Pytanie: Czego powinniśmy się nauczyć z życia Jana Apostoła?
Odpowiedź:
Apostoł Jan jest autorem pięciu ksiąg Nowego Testamentu: Ew. Jana, trzech krótkich listów noszących jego imię (1, 2 oraz 3 list Jana) oraz Ks. Objawienia. Jan był częścią "wewnętrznego kręgu" wraz z Piotrem i Jakubem, Jan miał przywilej bycia naocznym świadkiem rozmowy Jezusa z Mojżeszem i Eliaszem na górze przemienienia (Ew. Mateusza 17.1-9). Jego znaczenie pośród dwunastu wzrosło gdy dojrzewał, a po ukrzyżowaniu, stał się "filarem" w kościele jerozolimskim (Galacjan 2.9), usługiwał z Piotrem (Dz. Apostolskie 3.1, 4.13, 8.14), i ostatecznie został wygnany na wyspę Patmos przez Rzymian, gdzie otrzymał od Boga majestatyczne wizje, które tworzą Ks. Objawienia.
Aby nie pomylić z Janem Chrzcicielem, Apostoł Jan jest bratem Jakuba, który również należał do dwunastu uczniów Jezusa. Oboje nazywani byli przez Jezusa "Boanerges", co oznacza "Synowie Gromu", i w tym znajdujemy klucz do osobowości Jana. Obu braci wyróżniała gorliwość, pasja i ambicja. W swoich początkowych dniach z Jezusem, czasami Jan działał pochopnie, lekkomyślnie, porywczo i agresywnie. Widzimy w Ew. Marka 9 jak zakazuje mężczyźnie wyganiać demony w imieniu Jezusa, ponieważ nie należał do dwunastu (Ew. Marka 9.38- 41). Jezus delikatnie go napomniał, mówiąc, że nikt nie może wyganiać demonów w imieniu Jezusa, a później odwrócić się i mówić źle na jego temat. W Ew. Łukasza 9.51-55, widzimy braci, którzy chcieli zesłać ogień z nieba, aby zniszczyć Samarytan, którzy odmówili przyjęcia Jezusa. Ponownie, Jezus musiał napomnieć ich za ich nietolerancję i brak szczerej miłości dla zagubionych. Gorliwość Jana dla Jezusa wypływała również z jego naturalnej ambicji, którą widzimy w jego prośbie (wyrażonej przez jego matkę), aby on i jego brat zasiedli po prawicy i po lewicy Jezusa w jego królestwie, incydent, który spowodował tymczasowy rozdźwięk pomiędzy braćmi a innymi uczniami (Ew. Mateusza 20.20-24; Ew. Marka 10.35-41).
Pomimo tych młodzieńczych oznak źle ukierunkowanej pasji, Jan dobrze się rozwinął. Zaczął rozumieć potrzebę pokory w tych, którzy pragną być wielkimi. Ew. Jana jest jedyną ewangelią, która relacjonuje umycie uczniom stóp przez Jezusa (Ew. Jana 13.1-6). Prosty gest usługiwania Jezusa musiał mocno wpłynąć na Jana. Do czasu ukrzyżowania, Jezus miał już wystarczająco dużo zaufania do tego młodego człowieka, aby powierzyć mu opiekę nad swoją matką, odpowiedzialność którą Jan przyjął bardzo poważnie. Od tego dnia, Jan opiekował się nią jak gdyby była jego własną matką (Ew. Jana 19.25-27). Pochopna prośba Jana o szczególny zaszczyt w królestwie ustąpił miejsca współczuciu i pokorze, które miały charakteryzować jego posługę w późniejszym życiu. I chociaż pozostał odważny i dzielny, jego ambicja została zbalansowana pokorą jakiej nauczył się u stóp Jezusa.
Gotowość Jana do służenia innym i cierpienia dla dobra ewangelii doprowadziła go do ostatecznego uwięzienia na Patmos, gdzie zgodnie z wiarygodnymi źródłami historycznymi, żył w jaskini, odcięty od tych, których kochał i był traktowany z okrucieństwem i wyrzutami. Na początku Ks. Objawienia, którą otrzymał od Ducha Świętego w tym czasie, Jan przedstawia się "jako brat wasz i uczestnik w ucisku i w Królestwie, i w cierpliwym wytrwaniu przy Jezusie" (Ks. Objawienia 1.9). Nauczył się patrzeć ponad jego ziemskie cierpienia na chwałę nieba, która czeka na wszystkich, którzy wytrwają cierpliwie.
Jan był z pasji oddany głoszeniu prawdy. Nikt w Piśmie Świętym, z wyjątkiem Pana Jezusa, nie miał więcej do powiedzenia na temat koncepcji prawdy. Jego radością było zwiastowanie prawdy innym i obserwowanie później ich trwania w niej (3 Jana 1.4). Jego najsilniejsze potępienie skierowane było do tych, którzy przeinaczali prawdę i sprowadzali innych na manowce, szczególnie jeśli twierdzili, że są wierzącymi (1 Jana 2.4). Jego pasja dla prawdy napędzała jego troskę o owce, które mogły być zwiedzione przez fałszywych nauczycieli, jego ostrzeżenia na ich temat zajęły sporą część treści 1 listu Jana. Nie miał żadnych oporów przed identyfikowaniem ludzi jako „fałszywych proroków” czy „antychrystów”, którzy próbowali wypaczyć prawdę, nawet określając, że mają w sobie naturę demoniczną (1 Jana 2.18, 26, 3.7, 4.1-7).
Równocześnie, Jan jest również nazwany "apostołem miłości." W swojej ewangelii, odnosi się do siebie jako tego "którego Jezus miłował" (Ew. Jana 13.23, 20.2, 21.7, 21.20). Jest przedstawiony jako ten, który podczas ostatniej wieczerzy opiera się o pierś Jezusa, co prawdopodobnie wskazuje, że Jan był najmłodszym z Dwunastu. W swoim pierwszym liście Jan pisze, że Bóg jest miłością, a nasza wzajemna miłość jest wyrazem Bożej miłości do nas (1 Jana 3; 4.7-21). Jego krótki drugi list jest pełny wyrażeń głębokiej miłości dla tych, których ma pod swoją opieką. Adresuje go do grupy wierzących, których "miłuję w prawdzie" oraz zachęca ich, aby "się wzajemnie miłowali" trwając w posłuszeństwie nakazom Jezusa (2 Jana 1.1, 5-6; tłum. Biblia Tysiąclecia). Jan kilkakrotnie zwraca się do swoich czytelników jako „umiłowani” zarówno w 1 jak i w 3 liście Jana.
Życie Jana służy jako przypomnienie kilku lekcji, które możemy zastosować do naszego własnego życia. Po pierwsze, gorliwość o prawdę musi zawsze być zbalansowana miłością do ludzi. Bez niej, gorliwość może zamienić się w surowość i osądzanie. I odwrotnie, obfita miłość, która nie jest w stanie odróżnić prawdy od błędu, może stać się tryskającym sentymentalizmem. Jak nauczył się Jan w procesie swojego dojrzewania, jeśli mówimy prawdę z miłością, zarówno my jak i ci, których dotykamy tą prawdą, będziemy "wzrastali pod każdym względem w niego, który jest Głową, w Chrystusa" (Efezjan 4.15).
Po drugie, pewność siebie i śmiałość, niepohamowane współczuciem i łaską, mogą szybko zamienić się w dumę i samozadowolenie. Pewność siebie jest wspaniałą zaletą, ale bez pokory, może stać się samowystarczalnością, która może prowadzić do przechwalania się i postawy wyjątkowości. Gdy to się dzieje, nasze świadczenie o łasce Bożej jest skażone, a inni postrzegają w nas dokładnie taką osobę jaką nie chcą być. Podobnie jak Jan, jeśli mamy być efektywnymi świadkami Chrystusa, nasze zachowanie powinno być takie, które odzwierciedla pasję dla prawdy, współczucie dla ludzi i niezachwiane pragnienie służenia i reprezentowania naszego Pana poprzez odzwierciedlanie Jego pokory i łaski.
