Pytanie: Czy Biblia naucza o chrzcie wierzącego/ chrzcie na wyznanie wiary?
Odpowiedź:
Chrzest jest tematem dyskusji w kręgach chrześcijańskich od wielu lat. W rzeczywistości, była to dość ważna kwestia już za czasów wczesnego kościoła. Paweł odnosił się do tego w 1 Koryntian 1.13-16. Koryntianie przechwalali się tym, który apostoł ich ochrzcił, kłócąc się o to, czyj chrzest jest lepszy. Paweł napomniał ich sekciarstwo i podsumował, "Nie posłał mnie bowiem Chrystus, abym chrzcił, lecz abym zwiastował dobrą nowinę." Z tego stwierdzenia jasne jest, że widoczna jest różnica pomiędzy przyjęciem ewangelii a aktem chrztu. Są ze sobą połączone, ale nie mają tego samego znaczenia.
Według większości Pisma Świętego, chrzest wodny jest pierwszym ważnym krokiem w naśladowaniu Jezusa jako Pana. Jezus został ochrzczony (Ew. Mateusza 3.16; Ew. Łukasza 3.21) i powiedział tym, którzy wyznają jego imię, aby naśladowali jego przykład na znak przemiany serca (Dzieje Apostolskie 8.16; 19.5). Chrzest jest aktem w którym wierzący w Jezusa Chrystusa decyduje się, aby dać świadectwo swojej wiary. Chrzest wierzącego nazwany jest również "chrztem credo/ chrztem na wyznanie wiary", termin pochodzi od greckiego słowa "credo", wskazującego że jest symbolicznym przyjęciem przez daną osobę pewnej doktryny czyli credo.
Chrzest wierzącego jest dokładnie wyłożony w Dziejach Apostolskich 2. W tym rozdziale, Piotr zwiastuje ewangelię w Dniu Pięćdziesiątnicy w Jerozolimie. W mocy Ducha Świętego, Piotr śmiało głosi śmierć i zmartwychwstanie Jezusa oraz napomina tłum do pokuty i zawierzenia Chrystusowi (Dzieje Apostolskie 2.36, 38). Odpowiedź na zwiastowanie Piotra opisana jest w wersecie 41: "Ci więc, którzy przyjęli słowo jego, zostali ochrzczeni." Zauważ jaka jest kolejność wydarzeń- przyjęli przesłanie (ewangelię Chrystusa), a potem zostali ochrzczeni. Jedynie ci, którzy uwierzyli zostali ochrzczeni. Widzimy ten sam porządek w Dziejach Apostolskich 16, gdy filipiński strażnik więzienny wraz ze swoją rodziną doświadczyli zbawienia. Uwierzyli, a później zostali ochrzczeni (Dzieje Apostolskie 16.29-34). Praktyką apostołów było chrzczenie wierzących, a nie niewierzących.
Chrzest wierzącego różni się od chrztu niemowląt tym, że niemowlę nie ma poznania ewangelii/ nie rozumie, nie może być "wierzącym" w Chrystusa. Chrzest wierzącego dotyczy osoby, która słyszy ewangelię, przyjmuje Chrystusa jako Zbawiciela i decyduje się na chrzest na znak wiary. To jest jej czy jego decyzja. W chrzcie niemowląt decyzję podejmuje ktoś inny, a nie dziecko które jest chrzczone. Ci, którzy chrzczą dzieci często nauczają, że chrzest wodny jest środkiem, za pomocą którego Duch Święty jest udzielany danej osobie. Opierają tę ideę głównie na słowach Piotra z Dziejów Apostolskich 2.38: "Upamiętajcie się i niechaj się każdy z was da ochrzcić w imię Jezusa Chrystusa na odpuszczenie grzechów waszych, a otrzymacie dar Ducha Świętego." Ci, którzy wyznają tą doktrynę wierzą, że akt chrztu niemowląt zabezpiecza jego zbawienie bez udziału dziecka. Nigdzie w Piśmie Świętym nie znajdujemy praktyki chrztu niemowląt. Niektórzy wskazują na kilka odniesień do sytuacji apostołów udzielających chrztu "całemu domowi" (Dzieje Apostolskie 11.14; 16.15,33), z założeniem, że w domach mieszkają niemowlęta, ale to wykracza poza to o czym mówi tekst.
W Nowym Testamencie chrzest wodny był naturalnym efektem wiary zbawczej i poddaniem się Jezusowi jako Zbawicielowi i Panu (Dzieje Apostolskie 2.42; 8.35-37). Skoro niemowlęta i małe dzieci nie mogą dokonać świadomej decyzji dotyczącej wyznania Jezusa jako Pana, to ich chrzest nie ma duchowego znaczenia. Gdyby chrzest niemowląt uczynił dziecko sprawiedliwym przed Bogiem, wówczas tylko dzieci, których rodzice tego pragną, zostałyby „uratowane." Z kolei dzieci, których rodzice są niewierzący byłyby potępione jako niemowlęta, a taka koncepcja nie ma podstaw biblijnych. Pismo Święte jasno mówi, że Bóg osądza serce każdego człowieka oraz sądzi lub nagradza każdego według decyzji dokonanych indywidualnie, a nie przez jego czy jej rodziców (Rzymian 2.5-6, Jeremiasza 17.10; Ew. Mateusza 16.27; 2 Koryntian 5.10).
Inni nauczają, że chrzest wodny jest wymagany do zbawienia, na równi z pokutą i wyznaniem Jezusa jako swojego Pana (Rzymian 10.8-9). Chociaż biblijne przykłady pokazują, że chrzest zwykle następował bezpośrednio po nawróceniu, Jezus nigdzie nie nauczał, że chrzest kogoś uratuje. Podczas Ostatniej Wieczerzy, powiedział, "Albowiem to jest krew moja nowego przymierza, która się za wielu wylewa na odpuszczenie grzechów" (Ew. Mateusza 26.28). Wiara w moc przelanej krwi Chrystusa jest wszystkim co jest wymagane do tego, aby winny grzesznik został usprawiedliwiony u Boga. Rzymian 5.8-9 mówi, "Bóg zaś daje dowód swojej miłości ku nam przez to, że kiedy byliśmy jeszcze grzesznikami, Chrystus za nas umarł. Tym bardziej więc teraz, usprawiedliwieni krwią jego, będziemy przez niego zachowani od gniewu."
Jeśli chrzest byłby wymagany do tego, aby otrzymać życie wieczne, to Jezus byłby w błędzie mówiąc do złoczyńcy na krzyżu, "Zaprawdę, powiadam ci, dziś będziesz ze mną w raju" (Ew. Łukasza 23.43). Złoczyńca nie miał możliwości bycia ochrzczonym zanim spotkał się z Bogiem. On został uznany za sprawiedliwego, ponieważ zawierzył w to, co Syn Boży czynił w jego imieniu (Ew. Jana 3:16; Rzymian 5:1; Galacjan 5:4). Galacjan 2.16 wyjaśnia fakt, że to co robimy nie może nic dodać ani ująć z ukończonego dzieła Chrystusa w naszym imieniu, włączając w to chrzest: "Wiedząc wszakże, że człowiek zostaje usprawiedliwiony nie z uczynków zakonu, a tylko przez wiarę w Chrystusa Jezusa, i myśmy w Chrystusa Jezusa uwierzyli, abyśmy zostali usprawiedliwieni z wiary w Chrystusa, a nie z uczynków zakonu, ponieważ z uczynków zakonu nie będzie usprawiedliwiony żaden człowiek."
Chrzest wodny jest ważnym, pierwszym krokiem posłuszeństwa w naśladowaniu Chrystusa. Wierzący powinni być chrzczeni. Jednak chrzest jest konsekwencją zbawienia, a nie czynnikiem przyczyniającym się do jego uzyskania.
