Odpowiedź:
Ogólnie rzecz biorąc, pan to ktoś, kto ma autorytet, kontrolę lub władzę nad innymi; powiedzieć, że ktoś jest "panem" oznacza uznać tę osobę za mistrza lub władcę pewnego rodzaju. W czasach Jezusa słowo "pan" było często używane jako tytuł szacunku dla ziemskich władz; kiedy trędowaty nazwał Jezusa "Panem" w Ewangelii Mateusza 8:2, okazywał Jezusowi szacunek jako uzdrowicielowi i nauczycielowi (zob. także Ew. Mateusza 8:25 i 15:25).
Jednak po zmartwychwstaniu tytuł "Pan" w odniesieniu do Jezusa stał się czymś więcej niż tylko tytułem honoru lub szacunku. Mówienie: "Jezus jest Panem" stało się sposobem deklarowania bóstwa Jezusa. Zaczęło się od okrzyku Tomasza, gdy Jezus ukazał się uczniom po swoim zmartwychwstaniu: "Tomasz rzekł do Niego: 'Pan mój i Bóg mój!'" (Jana 20:28). Od tego momentu przesłanie apostołów brzmiało, że Jezus jest Panem, co oznacza "Jezus jest Bogiem". Kazanie Piotra w Dniu Pięćdziesiątnicy zawierało ten temat: "Niech będzie o tym przekonany cały Izrael: Bóg uczynił tego Jezusa, którego wy ukrzyżowaliście, Panem i Mesjaszem" (Dzieje Apostolskie 2:36). Później, w domu Korneliusza, Piotr oświadczył, że Jezus jest "Panem wszystkich" (Dz 10:36). W Liście do Rzymian 10:9 panowanie Jezusa jest powiązane z Jego zmartwychwstaniem: "Jeśli ustami swoimi oświadczysz: Jezus jest Panem, i uwierzysz w sercu swoim, że Bóg wzbudził Go z martwych, zbawiony będziesz".
Stwierdzenie "Jezus jest Panem" oznacza, że Jezus jest Bogiem. Jezus ma "wszelką władzę w niebie i na ziemi" (Mt 28:18). Jest Panem szabatu (Łukasza 6:5). Jest "naszym jedynym Władcą i Panem" (Judy 1:4). W rzeczywistości jest Panem panów (Objawienie 17:14).
Jezus wielokrotnie odnosił się do siebie jako do "Pana" (np. Łk 19:31; J 13:13). A kiedy porównamy Stary Testament z Nowym, znajdziemy kilka razy, kiedy "Pan" (Jahwe) z Biblii Hebrajskiej jest utożsamiany z "Panem Jezusem" przez apostołów. Na przykład Psalm 34:8 mówi: "Skosztujcie i zobaczcie, że Pan jest dobry", a do tego fragmentu nawiązuje 1 List Piotra 2:3, z tym że tam Jezus jest "Panem", który jest dobry. Księga Izajasza 8:13 mówi, że "Pan Wszechmogący jest tym, którego macie uważać za świętego"; w 1 Liście Piotra 3:15 czytamy: "W sercach waszych czcijcie Chrystusa Pana jako świętego".
Zadziwiające jest to, że Pan Jezus opuścił swoją wywyższoną pozycję w niebie i przyszedł na ziemię, aby nas zbawić. We Wcieleniu pokazał nam, jak wygląda prawdziwa pokora (zob. Ew. Mateusza 11:29). Tuż przed aresztowaniem Jezus wykorzystał swoją moc i autorytet, aby nauczyć nas pokory: "Teraz, gdy Ja, wasz Pan i Nauczyciel, umyłem wam nogi, i wyście powinni sobie nawzajem umywać nogi" (Jana 13:14). Według naszego Pana ostatni będą pierwszymi (Mt 19:30).
Mówiąc: "Jezus jest Panem", zobowiązujemy się być Mu posłuszni. Jezus zapytał: "Dlaczego wołacie do mnie: Panie, Panie, a nie czynicie tego, co mówię?". (Łukasza 6:46). Uznaniu panowania Jezusa logicznie towarzyszy poddanie się Jego autorytetowi. Jeśli Jezus jest Panem, to jest naszym właścicielem; ma prawo mówić nam, co mamy robić.
Osoba, która mówi: "Jezus jest Panem", w pełni rozumiejąc, co to oznacza (Jezus jest Bogiem i ma najwyższą władzę nad wszystkimi rzeczami), została oświecona przez Boga: "Nikt nie może powiedzieć: 'Jezus jest Panem' inaczej jak tylko przez Ducha Świętego" (1 Koryntian 12:3). Wiara w Pana Jezusa jest wymagana do zbawienia (Dz 16:31).
Jezus jest Panem. To prawda, niezależnie od tego, czy ludzie uznają ten fakt, czy nie. On jest kimś więcej niż Mesjaszem, kimś więcej niż Zbawicielem; On jest Panem wszystkiego. Pewnego dnia wszyscy poddadzą się tej prawdzie: "Bóg wywyższył Go nad wszystko i darował Mu imię, które jest ponad wszelkie imię, aby na imię Jezusa zgięło się wszelkie kolano na niebie i na ziemi, i pod ziemią, i aby wszelki język uznał, że Jezus Chrystus jest Panem, ku chwale Boga Ojca" (Filipian 2:9-11).
