Pytanie: Czego możemy się nauczyć z życia Jozuego?
Odpowiedź:
Jozue jest najbardziej znany jako zastępca Mojżesza, który przejmuje władzę i prowadzi Izraelitów do Ziemi Obiecanej po śmierci Mojżesza. Jozue jest uważany za jednego z największych biblijnych dowódców wojskowych dzięki temu, że poprowadził siedmioletnią kampanię zdobycia Ziemi Obiecanej i często jest stawiany za przykład dla przywódców i źródło praktycznego zastosowania tego jak być skutecznym przywódcą. Spójrzmy na jego życie z biblijnej perspektywy.
Jako przywódca wojskowy, Jozue byłby uważany za jednego z największych generałów w historii, ale pomyłką byłoby przypisanie zwycięstw Izraela jedynie dzięki umiejętnościom wojskowym Jozuego jako dowódcy. Pierwszy raz, gdy spotykamy Jozuego to 17 rozdział 2 Ks. Mojżeszowej w bitwie przeciwko Amalekitom. 2 Ks. Mojżeszowa 17.13 mówi nam, że "pobił Jozue Amalekitów", a więc możemy pokusić się o stwierdzenie, że wiedza wojskowa Jozuego uratowała sytuację. Ale w tym fragmencie widzimy, że dzieje się coś dziwnego. W wersecie 11 czytamy, "Dopóki Mojżesz trzymał swoje ręce podniesione do góry, miał przewagę Izrael, a gdy opuszczał ręce, mieli przewagę Amalekici. Ostatecznie, ręce Mojżesza stały się tak ociężałe, że przyniesiono kamień, aby mógł usiąść, a Aaron i Hur przytrzymywali jego ręce w górze. Dlatego widzimy, że w tym obrazie Jozue zwyciężył, ponieważ Bóg walczył razem z nim.
To samo można powiedzieć o zwycięstwie wojskowym w Ziemi Obiecanej. Pan obiecał pewne zwycięstwo i zapewnił je w przekonujący sposób. Jedynym wyjątkiem jest bitwa o Aj (Ks. Jozuego 7). Warto zwrócić uwagę na kilka rzeczy w tym wydarzeniu. Izrael złamał zasady wiary z Bogiem odnośnie "poświęconych rzeczy" (Ks. Jozuego 7.1). Bóg nakazał Izraelitom, aby poświęcili wszystko na zniszczenie (Ks. Jozuego 6.17), a Achan zatrzymał część łupu wojennego z bitwy pod Jerychem dla siebie. Z tego powodu, Bóg osądził ich nie dając im zwycięstwa w Aj. Inną rzeczą, którą warto zauważyć jest to, że nie ma wyraźnego polecenia Boga, aby walczyli z Aj. Celem zestawienia tych dwóch bitew obok siebie było ukazanie tego, że gdy Bóg ustanawia program i harmonogram, odnoszą zwycięstwo, ale gdy człowiek sam ustanawia program i harmonogram, następuje awaria. Jerycho było bitwą Pana; Aj nie było Jego bitwą. Bóg wyprowadził ich z tej sytuacji i ostatecznie dał im zwycięstwo, ale dopiero po udzieleniu lekcji poglądowej.
Dalszy dowód zdolności przywódczych Jozuego możemy dostrzec w jego niezachwianej wierze w Boga. Gdy Izraelici byli na granicy Ziemi Obiecanej co opisuje 13 rozdział 4 Ks. Mojżeszowej, Bóg nakazał Mojżeszowi, aby wysłał dwunastu ludzi na potajemne zbadanie ziemi, po jednym przedstawicielu z każdego plemienia Izraela. Po ich powrocie, dziesięciu przekazało raport, że ziemia, chociaż pełna obfitości jak obiecał Pan, była zajęta przez silnych i groźnie wyglądających wojowników mieszkających w dużych, silnie uzbrojonych miastach. Poza tym Nefilim (giganci z perspektywy Izraelitów) byli na tej ziemi. Jozue i Kaleb byli jedynymi, którzy zachęcali ludzi, aby zdobyli ziemię (4 Ks. Mojżeszowa 14.6-10). Tutaj widzimy jedną rzecz, która odróżniała Jozuego (i Kaleba) od pozostałej części Izraelitów- wierzyli w obietnice Boże. Nie byli onieśmieleni wielkością wojowników czy potęgą ich miast. Raczej, znali swojego Boga i pamiętali jak On rozprawił się z Egiptem, najpotężniejszym narodem na ziemi w tamtejszym czasie. Jeśli Bóg mógł zająć się potężną armią egipską, to z pewnością mógł zająć się różnymi plemiona kananejskimi. Bóg nagrodził wiarę Jozuego i Kaleba wyróżniając ich z całego pokolenia Izraelitów, które później zginie na pustyni.
Wierność Jozuego widzimy w akcie posłusznego poświęcenia ludu przed inwazją na Ziemię Obiecaną i ponownie po klęsce pod Aj. Ale nie ma innego miejsca, w którym wyraźniej byłoby widać wierność Jozuego niż na końcu księgi, która nosi jego imię, kiedy to po raz ostatni gromadzi ludzi i opowiada o czynach dokonanych dla nich przez Boga. Po tej przemowie, Jozue napomina ludzi, aby porzucili swoje bożki i pozostali wierni przymierzu, jakiego Bóg dokonał z nimi na Synaju, mówiąc, "A jeśli wam się zdaje, że źle jest służyć PANU, wybierzcie sobie dziś, komu będziecie służyć: czy bogom, którym służyli wasi ojcowie po drugiej stronie rzeki, czy bogom Amorytów, w których ziemi mieszkacie. Lecz ja i mój dom będziemy służyli PANU" (Ks. Jozuego 24.15; tłum. Uwspółcześniona Biblia Gdańska).
Zatem, czego możemy się nauczyć z życia Jozuego? Czy możemy wyciągnąć zasady przywództwa z jego życia? Oczywiście. To, że Bóg dał mu zwycięstwo w przejęciu Ziemi Obiecanej nie odbiera mu zdolności w przywództwie wojskowym. Poza tym, on był nie tylko zdolnym przywódcą dla Izraelitów, lecz jego zdolność w przywództwie nie jest główną lekcją, którą powinniśmy wyciągnąć z życia Jozuego. Lepszą lekcją byłaby wierność Jozuego, jego odważne wystąpienie wobec dziesięciu szpiegów, którzy przekazali kłamliwy raport o przeszkodach w przejęciu Ziemi Obiecanej, oraz jego gorliwość w zabieganiu o to, by lud Boży wytrwał w wierności zawartego przymierza. Ale nawet jego wiara nie była doskonała. Jozue wysłał szpiegów do Jerycha, mimo że Bóg zapewnił mu zwycięstwo, a także wykazał nadmierną pewność siebie w bitwie pod Aj.
Główna lekcja jaką wyciągamy z życia Jozuego dotyczy tego, że Bóg jest wierny swoim obietnicom. Bóg obiecał Abrahamowi, że jego potomkowie zamieszkają w tej ziemi, i pod przywództwem Jozuego Bóg przyprowadził ludzi do ziemi, którą obiecał im dać. Akt ten wypełnił misję odkupienia, którą Bóg rozpoczął z Mojżeszem wyprowadzając Izrael z Egiptu. To jest również typ wskazujący na ostateczne odkupienie, jakie Jezus przynosi wspólnocie wiary. Podobnie jak Mojżesz, Jezus wyzwolił nas z więzów i niewoli grzechu i, podobnie jak Jozue, Jezus wprowadzi nas do wiecznej Ziemi Obiecanej i wiecznego szabatowego odpoczynku (Hebrajczyków 4.8-10).
