www.gotquestions.org/Polski

Pytanie: Czy chrzest w Nowym Przymierzu jest odpowiednikiem obrzezania?

Odpowiedź: Obrzezanie było fizycznym znakiem przymierza Boga z Abrahamem. Chociaż pierwotne przymierze było zawarte i opisane w 15 rozdziale 1 Ks. Mojżeszowej, obrzezanie nie było nakazane aż do 17 rozdziału 1 Ks. Mojżeszowej- przynajmniej 13 lat później, po tym jak urodził się Ismael. W tym samym czasie, Bóg zmienił imię Abrama ("wywyższony ojciec") na Abrahama ("ojca mnóstwa narodów"), imię które przepowiadało wypełnienie się Bożej obietnicy. Przymierze zostało zawarte z Abrahamem, a później z Izaakiem i Jakubem i ze wszystkimi ich potomkami.

Chrzest jest, w pewnym sensie, oznaką Nowego Przymierza jakie Bóg uczynił ze Swoim Kościołem. Jezus nakazał chrzest w Wielkim Nakazie Misyjnym: "Idźcie tedy i czyńcie uczniami wszystkie narody, chrzcząc je w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego" (Ew. Mateusza 28.19). Chrzest jest zewnętrznym znakiem wewnętrznej przemiany. Reprezentuje odnowienie w Chrystusie.

Wiele tradycji reformowanych uczyniło bardzo bliskie podobieństwo między obrzezaniem a chrztem i wykorzystywało nauczanie Starego Testamentu o obrzezaniu, aby usprawiedliwić chrzest niemowląt. Argument brzmi mniej więcej tak: skoro dzieci urodzone w społeczności żydowskiej w Starym Testamencie były obrzezane, dzieci urodzone w społeczności kościelnej w Nowym Testamencie powinny być chrzczone.

Chociaż istnieją podobieństwa pomiędzy chrztem i obrzezaniem, symbolizują dwa, bardzo różne przymierza. Stare Przymierze miało fizyczne znaczenie wejścia: ktoś urodził się żydowskim rodzicom lub był kupiony jako służący w żydowskim gospodarstwie domowym (1 Ks. Mojżeszowa 17.10-13). Czyjeś duchowe życie nie było związane ze znakiem obrzezania. Każdy mężczyzna był obrzezany, czy przejawiał jakieś oddanie Bogu czy nie. Jednak nawet w Starym Testamencie, było rozróżnienie, że fizyczne obrzezanie nie było wystarczające. Mojżesz nakazał Izraelitom obrzezkę serc w 5 Ks. Mojżeszowej 10.16 i obiecał nawet, że Bóg dokona obrzezania (5 Ks. Mojżeszowa 30.6). Jeremiasz również głosił potrzebę obrzezania serc (Ks. Jeremiasza 4.4).

W przeciwieństwie do Starego Przymierza, Nowe Przymierze ma duchowe znaczenie wejścia: ktoś musi uwierzyć i doświadczyć zbawienia (Dz. Apostolskie 16.31). Zatem, czyjeś duchowe życie jest blisko związane ze znakiem chrztu. Jeśli chrzest wskazuje na wejście do Nowego Przymierza, to tylko ci, którzy są oddani Bogu i ufają Jezusowi powinni być ochrzczeni.

Prawdziwe obrzezanie, jak głosi Paweł w Rzymian 2.29, jest obrzezaniem serca, i dokonuje się przez Ducha Świętego. Innymi słowy, człowiek dzisiaj wchodzi do relacji przymierza z Bogiem nie w oparciu o fizyczny akt, lecz działanie Ducha Świętego w sercu.

Kolosan 2.11-12 odnosi się do tego typu duchowego obrzezania: "w nim też zostaliście obrzezani obrzezką, dokonaną nie ręką ludzką, gdy wyzuliście się z grzesznego ciała ziemskiego; to jest obrzezanie Chrystusowe. Wraz z nim zostaliście pogrzebani w chrzcie, w którym też zostaliście wespół wzbudzeni przez wiarę w moc Boga, który go wzbudził z martwych." To obrzezanie nie dotyczy odcięcia (kawałka) ciała; to jest odcięcie naszej starej natury. To jest duchowy akt i odnosi się do niczego innego jak do zbawienia, dokonanego przez Ducha Świętego. Chrzest, wspomniany w wersecie 12, nie zastępuje obrzezania; następuje po obrzezaniu- i to wyraźnie chodzi o duchowe obrzezanie. Chrzest zatem jest znakiem wewnętrznego, duchowego "obrzezania."

Fragment ten również określa to, że nowe życie, reprezentowane przez chrzest, przychodzi "poprzez osobistą wiarę." To wskazuje, że ktoś chrzczony charakteryzuje się wiarą. Skoro niemowlęta nie są w stanie wierzyć, nie powinny być kandydatami do chrztu.

Niektórzy zrodzeni (fizycznie) pod Starym Przymierzem otrzymali znak tego przymierza (obrzezanie); podobnie niektórzy zrodzeni (duchowo) pod Nowym Przymierzem ("narodzeni na nowo" Ew. Jana 3.3) otrzymują znak tego przymierza (chrzest).