Odpowiedź:
Dla osoby niewierzącej bojaźń Pana jest obawą związaną z Bożym sądem i wieczną śmiercią, która jest wiecznym oddzieleniem od Boga (Ew. Łukasza 12.5; Hebrajczyków 10.31). Dla osoby wierzącej jest czymś zupełnie innym. Bojaźń człowieka wierzącego związana jest z poważaniem Boga. Hebrajczyków 12.28-29 dobrze to opisuje: “Przeto okażmy się wdzięcznymi, my, którzy otrzymujemy królestwo niewzruszone, i oddawajmy cześć Bogu tak, jak mu to miłe; z nabożnym szacunkiem i bojaźnią. Albowiem Bóg nasz jest ogniem trawiącym.” Ten nabożny szacunek i bojaźń jest właśnie tą chrześcijańską bojaźnią Bożą. Staje się naszym bodźcem, aby poddać się Stwórcy całego Wszechświata.
Przyp. Sal. 1.7 powiada, że “Bojaźń Pana jest początkiem poznania”. Gdy nie pojmiemy kim jest Bóg i nie zrozumiemy bojaźni Bożej, nie posiądziemy prawdziwej mądrości. Prawdziwa mądrość pochodzi ze zrozumienia kim jest Bóg, że jest On święty, miłościwy i sprawiedliwy. V Księga Mojżeszowa 10.12, 20-21 przytacza, „Teraz więc, Izraelu, czego żąda od Ciebie Pan, twój Bóg! Tylko, abyś okazywał cześć Panu, swemu Bogu, abyś chodził tylko jego drogami, abyś go miłował i służył Panu, swemu Bogu, z całego serca. Pana, Boga swego będziesz się bał, jemu będziesz służył, przy nim będziesz trwał i na jego imię będziesz przysięgał. On jest twoją chwałą i On jest twoim Bogiem, który dokonał z tobą tych wielkich i strasznych rzeczy, jakie oglądały twoje oczy.” Bojaźń Pana jest podstawą do chodzenia Jego ścieżkami, służenia Mu, a także kochania Go.
Niektórzy przekształcają pojęcie bojaźni Pańskiej dla ludzi wierzących jako „szanowanie” Go. Podczas gdy szacunek zawiera się w pojęciu bojaźni Bożej, to jednak jest ona pojęciem szerszym. Biblijne rozumienia bojaźni Bożej przez osobę wierzącą związane jest z rozumieniem jak bardzo Bóg potępia grzech, oraz drżeniem przed Jego sądem nad grzechem, nawet w życiu człowieka zbawionego. List do Hebrajczyków 12.5-11 opisuje Boże dyscyplinowanie osoby wierzącej. Mimo, iż odbywa się to w miłości (Hebr. 12.6), jest czymś strasznym. Gdy byliśmy dziećmi strach związany z dyscypliną naszych rodziców bez wątpienia zapobiegał naszemu złemu postępowaniu. Tak samo powinno być w naszej relacji z Bogiem. Powinniśmy bać się Jego dyscypliny, a w związku z tym prowadzić życie dla Jego chwały.
Ludzie wierzący nie powinni bać się Boga. Nie mamy powodu by się Jego bać. Mamy bowiem Jego zapewnienie, że nic nie odłączy nas od Jego miłości (Rzymian 8.38-39). Mamy Jego obietnicę, że nigdy nas nie opuści ani nie porzuci (Hebrajczyków 13.5). Bojaźń Pana oznacza tak głębokie zawierzenie Jemu, że wpływa to na sposób w jaki prowadzimy swoje życie. Bojaźń Pana jest szanowaniem Go, służeniem Mu, podleganiem Jego dyscyplinie i uwielbieniem Go w zachwycie.
