Pytanie: Czym jest pojednanie z Bogiem? Dlaczego musimy pojednać się z Bogiem?
Odpowiedź:
Wyobraź sobie przyjaciół, którzy się pokłócili lub mieli sprzeczkę. Dobra relacja, jaką mieli wcześniej, została nadszarpana aż do granic wytrzymałości. Unikają wspólnych rozmów; komunikację traktują jak coś bardzo dziwnego. Przyjaciele powoli stają się sobie obcy. Taka separacja może być naprawiona poprzez pojednanie. Pojednanie polega na przywróceniu przyjaźni i harmonii. Gdy starzy przyjaciele przezwyciężą dzielące ich różnice i odnowią swoją przyjaźń, to dojdą do pojednania. Fragment z 2 Koryntian 5.18-19 twierdzi, że „wszystko to jest z Boga, który nas pojednał z sobą przez Chrystusa i poruczył nam służbę pojednania; to znaczy, że Bóg w Chrystusie świat z sobą pojednał, nie zaliczając im ich upadków, i powierzył nam słowo pojednania.”
Biblia mówi, że Chrystus pojednał nas z Bogiem (Rzymian 5.10; 2 Koryntian 5.18; Kolosan 1.20-21). Fakt, że potrzebowaliśmy pojednania z Bogiem związany był z tym, że nasza relacja z Bogiem została zerwana. Ze względu na to, że Bóg jest święty, to my ponosimy za to winę. Nasz grzech nas od niego odłączył. Rzymian 5.10 mówi, że byliśmy wrogami Boga: „Jeśli bowiem, będąc nieprzyjaciółmi, zostaliśmy pojednani z Bogiem przez śmierć Syna jego, tym bardziej , będąc pojednani, dostąpimy zbawienia przez życie jego.”
Gdy Chrystus umarł na krzyżu, to wyjednał nam pojednanie z Bogiem i sprawił, że będąc Jego wrogami ponownie odzyskaliśmy pokój z Nim. Nasze pojednanie z Bogiem związane jest później z ćwiczeniem się w Jego łasce i przebaczaniu naszych grzechów. Efektem ofiary Jezusa było ponowne nawiązanie relacji, która z wrogości przekształciła się w przyjaźń. „Już was nie nazywam sługami...Lecz nazwałem was przyjaciółmi” (Ew. Jana 15.15). Pojednanie z Bogiem jest wspaniałą prawdą! Byliśmy wrogami Boga, lecz teraz jesteśmy Jego przyjaciółmi. Przez nasze grzechy byliśmy potępieni, ale teraz jesteśmy odkupieni. Byliśmy w stanie wojny z Bogiem, lecz teraz mamy pokój, który przewyższa wszelki rozum (Filipian 4.7).
