Pytanie: Co to znaczy, że Jezus jest Barankiem Bożym?
Odpowiedź:
Gdy Jezus nazwany jest Barankiem Bożym w Ew. Jana 1.29 i Ew. Jana 1.36, to stwierdzenie to dotyczy Jego doskonałej i całkowitej ofiary za grzech. By zrozumieć kim był Chrystus i czego dokonał, musimy rozpocząć od Starego Testamentu, który zawiera proroctwa związane z przyjściem Chrystusa jako „ofiary zadośćuczynienia” (Księga Izajasza 53.10). Właściwie cały system ofiarniczy został ustanowiony przez Boga w Starym Testamencie, aby przygotować grunt na przyjście Jezusa Chrystusa, który jest doskonałą ofiarą zadośćuczynienia za grzechy ludzi (Rzymian 8.3; Hebrajczyków 10).
Ofiarowanie jagniąt odgrywało ważne zadanie w życiu religijnym Żydów oraz systemie ofiarniczym. Jan Chrzciciel zwracał się do Jezusa, „Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata” (Ew. Jana 1.29) Żydzi, którzy to usłyszeli mogli od razu pomyśleć o jakichś ważnych ofiarach. W czasie zbliżających się świąt Paschy pierwszą myślą mogłoby być jagnię Paschalne. Pascha była jednym z ważniejszych świąt i obchodów pamiątki Bożego wybawienia Izraelitów z niewoli Egipcjan. Właściwie zabicie jagnięcia Paschalnego i pomazanie odrzwi domów (2 Księga Mojżeszowa 12.12-13) jest pięknym obrazem odkupienia Chrystusa na krzyżu. Ci, za których On umarł są pod „przykryciem” Jego krwi, która ochrania nas przed aniołem śmierci (duchowej).
Inną ważną ofiarą była codzienna ofiara rocznego jagnięcia w świątyni w Jerozolimie. W każdy poranek i wieczór składano jagnię, jako ofiarę przebłagania za grzechy ludzi (2 Księga Mojżeszowa 29.38-42). Codzienne ofiary, jak i wszystkie pozostałe, miały ostatecznie wskazać ludziom na doskonałą ofiarę Chrystusa na krzyżu. Właściwie moment śmierci Jezusa na krzyżu nawiązuje do wieczornej ofiary składanej w świątyni. Żydzi tamtych czasów, zaznajomieni z prorokami Starego Testamentu Jeremiaszem i Izajaszem, znali ich proroctwa dotyczące nadejścia Jedynego, który będzie „jak potulne jagnię prowadzone na rzeź” (Księga Jeremiasza 11.19; Izajasza 53.7), a którego cierpienie i ofiara będą przebłaganiem za Izrael. Osobą tą nie był kto inny jak Jezus Chrystus, „Baranek Boży.”
Mimo, iż system ofiarniczy może wydawać się dzisiaj czymś dziwnym, to jednak kwestię zapłaty i zadośćuczynienia łatwo jest nam zrozumieć. Wiemy, że karą za grzech jest śmierć (Rzymian 6.23) oraz to, że grzech oddziela nas od Boga. Wiemy także, że Biblia naucza iż każdy z nas zgrzeszył i wszystkim brak chwały Bożej (Rzymian 3.23). Przez nasz grzech jesteśmy odseparowani od Boga i uznani przed Nim za winnych. Zatem jedyną nadzieję jaką mamy jest to, że tylko On zapewnia nam sposób pojednania z Nim, a uczynił to posyłając nam swojego Syna Jezusa Chrystusa, by umarł za nas na krzyżu. Chrystus umarł aby zadośćuczynić za grzech i zapłacić karę za grzechy wszystkich, którzy Mu zawierzą.
Jego śmierć na krzyżu, jako doskonała ofiara za grzech oraz Jego zmartwychwstanie trzy dni później, zapewnia nam życie wieczne, gdy w Niego wierzymy. Fakt, że sam Bóg zapewnił ofiarę, która jest odkupieniem naszych grzechów, jest częścią wspaniałej, Dobrej Nowiny opisanej w 1 Piotra 1.18-21: „Wiedząc, że nie rzeczami znikomymi, srebrem albo zlotem, zostaliście wykupieni z marnego postępowania waszego, przez ojców wam przekazanego. Lecz drogą krwią Chrystusa, jako baranka niewinnego i nieskalanego. Wprawdzie był On na to przeznaczony już przed założeniem świata, ale objawiony został dopiero w czasach ostatnich ze względu na was, którzy przez niego uwierzyliście w Boga, który go wzbudził z umarłych i dał mu chwałę, tak iż wiara wasza i nadzieja są w Bogu.”
