Pytanie: Jaka część Biblii została przekazana tradycją ustną?
Odpowiedź:
Po pierwsze, musimy odróżnić ustną „tradycję” od ustnego „przekazu”. Termin tradycja oznacza od dawna utrzymywane przekonanie lub praktykę, która niekoniecznie jest związana z żadnymi wyraźnymi faktami lub dowodami. Transmisja to metoda przekazywania informacji. Zawartość Biblii była, w pewnych przypadkach, najpierw przekazywane przez ustny „przekaz”, ale nie w wyniku „tradycji”. Raczej, to co było przekazywane było bezpośrednim wyjaśnieniem szczególnych faktów odnośnie pewnych ludzi, miejsc czy czasu. W większości przypadków, tekst biblijny został przygotowany w formie pisemnej w czasie lub wkrótce po opisanych wydarzeniach.
Dobrym przykładem tego jest Ew. Łukasza, która dokładnie stwierdza jej pochodzenie w 1 rozdziale. Łukasz zapisuje wyniki swojego śledztwa na piśmie, korzystając z rzeczywistych doświadczeń naocznych świadków. Historycy stwierdzili, że Łukasz jest pierwszorzędnym źródłem dokładnych informacji. Części tej ewangelii mogłyby być uznane za "przekaz ustny" poprzedzający jego autorstwo, chociaż wiele z tych samych faktów znajduje się we wcześniejszej Ew. Marka.
Uważa się, że Ew. Marka została spisana około 55 r. po Chr., o wiele za blisko opisanych wydarzeń, aby można je było zaliczyć do kategorii „tradycji ustnej.” Poza tym, wielu ludzi często zapomina, że ewangelie nie są ani najwcześniejszymi pismami chrześcijańskimi, ani pierwotnymi źródłami ich treści. Listy Pawła na przykład były prawie wszystkie spisane przed ewangeliami. W 15 rozdziale 1 listu do Koryntian Paweł opisuje podstawy wiary chrześcijańskiej. On mówi, że te kwestie były nauczane podczas jego nawrócenia, które nastąpiło na kilka lat po zmartwychwstaniu Jezusa.
To samo można powiedzieć o Starym Testamencie. Słowa spisane zostały intencjonalnie, aby utrwalić przesłanie i zachodzące wydarzenia. Księgi Starego Testamenty nie są zbiorem wcześniejszych legend, sformułowane językiem "dawno, dawno temu..", i nie są oderwane od faktów historycznych.
Ten bezpośredni zapis przesłań i wydarzeń jest w silnym kontraście z pismami innych wyznań, takich jak islam. Koran był przekazywany wyłącznie w formie ustnej przez całe czterdzieści lat posługi Mahometa. Małe fragmenty Koranu zostały napisane skrawkami i fragmentami, ale nigdy w formie rękopisu. Dopiero po śmierci Mahometa jego wypowiedzi zostały umieszczone w kompilacji, która sama była redagowana i poprawiana, dopóki konkurencyjne kopie nie zostały zniszczone przez kalifa Osmana. Co więcej, głównym źródłem wiedzy islamskiej są hadisy, które są dosłownie „tradycjami ustnymi”, ponieważ ich jedynym wsparciem jest zaufanie do duchowej integralności ich źródeł. Islamski proces określania tej wiarygodności jest znany jako isnad.
Inny przykład oddzielenia chrześcijaństwa od ustnych "tradycji" pochodzi od samego Jezusa. Faryzeusze używali tradycji ustnych jako środka interpretacji Prawa Mojżeszowego. Jezus z uznaniem wypowiadał się na temat Pisma Świętego i stanowczo potępił poleganie na tradycji ustnej ze względu na jej skłonność do odzwierciedlania pragnień tradycjonalistów, a nie woli Bożej (zobacz Ew. Marka 7.6-9).
Ustne przekazanie same w sobie nie jest całkowicie niewiarygodną metodą, zwłaszcza w przypadku prostszych wiadomości. W czasie, gdy większość ludzi nie czytała i nie pisała, ustne przekazywanie było powszechne, zachowanie dokładnych oryginalnych słów było uważane za kluczowe. Prawdziwą korzyścią spisanego przesłania ponad ustne jest to, że pisanie zachowuje migawkę wiadomości z chwili w czasie. Można obiektywnie porównać różnice między różnymi twierdzeniami, a pojedyncza wiadomość może być wielokrotnie odczytywana z identyczną precyzją. Zgodnie z wewnętrznymi i zewnętrznymi dowodami, słowa Biblii zostały zachowane w formie pisemnej bardzo wcześnie, jako zapisy faktów, a nie przekazy ustne.
