Pytanie: Czego powinniśmy się nauczyć z życia Jakuba, brata Jezusa?
Odpowiedź:
Jakub był synem Marii i Józefa, i zatem przyrodnim bratem Jezusa oraz bratem Józefa, Szymona, Judasza i ich sióstr (Ew. Mateusza 13.55). W Ewangeliach, Jakub wspomniany jest kilka razy, ale w tamtym czasie nie rozumie służby Jezusa i nie jest wierzącym (Ew. Jana 7.2-5). Jakub staje się jednym z najwcześniejszych świadków zmartwychwstania Jezusa (1 Koryntian 15.7). On wówczas pozostaje w Jerozolimie i tworzy część grupy wierzących, którzy modlą się w pokoju na górze (Dz. Apostolskie 1.14). Od tego czasu status Jakuba w kościele jerozolimskim zaczyna wzrastać.
Jakub jest nadal w Jerozolimie, gdy niedawno nawrócony Saul przybywa, aby spotkać się z nim i z Piotrem (Galacjan 1.19). Kilka lat później, gdy Piotr ucieka z więzienia, zdaje Jakubowi relacje na temat sposobu ucieczki, dzięki cudownej interwencji Boga (Dz. Apostolskie 12.17). Gdy spotyka się Sobór Jerozolimski, Jakub jest najwidoczniej przewodniczącym (Dz. Apostolskie 15.13-21). On jest również starszym kościoła, nazywanym "filarem" w Galacjan 2.9. Później, Jakub ponownie przewodniczy spotkaniu w Jerozolimie, tym razem już po trzeciej podróży misyjnej Pawła. Uznaje się, że Jakub umarł śmiercią męczeńską w 62 r. po Chr., chociaż nie ma biblijnej relacji dotyczącej jego śmierci.
Jakub jest autorem listu Jakuba, który napisał gdzieś między 50 a 60 r. po Chr. Jakub przedstawia się z imienia, ale opisuje siebie po prostu jako "sługę Boga i Pana Jezusa Chrystusa" (Jakuba 1.1). Jego list porusza raczej kwestie etyki chrześcijańskiej aniżeli teologii chrześcijańskiej. Temat jego listu dotyczy praktycznych przejawów wiary- jako zewnętrzny dowód wewnętrznego nawrócenia.
Studiowanie życia Jakuba dostarcza nam kilku ważnych lekcji. Jego nawrócenie daje nam świadectwo o mocy, która pochodzi z bycia świadkiem nawrócenia Jezusa: Jakub zmienił się ze sceptyka w przywódcę kościoła, gdy spotkał się ze zmartwychwstałym Chrystusem. Przemowa Jakuba podczas Soboru Jerozolimskiego w Dz. Apostolskich 15.14-21 ujawnia jego poleganie na Piśmie Świętym, jego pragnienie zachowania jedności w kościele, jego podkreślenie łaski nad prawo i troskę o wierzących pogan, chociaż on sam usługiwał właściwie wyłącznie chrześcijanom pochodzenia żydowskiego. Warto również zauważyć pokorę Jakuba- on nigdy nie używa swojej pozycji pokrewieństwa krwi z Jezusem jako podstawy jego autorytetu. Raczej, Jakub przedstawia siebie jako "sługę" Jezusa, nic więcej. W skrócie mówiąc, Jakub był przywódcą pełnym łaski przez którego kościół został obficie błogosławiony.
