nas Bóg, abyśmy w nich chodzili” (Efezjan 2.10). Chrześcijanie nie są zbawieni z uczynków, chociaż wiara bez uczynków jest martwa (Jakuba 2.18, 26). Bezczynność sprzeciwia się Bożemu powołaniu- trwaniu w dobrych uczynkach. Pan uzdalnia chrześcijan do przezwyciężania lenistwa w swoim życiu, przez to że obdarza nas nową naturą (2 Koryntian 5.17).
Dzięki nowej naturze mamy motywację do pilności i pracowitości, ze względu na miłość do Zbawiciela, który nas wykupił swoją drogocenną krwią. Nasza dawna podatność na lenistwo- oraz uległość innym grzechom- została zamieniona w pragnienie życia w uświęceniu. „Kto kradnie, niech kraść przestanie, a niech raczej żmudną pracą własnych rąk zdobywa dobra, aby miał z czego udzielać potrzebującemu” (Efezjan 4.28). Mamy potrzebę pracować, aby poprzez naszą pracę zabezpieczać przyszłość naszych rodzin: „A jeśli kto o swoich, zwłaszcza domowników nie ma starania, ten zaparł się wiary i jest gorszy od niewierzącego” (1 Tymoteusza 5.8); oraz innych w rodzinie Bożej: „Sami wiecie, że te oto ręce służyły zaspokojeniu potrzeb moich i tych, którzy są ze mną. W tym wszystkim pokazałem wam, że tak pracując, należy wspierać słabych i pamiętać na słowa Pana Jezusa, który sam powiedział: Bardziej błogosławioną rzeczą jest dawać aniżeli brać” (Dzieje Apostolskie 20.34-35).
Jako chrześcijanie wiemy, że nasza praca zostanie nagrodzona przez Pana, jeśli pilnie trwać w niej będziemy: „A czynić dobrze nie ustawajcie, albowiem we właściwym czasie żąć będziemy bez znużenia. Przeto, póki czas mamy, dobrze czyńmy wszystkim, a najwięcej domownikom wiary” (Galacjan 6.9-10); „Cokolwiek czynicie, z duszy czyńcie jako dla Pana, a nie dla ludzi. Wiedząc, że od Pana otrzymacie jako zapłatę dziedzictwo, gdyż Chrystusowi Panu służycie” (Kolosan 3.23-24); „Wszak Bóg nie jest niesprawiedliwy, aby miał zapomnieć o dziele waszym i o miłości, jaką okazaliście dla imienia jego, gdy usługiwaliście świętym i gdy usługujecie” (Hebrajczyków 6.10).
Chrześcijanie powinni pracować z Bożą siłą, aby zwiastować ewangelię i czynić innych uczniami Jezusa. Apostoł Paweł jest dla nas przykładem: „Jego to [Chrystusa] zwiastujemy, napominając i nauczając każdego człowieka we wszelkiej mądrości, aby stawić go doskonałym w Chrystusie Jezusie. Nad tym też pracuję, walcząc w mocy jego, która skutecznie we mnie działa” (Kolosan 1.28-29). Nawet w niebie chrześcijanie będą służyć Bogu, już bez przymusu (Księga Objawienia 22.3). Wolni od choroby, smutku, grzechu- nawet lenistwa- święci będą uwielbiać Pana na wieki. „A tak, bracia moi mili, bądźcie stali, niewzruszeni, zawsze pełni zapału do praca dla Pana, wiedząc że trud wasz nie jest daremny w Panu” (1 Koryntian 15.58).
