Odpowiedź:
Problem nie polega na tym, czy powinniśmy Bogu zadawać pytania, ale raczej na tym jak to czynimy, i z jakiego powodu zadajemy Jemu pytania? Samo stawianie pytań nie jest złe. Prorok Habakuk pytał Boga o czas i wykonawcę planu Pana. Habakuk, nie został skarcony za swoje pytania, lecz cierpliwie wysłuchany, a księga, którą napisał kończy się pieśnią pochwalną dla Boga. Wiele pytań zostało postawionych w Psalmach (Psalmy 10, 44, 74, 77). Jest to krzyk prześladowanych, którzy zdesperowani proszą o Bożą interwencję i zbawienie. Mimo, iż nie zawsze Bóg odpowiada na nasze pytania w taki sposób jaki byśmy chcieli, to jednak na podstawie tych fragmentów wnioskujemy, że szczere pytanie, z głębi serca, jest zawsze u Boga mile widziane.
Nieszczere pytania albo pytania z serca hipokryty to już inna sprawa. „Bez wiary nie można podobać się Bogu; kto bowiem przystępuje do Boga, musi uwierzyć, że On istnieje i że nagradza tych, którzy go szukają” (Hebrajczyków 11.6). Gdy król Saul był nieposłuszny względem Boga, to jego pytania pozostały bez odpowiedzi (1 Samuela 28.16). Rzeczą zupełnie odmienną jest zastanawianie się dlaczego Bóg do czegoś dopuścił, aniżeli podważanie Bożej dobroci. Okazywanie wątpliwości jest czymś zgoła odmiennym od podważania Bożej suwerenności i atakowanie Jego charakteru. Krótko mówiąc, szczere zadawanie pytań nie jest grzechem, ale zgorzkniałe, nieufne i buntownicze serce owszem. Bóg nie jest zastraszony naszymi pytaniami. Bóg zaprasza nas do bliskiej z Nim relacji. Gdy zadajemy pytania, to powinny one wypływać z naszego uniżonego ducha i otwartego umysłu. Możemy zadawać Bogu pytania, ale nie powinniśmy oczekiwać odpowiedzi, jeśli nie jesteśmy szczerze zainteresowani Jego odpowiedziami. Bóg zna nasze serca i wie także, czy nasze pytania są szczerymi poszukiwaniami Jego, aby nas uświęcał. Postawa naszego serca tak naprawdę determinuje to, czy słusznie czy niesłusznie zadajemy Bogu pytania.
