Pytanie: Co mówi Biblia na temat bycia upartym/ upartości?
Odpowiedź:
W niektórych kulturach, "uparty jak osioł" jest idiomem używanym do opisania ludzi, którzy są szczególnie niechętni do zmiany. Psalm 32.8-9 nawiązuje do upartej natury osła, gdy mówi, "Pouczę ciebie i wskażę ci drogę, którą masz iść; Będę ci służył radą, a oko moje spocznie na tobie. Nie bądźcie nierozumni jak koń i jak muł, Które wędzidłem i uzdą trzeba wstrzymywać, aby się nie zbliżały." Jeśli chodzi o przestrzeganie przykazań Boga, nie powinniśmy być uparci, zawzięci czy nieugięci. Nie wolno nam odwracać głowy i „zatwardzać kark”. Musimy nauczyć się ulegać i być giętkimi w Jego rękach. Nie jest naszym życzeniem, aby Bóg używał na nas wędzidła i uzdy.
Biblia opisuje przykłady upartego zachowania, oślego uporu u ludzi. W Starym Testamencie, faraon był znany z upartości (2 Ks. Mojżeszowa 7.13-14), ale jego krnąbrność ani jemu ani jego narodowi nie wyszła na dobre. Upartość również pojawiła się później w narodzie Izraela, Bożym ludzie wybranym, który sprzeciwiał się Bogu raz za razem, odsuwając się od jego miłości i ochrony. W rzeczywistości, hebrajskie słowo przetłumaczone jako "uparty" oznacza "odwrócony, uparty moralnie, zbuntowany i odstępujący.”
Stary Testament odnosi się do smutnej historii Żydów, którzy uparcie odwracali się od Boga, zapominając o jego dziełach, będąc nieposłusznymi wobec jego praw i podążając za obcymi bogami. W 5 Ks. Mojżeszowej 9, Mojżesz opowiada o upartości Izraela w odniesieniu do złotego cielca uczynionego na Górze Synaj. W tym czasie Bóg przemówił do Mojżeszowa, "Patrzyłem na ten lud, a jest to lud bardzo uparty!" (5 Ks. Mojżeszowa 9.13; tłum. Biblia Poznańska). Boży gniew był tak wielki, że rozważał zniszczenie całkowite ludzi za ich upartość, za bycie "twardego karku."
Bóg uznaje upartość za tak wielki grzech, że zawarł to, co dzisiaj wydaje się zbyt surową karą dla upartego i zbuntowanego syna. Jeśli syn odmawiał posłuszeństwa swoim rodzicom, nie reagował na dyscyplinę i prowadził rozwiązłe życie, rodzice mieli go przyprowadzić do starszych jego miasta, a „Wtedy wszyscy mężowie tego miasta ukamienują go i poniesie śmierć. Wytępisz zło spośród siebie, a cały Izrael to usłyszy i będzie się bał" (5 Ks. Mojżeszowa 21.21). Upartość i nieposłuszeństwo Bogu i jego władzy jest poważnym przestępstwem, takim które może się roznieść jak trucizna na całą społeczność. Prawo Mojżeszowe określało zasady postępowania w takich przypadkach i miało na celu powstrzymanie rozprzestrzeniania się tego grzechu.
W Nowym Testamencie, widzimy więcej przykładów upartości. Gdy Jezus uleczył człowieka z uschniętą ręką w sabat, zatwardziałość faryzeuszy zasmuciła i rozgniewała Jezusa. Zamiast chwalić Pana za Jego uzdrawiającą moc i uznawać swojego Mesjasza, buntownicze serca faryzeuszy skłoniły ich do próby zabicia Go (Ew. Marka 3.1-6). Również Szymon gdy kończył swoją mowę przed Sanhedrynem, skarcił ich za ich nierozsądny upór: "Ludzie twardego karku i opornych serc i uszu, wy zawsze sprzeciwiacie się Duchowi Świętemu, jak ojcowie wasi, tak i wy!" (Dz. Apostolskie 7.51).
Gdy Paweł głosił Żydom w Koryncie, ciągle odrzucali przesłanie zbawienia przez Jezusa Chrystusa. Przez trzy miesiące Paweł rozmawiał z nimi w ich synagodze, ale "niektórzy nie dali się przekonać i trwali w uporze, mówiąc źle wobec ludu o drodze Pańskiej" (Dz. Apostolskie 19.9). W efekcie, Paweł wziął uczniów i pozostawił tych, którzy odrzucali dobrą nowinę, z powodu ich uporu i niewiary.
Niestety, takie przeznaczenie czeka tych, którzy trwają uparcie w odrzuceniu Chrystusa. Bóg ostatecznie odda ich zatwardziałości ich serc, i nie będzie już ich więcej prosił. Smutny rezultat takiego trwałego uporu jest jasno przedstawiony w Rzymian 2.5, "Ty jednak przez zatwardziałość swoją i nieskruszone serce gromadzisz sobie gniew na dzień gniewu i objawienia sprawiedliwego sądu Boga."
