Co to znaczy, że Jezus jest prorokiem, kapłanem i królem?
Odpowiedź:
Istnieją trzy główne "urzędy", o których mówi Stary Testament - prorok, kapłan i król. Jezus spełnia wszystkie te trzy role.
Jezus jako prorok
Prorocy mieli za zadanie głosić ludziom Słowo Boże. W Starym Testamencie obejmowało to zarówno głoszenie Bożej prawdy innym, jak i ujawnianie Bożych planów na przyszłość. Niektórzy prorocy dokonywali również cudów i uzdrowień.
Ludzie w czasach Jezusa wielokrotnie nazywali Go prorokiem, a On sam również przyjął ten tytuł (Mt 21:11; Łk 7:16; J 4:19; Mk 6:4). Zarówno Piotr, jak i Szczepan mówili o Jezusie jako o ostatecznym wypełnieniu proroctwa Mojżesza z Księgi Powtórzonego Prawa 18:15 - Jezus jest prorokiem podobnym do Mojżesza, którego należy słuchać (Dz 3:17-23; 7:37-38, 51-53).
Jezus nauczał Słowa Bożego, często przemawiając w przypowieściach. "I zdumiewali się nad nauką jego, gdyż nauczał ich jako moc mający, a nie jak uczeni w Piśmie." (Mk 1:22).
Podobnie jak prorocy Starego Testamentu, Jezus również przepowiadał przyszłość. Na przykład, powiedział swoim uczniom o zbliżającej się śmierci i zmartwychwstaniu (Mt 17:22-23; 20:17-19), zdradzie Judasza (Mt 26:20-25; J 13:18-30) i zaparciu się Piotra (Mt 26:31-35; Mk 14:27-30; Łk 22:61; J 13:31-38). Przepowiedział przyjście Ducha Świętego (Jana 16:7-15; Łukasza 24:49; Dzieje Apostolskie 1:4-5), prześladowania swoich naśladowców (Jana 16:1-4, 33) i zniszczenie świątyni (Mateusza 24:1-2). Być może najbardziej zachęcające dla dzisiejszych wierzących jest to, że Jezus przepowiedział swój powrót (Mt 24:30-31; J 14:3).
Podobnie jak wielu proroków Starego Testamentu, Jezus dokonał wielu uzdrowień i cudów (Mt 8:1-17; 9:18-33; Mk 1:32-34; 2:1-12; Łk 17:11-19; 18:35-43; J 2:1-11; 6:1-24). Porównał się nawet do Eliasza i Elizeusza (Łk 4:24-27). Mieszkańcy Nazaretu odrzucili Jezusa, podobnie jak lud Izraela nie uwierzył Eliaszowi i Elizeuszowi.
Jezus jest Słowem Bożym (J 1:1). Nie wypowiada Słowa Bożego jako zwykły ludzki prorok, ale sam jest Słowem, które stało się ciałem (J 1:14). On jest ostatecznym słowem, ostatecznym objawieniem Boga: " Wielokrotnie i wieloma sposobami przemawiał Bóg dawnymi czasy do ojców przez proroków; (2) ostatnio, u kresu tych dni, przemówił do nas przez Syna, którego ustanowił dziedzicem wszechrzeczy, przez którego także wszechświat stworzył" (Hbr 1:1-2).
Jezus jako kapłan
Kapłani Starego Testamentu służyli jako pośrednicy między ludźmi a Bogiem. To kapłani składali ofiary w imieniu ludu. Jezus jest naszym Pośrednikiem i Najwyższym Kapłanem: "Albowiem jeden jest Bóg, jeden też pośrednik między Bogiem a ludźmi, człowiek Chrystus Jezus" (1 Tymoteusza 2:5).
List do Hebrajczyków 4-10 szczegółowo opisuje, w jaki sposób Jezus jest naszym najwyższym Arcykapłanem i jak Jego kapłaństwo znacznie przewyższa kapłaństwo lewickie Starego Testamentu. Autor Listu do Hebrajczyków wyjaśnia również, w jaki sposób starotestamentowy system kapłanów służył jako zapowiedź posługi Jezusa. Kapłaństwo lewickie z linii Aarona nie miało trwać wiecznie. Kapłaństwo Jezusa jest wieczne.
List do Hebrajczyków 4:14-16 mówi: "Mając więc wielkiego arcykapłana, który przeszedł przez niebiosa, Jezusa, Syna Bożego, trzymajmy się mocno wyznania. (15) Nie mamy bowiem arcykapłana, który by nie mógł współczuć ze słabościami naszymi, lecz doświadczonego we wszystkim, podobnie jak my, z wyjątkiem grzechu. (16) Przystąpmy tedy z ufną odwagą do tronu łaski, abyśmy dostąpili miłosierdzia i znaleźli łaskę ku pomocy w stosownej porze". Z Jezusem jako naszym Najwyższym Kapłanem możemy śmiało iść przed Boga, wiedząc, że Jezus ma dla nas prawdziwe współczucie i że dzięki Niemu doświadczymy łaski i miłosierdzia Bożego (zob. także List do Hebrajczyków 10:19-23).
List do Hebrajczyków 7 pokazuje, że Jezus jest kapłanem według porządku Melchizedeka. Melchizedek był zarówno kapłanem, jak i "królem Salemu", który pobłogosławił Abrahama (Hbr 7:2; Rdz 14:18). Podobnie Jezus jest nie tylko "kapłanem na wieki", ale także królem.
Jezus jako Król
Urząd króla w Starym Testamencie jest dobrze zilustrowany przez Dawida. Bóg nazwał Dawida mężem według swego serca (1 Samuela 13:14; Dzieje Apostolskie 13:22). Obiecał Dawidowi: "Dom twój i królestwo twoje trwać będą przede mną na wieki; tron twój utwierdzony będzie na wieki" (2 Samuela 7:16). Obietnica ta wypełniła się w Mesjaszu, który również otrzymał tytuł "Syna Dawida". Jezus jest Synem Dawida i prawowitym Królem (Mateusza 1:1; Objawienie 22:16).
Anioł Gabriel powiedział Marii, że Jezus "będzie wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego. I da mu Pan Bóg tron jego ojca Dawida. (33) I będzie królował nad domem Jakuba na wieki, a jego królestwu nie będzie końca." (Łk 1:32-33).
Syn Dawida miał być władcą ludu Bożego, a także jego wybawicielem. Żydzi w czasach Jezusa oczekiwali politycznego króla (Mt 21:1-11). Zamiast tego Jezus pokonał grzech i śmierć (1 Koryntian 15:54-57). Obiecał również, że powróci na ziemię, aby rządzić jako król, najpierw w Tysiącletnim Królestwie, a następnie na zawsze (1 Koryntian 15:24-28).
Jezus ma "wszelką władzę w niebie i na ziemi" (Mt 28:18). Posiada "imię, które jest ponad wszelkie imię" (Filipian 2:9-11). Jezus jest Królem królów i Panem panów (Objawienie 19:16), a pewnego dnia będzie królem w ziemskim, politycznym znaczeniu tego słowa, gdy ciężar rządów spocznie na Jego barkach, będzie panował na górze Syjon, a narody złożą Mu hołd (Psalm 2:6; 48:1-2; Izajasz 9:6; 11:10). Nawet wcześniej, On naprawdę jest najwyższym autorytetem. Nawet jeśli Jego wrogowie nie są jeszcze Jego podnóżkiem (Psalm 110:1), Jezus powinien w pełni panować w naszych sercach.
Zwykle trzy urzędy: proroka, kapłana i króla były od siebie różne i nie nakładały się na siebie. Oznacza to, że król nie był kapłanem ani prorokiem. Kapłan nie pełnił funkcji proroka ani króla. A prorok po prostu wykonywał służbę proroka, nie próbując być ani królem, ani kapłanem. Ale Jezus Chrystus doskonale wypełnia wszystkie trzy role jednocześnie: On jest Prorokiem, Kapłanem i Królem, ku wielkiemu błogosławieństwu świata.
