Odpowiedź:
Hasmoneusze to nazwisko rodowe przywódcy rebeliantów i kapłana Matatiasza, który zaczął odrzucać rządy Seleucydów (zobacz nasz artykuł o Machabeuszach). Po jego śmierci jego synowie kontynuowali bunt i ostatecznie odnieśli sukces w uzyskaniu żydowskiej autonomii pod rządami Seleucydów, a następnie, wraz z rozpadem imperium Seleucydów, pełnej żydowskiej niepodległości. Szymon (brat Judy Machabeusza i syn Matatiasza) był pierwszym hasmonejskim władcą autonomicznego państwa. Hasmonejczycy są również nazywani Asmoneuszami. Nazwa Hasmoneusze pochodzi od hebrajskiego słowa chashman ("bogaty"). Według Józefa Flawiusza, przodkiem Hasmonejczyków był kapłan o imieniu Chaszman, pochodzący z rodziny Jehojariba (por. 1 Kronik 24:7). Ich historia znajduje się w dziełach Józefa Flawiusza i apokryficznych księgach 1 i 2 Machabejskich.
Pod rządami Hasmoneuszy królestwo rozszerzyło swoje granice, obejmując obszar prawie tak duży, jak za czasów króla Salomona. Jan Hyrkanus zdobył Transjordanię, Galileę, Samarię i Idumeę (Edom). Jego syn Arystobul I był najwyższym kapłanem i pierwszym Hasmoneuszem, który przyjął tytuł "króla". Później jednak nastąpiły polityczne intrygi i walki, a w końcu wybuchła wojna domowa.
Dynastia Hasmoneuszy trwała około 80 lat, od około 140 do 63 r. p.n.e..
W 63 r. p.n.e. Judea (jak wówczas nazywano państwo żydowskie) została podbita przez Republikę Rzymską. Idumejczyk Herod Wielki został ustanowiony przez Rzym królem i próbował nadać swoim rządom pozory legalności w oczach narodu żydowskiego, poślubiając Mariamne, księżniczkę z rodu Hasmoneuszy. Herod, zawsze paranoik, dokonał egzekucji wszystkich możliwych rywali do tronu z linii Hasmoneuszy. Stracił dwóch synów Mariamne i utopił Arystobula III, brata Mariamne, którego za jej namową mianował arcykapłanem. Ostatecznie stracił również Mariamne.
Hasmonejczycy byli znani ze swojego przywództwa i umiejętności prowadzenia wojny. Opatrznościowo doszli do władzy w mrocznym okresie historii Izraela. Hasmonejczycy zwalczyli wpływy hellenizacji i pogaństwa, pokonali złego Antiocha Epifanesa, zapewnili Izraelowi niezależność od Seleucydów, poświęcili świątynię kultowi Boga i, przynajmniej tymczasowo, przywrócili chwałę Izraela jako narodu.
