Odpowiedź:
Ludzie przeżywają swoje życie w cyklach. Są pory roku, lata i święta, które wyznaczają ich przebieg. W Starym Testamencie Bóg ustanowił święta, które Izrael miał obchodzić każdego roku, aby upamiętnić i odtworzyć duchową prawdę. W większości współczesnych narodów są święta i inne specjalne dni, które są rozrzucone po całym roku i nadają naszemu życiu pewien porządek. Są też inne osobiste dni specjalne, takie jak urodziny i rocznice, a także ważne wydarzenia kulturalne, które nie są oficjalnymi świętami. Nasze życie jest podporządkowane regularnym wydarzeniom i uroczystościom. To pomaga nadać porządek naszemu życiu, a wydarzenia, które obchodzimy, odzwierciedlają nasze wartości.
Kalendarz chrześcijański to roczny harmonogram, który upamiętnia pewne dni i pory roku, aby pomóc nam pamiętać o ważnych aktach Boga w historii odkupienia. Niektóre kościoły przypisują każdemu dniu roku konkretny fragment Pisma Świętego i/lub wydarzenie lub osobę w historii kościoła. Niektórzy członkowie kościoła budują swoje osobiste praktyki religijne wokół kalendarza liturgicznego na każdy dzień roku. Kalendarz liturgiczny został opracowany w czasach, kiedy ludzie nie mieli dostępu do wszystkich materiałów związanych z pobożnością, które mamy dzisiaj. Dzisiaj wielu chrześcijan używa codziennych tekstów z czytaniem Pisma Świętego i medytacją na każdy dzień, które realizują w dużej mierze to samo, co pierwotnie zakładał kalendarz liturgiczny.
Kościół Rzymskokatolicki, Kościół Anglikański, Kościół Episkopalny, Kościół Luterański, Kościół Metodystyczny i wiele Kościołów Prezbiteriańskich korzysta z kalendarza liturgicznego. Kościoły nieliturgiczne (Baptyści i inne kościoły ewangeliczne) nie korzystają w tak dużym stopniu z kalendarza chrześcijańskiego. Jednak zainteresowanie kalendarzem liturgicznym wydaje się rosnąć wśród nieliturgicznych chrześcijan jako pomoc w osobistej pobożności lub w celu ponownego skupienia się na prawdziwym znaczeniu świąt takich jak Wielkanoc i Boże Narodzenie, które często mogą być zdominowane przez świecką komercję.
Poniżej znajduje się zestawienie głównych dni/pór roku w chrześcijańskim kalendarzu liturgicznym:
Adwent: Adwent oznacza po prostu "przyjście". W kalendarzu liturgicznym, Adwent jest czasem poprzedzającym Boże Narodzenie, który ma być spędzony na przygotowaniu naszych serc do świętowania przyjścia Jezusa i pamiętaniu, że obiecał On przyjść ponownie. Adwent rozpoczyna się w czwartą niedzielę przed Bożym Narodzeniem (która może przypadać w dowolnym momencie między 30 listopada a 3 grudnia) i kończy się 24 grudnia. Często używa się wieńca adwentowego z pięcioma świecami, z których jedna jest zapalana w każdą niedzielę, a piąta, świeca Chrystusa, jest zapalana 24 grudnia. Popularne są również kalendarze adwentowe i dewocjonalia, które codziennie skupiają się na jakimś aspekcie przyjścia Chrystusa.
Boże Narodzenie: Na Zachodzie, Boże Narodzenie jest największym świętem kulturowym w roku, jednak w dużej mierze wynika to z komercjalizacji i świeckich obchodów. Dla chrześcijan Boże Narodzenie jest dniem, w którym pamiętamy, że Bóg przyszedł na świat jako dziecko, aby prowadzić doskonałe życie i umrzeć za nasze grzechy jako doskonała ofiara. Właściwa data narodzin Jezusa nie jest znana, ale ważnym faktem jest to, że urodził się On, Immanuel, Bóg z nami. Na Zachodzie Boże Narodzenie obchodzone jest 25 grudnia [w Polsce 24 grudnia- wyjaśnienie od tłum.], ale kościoły wschodnie świętują je 7 stycznia - różnica wynika z różnic między kalendarzem juliańskim a gregoriańskim. Według kalendarza chrześcijańskiego na Zachodzie, okres Bożego Narodzenia rozpoczyna się 25 grudnia i trwa przez dwanaście dni, kończąc się 6 stycznia, w Święto Trzech Króli.
Epifania: Słowo epifania oznacza po prostu "manifestację", a święto Epifanii (lub Dzień Trzech Króli) ma upamiętniać objawienie się Chrystusa poganom, reprezentowanym przez magów. Jak zapisano w 2 rozdziale w Ew. Mateusza, magowie nie przyszli do żłóbka, ale do domu (werset 11), gdzie przebywała święta rodzina. Według tradycji, magowie pojawili się w "dwunastym dniu Świąt", czyli dwanaście dni po narodzinach Jezusa.
Środa Popielcowa: Środa Popielcowa jest oficjalnym początkiem okresu Wielkiego Postu i jest upamiętniana przez post, pokutę i modlitwę. (Dla wielu osób, które po prostu szukają powodu, aby żyć bez umiaru i zasadniczo wypaczają znaczenie pokuty, Środę Popielcową poprzedza Tłusty Wtorek, zwany również Ostatkami lub Mardi Gras, który kończy czas hulanek - ostateczne "świętowanie" grzesznych, cielesnych pragnień przed rozpoczęciem "bycia dobrym" w Środę Popielcową. Ekscesy Mardi Gras i Karnawału gwarantują, że człowiek ma grzechy do odpokutowania w Środę Popielcową. "Popiół" w Środzie Popielcowej odnosi się do popiołu uzyskanego ze spalenia gałązek palmowych z ubiegłorocznych obchodów Niedzieli Palmowej. Popiół ten kładzie się na czoło pokutnika po wyznaniu przez niego grzechu.
Wielki Post: Wielki Post rozpoczyna się w Środę Popielcową i trwa przez czterdzieści dni poprzedzających Wielkanoc (niedziele nie są wliczane do czterdziestu dni). Wielki Post to czas pokuty, modlitwy i postu w ramach przygotowań do Świąt Wielkanocnych. Wiele tradycji podkreśla rezygnację z jakiejś przyjemności na czas Wielkiego Postu. Katolicy, na przykład, podkreślają rezygnację z czerwonego mięsa i dlatego wiele restauracji typu fast food zaczyna reklamować swoje kanapki z rybą podczas Wielkiego Postu. Celem Wielkiego Postu jest zapewnienie uroczystego czasu refleksji i dokonania samooceny.
Niedziela Palmowa: Niedziela przed Wielkanocą to Niedziela Palmowa, początek tego, co często nazywane jest Wielkim Tygodniem w kalendarzu chrześcijańskim. Niedziela Palmowa upamiętnia wjazd Jezusa do Jerozolimy, gdy jechał na osiołku i gdy tłum wymachiwał gałązkami palmowymi na Jego powitanie (Ew. Jana 12.13).
Wielki Piątek: Wielki Piątek upamiętnia dzień, w którym Jezus został ukrzyżowany i jest regularnie obchodzony w wielu kościołach ewangelicznych poprzez nabożeństwo wielkopiątkowe. Wielki Piątek poprzedza Wielki Czwartek, nazwany tak z powodu polecenia, jakie Jezus dał swoim uczniom, aby miłowali się nawzajem (Ew. Jana 13.34) - łacińskie słowo oznaczające "polecenie" to mandatum, od którego pochodzi słowo Wielki Czwartek (w j. angielskim Wielki Czwartek to Maundy). Po tym jak Jezus został aresztowany i przeszedł różne bezprawne "procesy" przed Sanhedrynem, Piłatem i Herodem, został w końcu skazany na ukrzyżowanie przez Piłata. Ta najstraszniejsza zbrodnia jest wspominana w "Wielki" Piątek, ponieważ to właśnie akt ofiary Jezusa za nas zapewnił nam zbawienie. Było to największe dobro, jakie kiedykolwiek mogło być uczynione dla ludzi.
Wielka Sobota: Wielka Sobota jest dniem poprzedzającym Wielkanoc i upamiętnia Chrystusa "spoczywającego" w grobie i Jego " Nawiedzenie piekła", zstąpienie Chrystusa do piekła, aby uwolnić jego więźniów (wydarzenie, dla którego wsparcie biblijne jest wątpliwe). Wielka Sobota jest również nazywana Wielkim Sabatem, Czarną Sobotą, Radosną Sobotą, Sobotą Światła i Wigilią Wielkanocną.
Niedziela Wielkanocna: Wielkanoc upamiętnia zmartwychwstanie Jezusa z martwych. Ponieważ słowo Wielkanoc jest czasami kojarzone z elementami pogańskimi, coraz częściej kościoły ewangeliczne określają ten dzień jako Niedzielę Zmartwychwstania. Jest to czas radosnego świętowania w kościołach. Chociaż Niedziela Wielkanocna jest szczególnym, corocznym świętem, chrześcijańskie nabożeństwa tradycyjnie odbywają się w niedziele, ponieważ Jezus powstał z martwych w pierwszy dzień tygodnia. Zmartwychwstanie Chrystusa jest tak ważne, że świętuje się je raz w tygodniu, a nie tylko raz w roku, i oczywiście konsekwencje zmartwychwstania powinny być widoczne każdego dnia.
Niedziela Pięćdziesiątnicy: Pięćdziesiątnica obchodzona jest pięćdziesiąt dni po Wielkanocy i upamiętnia przyjście Ducha Świętego co zostało opisane w 2 rozdziale Dz. Apostolskich.
Niedziela Trójcy Świętej: Niedziela Trójcy Świętej w kalendarzu chrześcijańskim jest pierwszą niedzielą po Zesłaniu Ducha Świętego i jest obchodzona na cześć Trójcy Świętej. W pewnym sensie, Niedziela Trójcy Świętej jest końcem głównych wydarzeń w kalendarzu liturgicznym. Kalendarz chrześcijański rozpoczyna się Adwentem - przyjściem Syna - a kończy Pięćdziesiątnicą - przyjściem Ducha. W ten sposób objawia się pełna Trójca Święta.
Kalendarz chrześcijański jest pełen specjalnych dni, ale ich przestrzeganie nie jest nakazane przez Pismo Święte. Chrześcijanom nakazuje się regularne spotkania i regularne przystępowanie do Wieczerzy Pańskiej na pamiątkę śmierci Jezusa za nasze grzechy. Poza tym nie ma żadnych specjalnych dni, które byłyby wymagane. W przeszłości niektóre grupy chrześcijan gardziły obchodzeniem świąt, ponieważ uważały, że są one zbyt łatwo przejmowane przez świat świecki. Inni chrześcijanie stali się bardziej zainteresowani obserwowaniem świąt izraelskich i cieszeniem się ich wypełnieniem w Chrystusie. W ostatecznej analizie, słowa Pawła z Pisma Świętego muszą regulować nasze obserwacje: "Jeden robi różnicę między dniem a dniem, drugi zaś każdy dzień ocenia jednakowo; niechaj każdy pozostanie przy swoim zdaniu. Kto przestrzega dnia, dla Pana przestrzega; kto je, dla Pana je, dziękuje bowiem Bogu; a kto nie je, dla Pana nie je, i dziękuje Bogu. Albowiem nikt z nas dla siebie nie żyje i nikt dla siebie nie umiera; bo jeśli żyjemy, dla Pana żyjemy; jeśli umieramy, dla Pana umieramy; przeto czy żyjemy, czy umieramy, Pańscy jesteśmy. Na to bowiem Chrystus umarł i ożył, aby i nad umarłymi i nad żywymi panować" (Rzymian 14.5-9; tłum. Biblia Warszawska).
