Odpowiedź:
Wystarczy, że ktoś zacznie szukać odpowiedzi na to pytanie w internecie, to szybko się stwierdzi, że istnieje wiele kontrowersji i niezgody odnośnie kwestii, czy Jezus z Nazaretu był faktycznie Żydem. Zanim jednak odpowiemy na to pytanie w zadowalający sposób, musimy najpierw zadać inne pytanie: Kto jest Żyd? Nawet to pytanie niesie ze sobą wiele rozbieżności, a odpowiedź na nie zależy od tego kto udziela odpowiedzi. Jedna z definicji, co do której większość dużych ugrupowań judaizmu- ortodoksyjnego, konserwatywnego czy reformowanego- by się zgodziła brzmi tak, „Żydem nazywamy każdą osobę, której matka była Żydówką lub nazywamy tak każdą osobę, która przeszła formalny proces nawrócenia do judaizmu.”
Mimo, iż Biblia hebrajska nigdzie dokładnie nie stwierdza, że pokrewieństwo z linii matki powinno być używane, to jednak współczesny judaizm rabiniczny wierzy, że istnieje kilka fragmentów Tory, przez które można tak to rozumieć lub stosować, np. 5 Księga Mojżeszowa 7.1-5; 3 Księga Mojżeszowa 24.10 czy Księga Ezdrasza 10.2-3. Poza tym istnieje kilka przykładów w Piśmie Świętym, gdzie znajdujemy pogan nawracających się na judaizm (np. Rut, Moabitka; zobacz Rut 1.16 gdzie Rut wyraża swoje pragnienie nawrócenia), którzy byli uznawani za prawowitych Żydów jako Żydów etnicznych.
Zatem rozważmy te trzy pytania: Czy Jezus był Żydem etnicznym? Czy Jezus był obserwatorem żydowskiej religijności? I w końcu, jeśli Jezus był Żydem, to z jakiego powodu chrześcijanie nie przyjęli judaizmu?
Czy Jezus był Żydem etnicznym, czy jego matka była z pochodzenia Żydówką? Jezus w oczywisty sposób identyfikuje się z Żydami żyjącymi w tamtych czasach, z ludem i plemieniem oraz religią (chociaż pouczał i poprawiał ich błędy). Bóg celowo posłał go do plemienia Judy: „Do swej własności przyszedł [Judy], ale swoi [Juda] go nie przyjęli. Tym zaś [Żydom], którzy go przyjęli, dał prawo stać się dziećmi Bożymi, tym, którzy wierzą w imię jego” (Ew. Jana 1.11-12) i w jasny sposób stwierdza, „Wy [poganie] czcicie to, czego nie znacie; my [Żydzi] czcimy to, co znamy, bo zbawienie pochodzi od Żydów” (Ew. Jana 4.22).
Pierwsze wersety Nowego Testamentu w jasny sposób stwierdzają żydostwo etniczne Jezusa, „Rodowód Jezusa Chrystusa, syna Dawidowego, syna Abrahamowego” (Ew. Mateusza 1.1). Wydaje się jasne z fragmentów takich jak list do Hebrajczyków 7.14, „Wiadomo bowiem, że Pan nasz pochodził z plemienia Judy...”, że przodkowie Jezusa wywodzili się z plemienia Judy, od którego pochodzi nazwa „Żyd (Judaista).” A co w takim razie z Marią, matką Jezusa? W genealogii w 3 rozdziale Ew. Łukasza, w wyraźny sposób dostrzegamy, że bezpośrednim przodkiem Marii był król Dawid, co dawało Jezusowi prawo do odziedziczenia tronu żydowskiego, jak również to, że Jezus był etnicznym Żydem.
Czy Jezus był praktykującym, religijnym Żydem? Oboje rodzice Jezusa „wykonali wszystko według Zakonu Pańskiego” (Ew. Łukasza 2.39). Jego ciotka i wujek, Elżbieta i Zachariasz, byli również Żydami, żyjącymi zgodnie z wymogami Tory (Ew. Łukasza 1.6), zatem dostrzegamy duże prawdopodobieństwo, że cała rodzina bardzo poważnie traktowała wiarę żydowską.
W tzw. Kazaniu na Górze (Ew. Mateusza 5-7), Jezus bez przerwy podkreślał autorytet Tory i proroków (Ew. Mateusza 5.17), nawet w Królestwie Niebieskim (Ew. Mateusza 5.19-20). Regularnie odwiedzał synagogę (Ew. Łukasza 4.16), a jego nauczanie było poważane wśród ówczesnych Żydów (Ew. Łukasza 4.15). Nauczał w Świątyni w Jerozolimie (Ew. Łukasza 21.37) a gdyby nie był Żydem, jego wejście do tej części Świątyni nie byłoby możliwe (Dzieje Apostolskie 21.18-30).
Jezus poprzez zewnętrzne oznaki pokazywał swoje żydostwo. Nosił „citcit” (tałes) na swoim ubraniu (ew. Łukasza 8.43; Ew. Mateusza 14.36), co służyło jako przypomnienie o przykazaniach (4 Księga Mojżeszowa 15.37-39). Uczestniczył w święcie Paschy (Ew. Jana 2.13) i wybrał się do Jerozolimy (5 Księga Mojżeszowa 16.16) w najważniejszym dniu pielgrzymki Żydów. Brał udział w Święcie Sukkot, Święcie Namiotów (Ew. Jana 7.2, 10) oraz udał się do Jerozolimy (Ew. Jana 7.14) jak nakazywała Tora. Uczestniczył również w Chanuce, święcie światła (Ew. Jana 10.22), a prawdopodobnie także w Rosz ha-Szana (Roch Haszana), święcie trąb (Ew. Jana 5.1), przemierzając przy tych okazjach drogę do Jerozolimy, mimo iż nie ma takiego nakazu w Torze. Zatem w jasny sposób widać, że Jezus utożsamiał się z tym, że jest Żydem (Ew. Jana 4.22) i Królem Żydów (Ew. Marka 15.2). Od chwili urodzenia do ostatniej Paschy (Ew. Łukasza 22.14-15), Jezus żył jako prawowity Żyd.
Zatem, skoro Jezus był Żydem, to dlaczego chrześcijanie nie wyznają judaizmu? Prawo judaistyczne zostało dane Mojżeszowi dla dzieci Izraela, podczas bardzo uświęconego i szczególnego przymierza na Górze Synaj, opisanym w 2 Księdze Mojżeszowej. W tym przymierzu, Bóg spisał prawo na tablicach kamiennych, a Izrael miał być tym nakazom posłuszny. Lecz to wspaniałe przymierze było jedynie obrazem nowego i lepszego przymierza, jakie Bóg ustanowił ze swoim ludem, zarówno Żydami jak i poganami.
O tym nowym przymierzu czytamy w Księdze Jeremiasza 31.31-34, „Oto idą dni- mówi Pan- że zawrę z domem izraelskim i z domem judzkim nowe przymierze. Nie takie przymierze, jakie zawarłem z ich ojcami w dniu, gdy ich ująłem za rękę, aby ich wyprowadzić z ziemi egipskiej, które to przymierze oni zerwali, chociaż ja byłem ich Panem- mówi Pan. Lecz takie przymierze zawrę z domem izraelskim po tych dniach, mówi Pan: Złożę mój zakon w ich wnętrzu i wypiszę go na ich sercu. Ja będę ich Bogiem, a oni będą moim ludem. I już nie będą siebie nawzajem pouczać, mówiąc: Poznajcie Pana! Gdyż wszyscy oni znać mnie będą, od najmłodszego do najstarszego z nich- mówi Pan- Odpuszczę bowiem ich winę, a ich grzechu nigdy nie wspomnę.”
Chrześcijanie nie praktykują judaizmu, ponieważ przymierze Mojżesza zostało wypełnione w Jezusie Chrystusie. Jezus powiedział, „Nie mniemajcie, że przyszedłem rozwiązać zakon albo proroków; nie przyszedłem rozwiązać, lecz wypełnić” (Ew. Mateusza 5.17). Autor listu do Hebrajczyków napisał, „Gdy mówi: Nowe, to uznał pierwsze za przedawnione; a to, co się przedawnia i starzeje, bliskie jest zaniku” (Hebrajczyków 8.13).
Jako chrześcijanie nie musimy być wyznawcami starego przymierza, ponieważ stare przymierze zostało zastąpione. Teraz mamy lepsze przymierze, z lepszą ofiarą, wykonaną przez lepszego Arcykapłana! „Mając więc, bracia, ufność, iż przez krew Jezusa mamy wstęp do świątyni. Drogą nową i żywą, którą otworzył dla nas poprzez zasłonę, to jest przez ciało swoje. Oraz kapłana wielkiego nad domem Bożym. Wejdźmy na nią ze szczerym sercem, w pełni wiary, oczyszczeni w sercach od złego sumienia i obmyci na ciele wodą czystą. Trzymajmy się niewzruszenie nadziei, którą wyznajemy, bo wierny jest Ten, który dał obietnicę” (Hebrajczyków 10.19-23).
