Odpowiedź:
Dzień Pojednania (3 Ks. Mojżeszowa 23.27-28) znany również jako Jom Kippur, był najbardziej uroczystym, świętym dniem spośród wszystkich izraelskich uroczystości i obchodów, pojawiający się raz do roku dziesiątego dnia Tiszri, siódmego miesiąca kalendarza hebrajskiego. Tego dnia, arcykapłan miał odprawiać wyszukane rytuały, aby odpokutować za grzechy ludu. Opisane w 3 Ks. Mojżeszowej 16.1-34, rytuał pojednania rozpoczynał się od Aarona lub kolejnych arcykapłanów Izraela, wchodzących do miejsca najświętszego. Uroczystość tego dnia była podkreślona przez Boga mówiącego Mojżeszowi, aby ostrzegł Aarona by nie wchodził do Miejsca Najświętszego gdy tylko tego zapragnie, lecz jedynie tego wyjątkowego dnia, raz do roku, aby nie umarł (werset 2). To nie była ceremonia, którą można było traktować zbyt lekko, a ludzie mieli rozumieć, że pojednanie za grzech ma się odbywać według Bożego sposobu.
Przed wejściem do tabernakulum, Aaron miał dokonać obmycia rytualnego oraz przywdziać specjalny strój (werset 4), następnie złożyć cielca na ofiarę przebłagalną za siebie i swoją rodzinę (wersety 6, 11). Krwią cielca miała być skropiona arka przymierza. Później Aaron miał przynieść dwa kozły, jednego aby złożyć w ofierze "z powodu nieczystości synów izraelskich i ich przestępstw spowodowanych wszystkimi ich grzechami", a jego krwią skropić arkę przymierza. Drugi kozioł był kozłem ofiarnym. Aaron kładł swoje ręce na jego głowie, wyznawał nad nią bunt i niegodziwość Izraelitów, i wysyłał kozła z wyznaczonym człowiekiem, by wypuścił go na pustyni (werset 21). Kozioł brał na siebie wszystkie grzechy ludu, które zostały odpuszczone na następny rok (w. 30).
Symboliczne znaczenie rytuału, szczególnie dla chrześcijan, widoczne jest po pierwsze w obmyciu i oczyszczeniu arcykapłana, człowieka który wypuszcza kozła oraz człowieka, który zabiera poświęcone zwierzę poza obóz, aby spalić zwłoki (wersety 4.24, 26, 28). Ceremonialne obmycia Izraelitów były często wymagane w całym Starym Testamencie i symbolizowały potrzebę ludzkości do oczyszczenia z grzechu. Ale dopiero, gdy Jezus przyszedł, aby złożyć ofiarę „raz na zawsze”, potrzeba ceremonii oczyszczenia ustała (Hebrajczyków 7.27). Krew cielców i kozłów mogła jedynie pojednać za grzechy, jeśli rytuał był kontynuowany rok rocznie, podczas gdy ofiara Chrystusa jest wystarczająca za wszystkie grzechy tych, którzy kiedykolwiek w niego uwierzą. Gdy jego ofiara została dokonana, On oznajmił "Wykonało się" (Ew. Jana 19.30). Następnie usiadł po prawicy Boga i żadna kolejna ofiara nie była już potrzebna (Hebrajczyków 10.1-12).
Wystarczalność i kompletność ofiary Chrystusa widzimy również w ofiarowaniu dwóch kozłów. Krwią pierwszego kozła była skrapiana arka, rytualnie łagodząc gniew Boży na kolejny rok. Drugi kozioł wyprowadził grzechy ludzi na pustynię, gdzie zostały zapomniane i już nie przylegały do ludzi. Grzech jest zarówno przebłaganą, jak i odpokutowaną drogą Boga- jedynie przez ofiarę Chrystusa na krzyżu. Przebłaganie jest aktem złagodzenia Bożego gniewu, podczas gdy odpokutowanie jest aktem pojednania za grzech i usunięcia go od grzesznika. Oba aspekty są równocześnie wykonane na wieki przez Chrystusa. Gdy On poświęcił siebie na krzyżu, złagodził Boży gniew za grzech, biorąc go na siebie: "Tym bardziej więc teraz, usprawiedliwieni krwią jego, będziemy przez niego zachowani od gniewu" (Rzymian 5.9). Usuniecie grzechu przez drugiego kozła było żywą przypowieścią obietnicy, że Bóg odsunie od nas nasze przewinienia tak daleko jak daleko jest wschód od zachodu (Psalm 103.12) i nie wspomni już o nich nigdy więcej (Hebrajczyków 8.12; 10.17). Dzisiaj Żydzi nadal obchodzą coroczny Dzień Pojednania, który przypada w różne dni każdego roku we wrześniu-październiku, tradycyjnie obchodząc ten świąteczny dzień 25-godzinnym okresem postu i intensywną modlitwą, często spędzając większość dnia na nabożeństwach w synagodze.
