Odpowiedź:
Być może najlepszą wskazówką, że Bóg ma poczucie humoru jest to, że stworzył człowieka na swój obraz (1 Ks. Mojżeszowa 1.27) i z pewnością ludzie mają zdolność odbierania oraz wyrażania humoru. "Poczucie humoru" może być zdefiniowane jako "zdolność bycia świadomym, cieszenia się lub wyrażania tego, co zabawne.” Zgodnie z tą definicją zatem, Bóg musi okazywać zdolność przyjmowania, cieszenia się lub wyrażania tego, co zabawne. Trudność polega na tym, że ludzie odmiennie postrzegają to, co komiczne; to, co grzeszny człowiek rozumie jako śmieszne, nie bawiłoby świętego i doskonałego Boga. Większość z tego, co świat nazywa humorem nie jest zabawne, ale jest prostackie i prymitywne i nie powinno mieć miejsca w życiu chrześcijanina (Kolosan 3.8). Jeszcze inny humor wyrażany jest kosztem innych (poniżając zamiast budować), i znowu jest to coś sprzecznego ze Słowem Bożym (Kolosan 4.6; Efezjan 4.29).
Przykładem Bożego humoru jest przypadek, w którym Izraelici używali Arki Przymierza jako amuletu przynoszącego szczęście gdy zabierali ją na bitwę i Filistyni w końcu zdobyli ją i umieścili w swojej świątyni przed swoim bożkiem Dagonem. Przyszli do świątyni następnego dnia i zastali Dagona leżącego twarzą skierowaną w dół przed arką. Ustawili go z powrotem. Następnego ranka znów tam był, ale tym razem miał odcięte ręce i głowę jako symbol jego bezsilności wobec Bożej arki (1 Ks. Samuela 5.1-5).Postawienie Dagona przed Bożym obliczem w pozycji poddania się wobec Boga arki jest dość zabawnym obrazem.
Zdarzenie to jest przykładem Bożego wyśmiania się z powodu głupoty tych, którzy się Jemu sprzeciwiają. "Oto się chełpią swoimi ustami; na ich wargach obelgi: Któż bowiem słyszy? Lecz Ty, o Panie, z nich się śmiejesz, szydzisz ze wszystkich pogan" (Psalm 59.8-9; tłum. Biblia Tysiąclecia). Psalm 2 również ukazuje Boga śmiejącego się z tych, którzy się przeciwstawiali Jego panowaniu (werset 4). To jest niczym zabawny obraz dziecka w wieku przedszkolnym, zdenerwowanego na rodziców i uciekającego z domu... aż do domu sąsiada. Ale jest oczywiście również poważna strona tego i chociaż obraz słabego i głupiego człowieka próbującego dopasować rozum do wszechmocnego i wszechwiedzącego Boga jest komiczny, Bóg nie ma upodobania w ludzkiej krnąbrności i jej konsekwencjach, ale raczej pragnie zobaczyć to, jak ludzie odwracają się od swojego złego postępowania (Ks. Ezechiela 33.11; Ew. Mateusza 23.37-38).
Człowiek nie rzuca dowcipami w obecności kogoś, kto właśnie stracił bliską osobę; głupie dowcipy są nie na miejscu w takich sytuacjach. W podobny sposób Bóg jest skupiony na zgubionych i szuka tych, którzy będą się troszczyli o ich dusze, tak jak On to czyni. Z tego powodu nasze życia (chociaż mają chwile odpoczynku i humoru) charakteryzują się "trzeźwością" (powagą związaną z czynieniem naszego życia wartościowym dla Chrystusa) (1 Tesaloniczan 5.6, 8; Tytusa 2.2, 6).
