Czym jest Towarzystwo Jezusowe? Kim są jezuici i w co wierzą?
Odpowiedź:
Towarzystwo Jezusowe, bardziej znane jako jezuici, to stowarzyszenie w Kościele rzymskokatolickim, które zostało założone przez Ignacego z Loyoli i ustanowione przez papieża Pawła III. Towarzystwo jezuickie wymaga od swoich członków czterech ślubów: ubóstwa, czystości, posłuszeństwa Chrystusowi i posłuszeństwa papieżowi. Celem jezuitów jest szerzenie wiary katolickiej wszelkimi możliwymi sposobami.
Ignacy Loyola był hiszpańskim szlachcicem i zamierzał zrobić karierę jako zawodowy żołnierz. W 1521 r. kula armatnia złamała mu nogę, a wraz z nią jego karierę. Podczas długiej rekonwalescencji w zamku Loyola spędził wiele czasu czytając książki religijne, poszcząc i modląc się. W wyniku tych studiów Ignacy postanowił zostać żołnierzem Chrystusa i zawiesił swój miecz na ołtarzu Marii w Montserrat. W latach 1522-1534 Loyola podróżował do klasztorów i szkół, studiując i modląc się, przygotowując się do życia poświęconego Chrystusowi. Pod koniec studiów magisterskich na Uniwersytecie Paryskim, wraz z sześcioma przyjaciółmi, którzy spotykali się na modlitwie i medytacji, ślubował kontynuować towarzystwo po ukończeniu studiów, żyjąc w ewangelicznym ubóstwie i podróżując jako misjonarze do Jerozolimy. Kiedy wojna między Turkami a Wenecją uniemożliwiła im podróż do Jerozolimy, postanowili pracować w miastach północnych Włoch. Loyola przedstawił swój plan służby Watykanowi i otrzymał papieskie pozwolenie od papieża Pawła III w 1540 r., a Loyola otrzymał dożywotnią nominację na generała.
W obliczu zagrożenia islamem rozprzestrzeniającym się w regionie Morza Śródziemnego, pierwszym celem jezuitów było nawracanie muzułmanów. Wkrótce po założeniu zakonu ich uwaga skupiła się na przeciwdziałaniu rozprzestrzenianiu się protestantyzmu. Kontrreformacja w XVI i XVII wieku była w dużej mierze zasługą jezuitów. Dzięki ślubom całkowitego posłuszeństwa papieżowi i surowemu, wojskowemu szkoleniu, jezuici stali się postrachem całej Europy jako "szturmowcy" Kościoła katolickiego i dowodzili armiami, które odbiły duże obszary dla Kościoła rzymskokatolickiego. Oprócz działań wojskowych, ich praca koncentrowała się na edukacji i ekspansji misyjnej, a pod koniec życia Loyoli w 1556 r. jezuici byli obecni w Japonii, Brazylii, Etiopii i większości krajów Europy. Wielu odkrywcom tego okresu towarzyszyli jezuiccy księża, chętni do niesienia katolicyzmu na nowe ziemie.
Jezuici są nadal aktywni w dzisiejszym świecie, choć działania militarne z tamtych wczesnych lat pozostały w tyle. Szerzenie wiary katolickiej jest nadal ich głównym celem, który realizują poprzez pracę misyjną i edukację. Jeśli chodzi o ich przekonania, trzymają się historycznych nauk Kościoła rzymskokatolickiego. Praktyka "duchowości ignacjańskiej" opiera się na ćwiczeniach duchowych Ignacego Loyoli i stanowi podstawę ich codziennego życia. Celem tych praktyk jest podbicie i uregulowanie wewnętrznego życia osobistego, tak aby było ono uległe Bogu. Jedną z kluczowych praktyk jest oddzielenie się od wszystkich przyjaciół i znajomych, aby codziennie bez przeszkód uczestniczyć we Mszy Świętej i Nieszporach. Inną praktyką jest głęboka i nieustanna medytacja nad popełnionymi grzechami, aby wzbudzić w sobie intensywny żal za grzechy. Omówienie wszystkich tych ćwiczeń zajęłoby znacznie więcej miejsca, niż pozwala na to ten artykuł.
Podobnie jak w przypadku Kościoła katolickiego w ogóle, jezuici z pewnością mają pozory pobożności i duchowości. Kiedy jednak porównamy ich wierzenia i praktyki z Biblią, okaże się, że mają oni "pozór pobożności, ale zapierają się jej mocy" (2 Tymoteusza 3:5). Różnica między wiarą rzymskokatolicką a biblijnym przedstawieniem ewangelii została dobrze sformułowana w pytaniu "zrobić czy nie?". Co muszę zrobić, aby dostać się do nieba (katolicyzm), czy - co Chrystus uczynił, aby mnie tam zaprowadzić (biblijne chrześcijaństwo)?
