Odpowiedź:
Biblia przedstawia zarówno Boga, jak i ludzi jako posiadających uczucia. Bóg stworzył ludzi z emocjami i uczuciami. Uczucia odgrywają znaczącą rolę w naszym życiu i relacjach, w tym w naszej relacji z Bogiem. Tradycyjnie przestrzega się chrześcijan, by nie ufali swoim uczuciom. Jednak poddane panowaniu Ducha Świętego, ludzkie emocje i uczucia, zarówno pozytywne, jak i negatywne, mogą pełnić celową funkcję w naszym życiu.
Ponieważ ludzie zostali stworzeni na obraz Boga (Rdz 1:26-27; 9:6), rozsądne jest założenie, że nasze uczucia odzwierciedlają Jego charakter. Bóg kocha (Powtórzonego Prawa 7:7-8; Izajasza 43:4; Jeremiasza 31:3; Ozeasza 11:1; Marka 10:21; Jana 13:1; 1 Jana 4:8, 10), współczuje (Psalm 103:13), wyraża radość i zachwyt (Jeremiasza 32. 41; Izajasza 62:4; Łukasza 15:32):41; Izajasza 62:4; Łukasza 15:32) i doświadcza gniewu (Wyjścia 22:24; Jozuego 7:1; Mateusza 21:12-13), smutku (Marka 3:5; Efezjan 4:30) i niepokoju (Łukasza 12:50). Z powodu upadku ludzkie uczucia zostały przynajmniej w pewnym stopniu zniszczone przez grzech. Chrystus jednak odkupił i odnawia życie emocjonalne wierzącego (Rzymian 8:31-39; Kolosan 1:13; Tytusa 2:14; Objawienie 1:5-6).
Choć często mylące (Jeremiasza 17:9) i podlegające zmianom (Przysłów 14:13), ludzkie uczucia mogą ujawniać duchowe prawdy i pomagać nam wzrastać w kierunku chrześcijańskiej dojrzałości. Nasze emocje mogą ujawnić naszą potrzebę Boga, naszą zależność od Niego i kruchość naszej ludzkiej egzystencji (2 Koryntian 12:7-10). Smutek, niepokój i strach mogą działać jak katalizatory, które popychają nas ku Bogu (Powtórzonego Prawa 31:6; 1 Samuela 1:7-8; Psalm 6:6-7; 42:11; 56:11; 1 Piotra 5:7).
Nasze uczucia często ujawniają grzech w naszych sercach (Jakuba 1:14, 20; Mateusza 5:21-26). Poczucie winy jest emocją, z którą wierzący muszą się zmagać, ponieważ wszyscy ludzie są winni grzechu przed Bogiem (Psalm 51:3-5; Rzymian 3:23). Możemy uwolnić się od winy grzechu jedynie poprzez przyjęcie Bożego przebaczenia dzięki ofiarnej śmierci Jezusa Chrystusa (Iz 53:10-12; Hbr 9:14; Rz 5:9). Kiedy uświadamiamy sobie naszą winę i uznajemy nasz grzech przed Bogiem, doświadczamy "bogobojnego smutku", który "prowadzi nas od grzechu i skutkuje zbawieniem". Takiego smutku się nie żałuje" (2 Koryntian 7:10; zob. także Psalm 32:5; 1 Jana 1:8-9). Jezus Chrystus oddał swoje życie, aby uwolnić nas od grzechu i usunąć naszą winę i wstyd (Tytusa 2:14; Hebrajczyków 9:28; Hebrajczyków 10:11-14; 1 Jana 1:7).
Biblia naucza, że niektóre uczucia, jeśli nie są kontrolowane, mogą być grzeszne. Chrześcijanie muszą być ostrożni i rozwijać samokontrolę, aby przeciwdziałać grzesznym emocjom (Kolosan 3:8). Gniew jest uczuciem, które może łatwo doprowadzić nas do grzechu, zwłaszcza gdy trzymamy się go i pozwalamy mu narastać. Apostoł Paweł powiedział: "Nie pozwólcie słońcu zajść, dopóki jesteście rozgniewani" (Efezjan 4:26-27). Pismo Święte zachęca nas, byśmy się nie bali (Łukasza 12:32; 2 Tymoteusza 1:7; 1 Jana 4:18) ani nie niepokoili (Mateusza 6:24-34). Uczuciom dumy, zazdrości i zawiści należy się przeciwstawiać (Galacjan 5:19-21; Jakuba 4:6).
W 2 Liście do Koryntian 1:3-11 Paweł wyjaśnił, że emocjonalne próby, których doświadczamy jako wierzący, szkolą nas i przygotowują do służenia innym w ich bólu i cierpieniu. Paweł poucza: "Cieszcie się z tymi, którzy się cieszą, i płaczcie z tymi, którzy płaczą" (Rz 12:15). Wierzący są powołani do głębokiej empatii wobec siebie nawzajem (Filipian 1:7-8; Efezjan 4:32; Kolosan 3:12; 1 Koryntian 12:25-26; 2 Koryntian 6:11-13) i współczucia dla potrzebujących (Wyjścia 22:21; Mateusza 25:35-40; Jakuba 1:27). W naszej relacji z Bogiem mamy "być zawsze pełni radości" i pokoju (Flp 4:4, NLT; zob. także J 16:33; Rz 14:17; 1 Kor 1:2-3; Ga 5:22). Wiara i nadzieja to chrześcijańskie cnoty charakteryzujące się uczuciem pewności, zaufania i ufności wobec Boga (Ps 71:5; Hbr 6:19; 11:1; Rz 8:24).
Uczucia są częścią naszej ludzkiej natury, więc nie musimy im zaprzeczać ani ich odrzucać. Zamiast tego, jako wierzący, powinniśmy obserwować życie emocjonalne Jezusa Chrystusa, który zilustrował, jak radzić sobie z naszymi uczuciami. W swojej służbie Jezus był motywowany współczuciem (Mt 9:36; 15:32) i poruszony smutkiem (J 11:33). Nosił ciężkie brzemiona (Łukasza 12:50; Izajasza 53:4-5), a nawet doświadczał emocjonalnej agonii (Łukasza 22:41-44). Przez to wszystko Jezus uczył nas, abyśmy przyjmowali każde uczucie wewnętrznego niepokoju i poddawali je Bogu w modlitwie (Mt 6:9-13; 14:23; 26:41; J 6:15; zob. także Flp 4:6; Rz 8:26).
