Pytanie: Czego możemy się nauczyć z życia Ezechiela?
Odpowiedź:
Jan Marek, często nazywany po prostu Markiem, jest autorem Ew. Marka. Był wierzącym we wczesnym kościele, większość informacji o nim pochodzi z Dz. Apostolskich. Jan Marek po raz pierwszy wspomniany jest jako syn kobiety o imieniu Maria (Dz. Apostolskie 12.12), której dom był używany jako miejsce spotkań i modlitwy ludzi wierzących. Później, Marek jest wspomniany jako kompan Barnaby i Pawła podczas ich wspólnych podróży (Dz. Apostolskie 12.25). Jan Marek był również kuzynem Barnaby (Kolosan 4.10).
Jan Marek był pomocnikiem Pawła i Barnaby w czasie ich pierwszej podróży misyjnej (Dz. Apostolskie 13.5). Jednak nie pozostał z nimi na całą podróż. Jan Marek opuścił Pawła i Barnabę w Pamfilii i porzucił pracę misjonarza (Dz.Apostolskie 15.38). Biblia nie mówi dlaczego Marek opuścił tą służbę, ale jego wyjazd nastąpił tuż po najbardziej nieudanym czasie na Cyprze (Dz. Apostolskie 13.4-13). Na Cyprze odnotowano tylko jedno nawrócenie, ale istniała silna duchowa opozycja. Możliwe, że młody Jan Marek zniechęcił się trudami drogi i postanowił wrócić do domowych wygód.
Jakiś czas później, po tym jak Paweł i Barnaba powrócili z ich pierwszej podróży misyjnej, Paweł wyraził pragnienie powrotu do braci mieszkających w miastach, w których przedtem zwiastowali, aby sprawdzić jak sobie radzą (Dz. Apostolskie 15.36). Barnaba się zgodził, najwidoczniej pod warunkiem, że zabiorą Jana Marka ze sobą. Paweł odmówił zabrania Marka w podróż, powołując się na jego poprzednią decyzję opuszczenia misji. Między Pawłem a Barnabą "doszło do ostrego starcia" na temat Jana Marka (Dz. Apostolskie 15.39; tłum. Biblia Tysiąclecia), i rozdzielili się i każdy udał się w inną stronę. Barnaba wziął Jana Marka ze sobą na Cypr, a Paweł wziął ze sobą Sylasa w drogę przez Syrię i Cylicję, aby dodać otuchy wierzącym w kościołach zlokalizowanych na tamtych terenach (Dz. Apostolskie 15.39-41).
Barnaba "Syn Pocieszenia" (Dz. Apostolskie 4.36), pragnął przebaczyć upadek Jana Marka i dać mu drugą szansę. Paweł przyjął bardziej racjonalne stanowisko: pionierskie działania misyjne wymagają poświęcenia, determinacji i wytrwałości. Paweł postrzegał Jana Marka jako ryzyko dla misji. Łukasz, autor Dz. Apostolskich, nie przyjmuje niczyjej strony i nie przedstawia słuszności decyzji Pawła czy Barnaby. On po prostu relacjonuje fakty. Warto zauważyć, że ostatecznie dwie grupy misyjne zostały wysłane- dwukrotnie więcej misjonarzy zwiastowało ewangelię.
Jan Marek popłynął na Cypr ze swoim kuzynem Barnabą, ale to nie koniec jego historii. Wiele lat później Jan Marek jest z Pawłem, który nazywa go swoim "współpracownikiem" (Filemona 1.24). A pod koniec życia Pawła, Paweł wysyła prośbę z więzienia rzymskiego do Tymoteusza: "Weź Marka i przyprowadź z sobą, bo mi jest bardzo potrzebny do posługiwania" (2 Tymoteusza 4.11). Oczywiście, Jan Marek dojrzał w ciągu tych lat i stał się wiernym sługą Pana. Paweł dostrzegł jego wzrost i uważał go za wartościowego współpracownika.
Jan Marek napisał Ewangelię, która nosi jego imię, w okresie pomiędzy 55 a 59 r. po Chr. W Ew. Marka 14.51–52 może być ukryte odniesienie do Jana Marka. W tym fragmencie młody człowiek, wybudzony ze snu w noc aresztowania Jezusa, usiłuje podążać za Panem, a tłum, który przetrzymywał Jezusa próbuje go pojmać. Młody mężczyzna ucieka i skrywa się w ciemnościach nocy. Fakt, że ten incydent opisany jest tylko w Ew. Marka- i fakt, że młody mężczyzna pozostaje anonimowy- doprowadziło niektórych uczonych do przypuszczenia, że tym młodym, uciekającym mężczyzną w rzeczywistości jest Jan Marek.
