Odpowiedź:
Mistycyzm chrześcijański jest trudnym terminem do zdefiniowania. Często uważa się go za praktykę empirycznej wiedzy o Bogu. Termin ten może odnosić się także do tajemnicy Eucharystii w katolicyzmie, a także do tzw. ukrytych znaczeń Pisma Świętego, np. takich jak w gnostycyzmie. Biblia nie ma ukrytych znaczeń, a elementy komunii nie stają się dosłownym ciałem i krwią Chrystusa. Chociaż prawdą jest, że chrześcijanie doświadczają Boga, to jednak mistycyzm chrześcijański ma tendencję do skupiania się na wiedzy opartej na osobistych doświadczeniach i upajania się tajemnicą, koncentrując się na mistycyzmie by osiągnąć duchowy wzrost. Biblijne chrześcijaństwo skupia się na poznaniu Boga poprzez jego Słowo (Biblię) i obcowaniu z Duchem Świętym poprzez modlitwę. Mistycyzm wydaje się być indywidualną, subiektywną praktyką, podczas gdy biblijne chrześcijaństwo jest zarówno indywidualną relacją z Bogiem, jak i relacją nierozerwalnie związaną ze wspólnotą. Nie ma czegoś takiego jak samotny chrześcijanin. Nie wszystko z tego, co można by uznać za „chrześcijański mistycyzm”, jest błędne, ale w większości przypadków tak jest, a skupienie się na mistycyzmie z pewnością może doprowadzić człowieka do błędu.
Mistycyzm można znaleźć w wielu religiach. Często wiąże się z praktykowaniem jakiegoś rodzaju ascezy i poszukiwania zjednoczenia z Bogiem. Z pewnością słuszne jest pragnienie zbliżenia się do Boga, ale mistyczne zjednoczenie z Bogiem różni się od tego typu intymności z Bogiem, do której powołani są chrześcijanie. Mistycyzm ma tendencję do poszukiwania doświadczenia i czasami jest postrzegany jako tajemniczy lub elitarny. Chrześcijanie mają świadomość istnienia oraz funkcjonowania w rzeczywistości duchowej (Efezjan 1.3; 6.10–19), a biblijne chrześcijaństwo wiąże się z duchowym doświadczeniem, jednak intymna relacja z Bogiem ma być udziałem wszystkich chrześcijan i nie jest owiana żadną tajemniczą praktyką. Przybliżanie się do Boga nie jest niczym tajemniczym ani elitarnym, lecz obejmuje takie czynności jak regularna modlitwa, studiowanie Słowa Bożego, wielbienie Boga i społeczność z innymi wierzącymi. Nasze wysiłki bledną w porównaniu z dziełem, które sam Bóg wykonuje w nas. W rzeczywistości nasze wysiłki są bardziej odpowiedzią na jego działanie niż czymś, co pochodzi z nas samych.
Chrześcijanie mają coś, co można by uznać za doświadczenia mistyczne. Kiedy przyjmujemy Jezusa jako Zbawiciela, jego Duch Święty zaczyna w nas przebywać. Duch Święty przemienia nas i uzdalnia nas do życia w zgodzie z Bożym powołaniem. Często wypełniony Duchem Świętym chrześcijanin będzie wykazywał wielką mądrość, wiarę lub duchowe rozeznanie. Chrześcijanin napełniony Duchem Świętym będzie również przejawiał takie cechy jak miłość, radość, pokój, cierpliwość, dobroć, łagodność, wierność i panowanie nad sobą (Galacjan5.22–23). Duch Święty pomaga wierzącym zrozumieć prawdę i żyć zgodnie z nią (1 Koryntian 2.13–16). Nie jest to rezultat przeżywania/ doświadczania praktyk mistycznych, lecz oznaka działania Ducha Świętego. 2 Koryntian 3.18 mówi o działaniu Ducha Świętego w naszym życiu: „My wszyscy tedy, z odsłoniętym obliczem, oglądając jak w zwierciadle chwałę Pana, zostajemy przemienieni w ten sam obraz, z chwały w chwałę, jak to sprawia Pan, który jest Duchem.”
Ruch charyzmatyczny, ze swoim naciskiem na sny i wizje, uczucia i doświadczenia oraz nowe objawienie, jest jedną z form chrześcijańskiego mistycyzmu. Ponieważ mamy spisane Słowo Boże, nie powinniśmy poszukiwać snów i wizji, ani dodatkowego objawienia od Boga. I chociaż Bóg może dziś objawiać się w snach i wizjach, powinniśmy wystrzegać się subiektywnej natury uczuć i duchowych wrażeń.
Należy pamiętać, że wszystko, czego doświadcza chrześcijanin, musi być zgodne z prawdą biblijną. Bóg nie zaprzecza sobie samemu. Nie jest autorem zamieszania (1 Koryntian 14.33). Bóg z pewnością jest poza naszym całkowitym pojmowaniem i istnieje wiele kwestii wciąż nieznanych o nim. Ale On się nam objawił. Zamiast szukać mistycznych doświadczeń, powinniśmy skupiać się na tym, co Bóg nam objawił (5 Ks. Mojżeszowa 29.29). Efezjan 1: 3–14 mówi o duchowych błogosławieństwach w Chrystusie. Fragment ten mówi: „oznajmiwszy nam według upodobania swego, którym go uprzednio obdarzył, (10) tajemnicę woli swojej, aby z nastaniem pełni czasów wykonać ją i w Chrystusie połączyć w jedną całość wszystko, i to, co jest na niebiosach, i to, co jest na ziemi w nim” (w. 9–10). Bóg objawił nam tajemnicę i wzywa nas, abyśmy wiernie kroczyli Jego drogami, wypełniając swój plan (Ew. Jana 15.1–17; Filipian 3.20–21; 2 Koryntian 5.16–21).
2 Piotra 1.3-8 podsumowuje we właściwy sposób nasze powołanie: "Boska jego moc obdarowała nas wszystkim, co jest potrzebne do życia i pobożności, przez poznanie tego, który nas powołał przez własną chwałę i cnotę, przez które darowane nam zostały drogie i największe obietnice, abyście przez nie stali się uczestnikami boskiej natury, uniknąwszy skażenia, jakie na tym świecie pociąga za sobą pożądliwość. I właśnie dlatego dołóżcie wszelkich starań i uzupełniajcie waszą wiarę cnotą, cnotę poznaniem, poznanie powściągliwością, powściągliwość wytrwaniem, wytrwanie pobożnością, pobożność braterstwem, braterstwo miłością. Jeśli je bowiem posiadacie i one się pomnażają, to nie dopuszczą do tego, abyście byli bezczynni i bezużyteczni w poznaniu Pana naszego Jezusa Chrystusa." Istnieje tajemnica, ale sposób, w jaki jesteśmy wezwani do życia z Bogiem, wcale nie jest tajemniczy. Studiuj Słowo, zabiegaj o to, by uwielbiać Boga swoim życiem i pozwól, aby jego Duch Święty działał w tobie.
