Pytanie: Czy proroctwo o królu Tyru, o którym czytamy w Księdze Ezechiela w rozdziale 28, odnosi się do szatana?
Odpowiedź:
Czy proroctwo o królu Tyru, o którym czytamy w Księdze Ezechiela w rozdziale 28, odnosi się do szatana?
Na pierwszy rzut oka proroctwo z Księgi Ezechiela 28.11-19 wydaje się być odniesieniem do króla. Tyr otrzymał kilka najsroższych biblijnych proroctw zapowiadających jego potępienie (Księga Izajasza 23.1-18; Księga Jeremiasza 25.22; 27.1-11; Księga Ezechiela 26.1-28.19; Księga Joela 3.4-8; Księga Amosa 1.9,10). Tyr słynął z tego, że dorabiał się swojego bogactwa kosztem wykorzystania swoich sąsiadów. Starożytni pisarze opisując Tyr wskazywali, że było to miasto wypełnione bezdusznymi handlarzami. Tyr był centrum religijnego bałwochwalstwa i rozwiązłości seksualnej. Biblijni prorocy napominali Tyr za ich pychę z powodu swojej zamożności i strategicznego położenia. Fragment z Księgi Ezechiela 28.11-19 wydaje się szczególnie uderzać w postać króla Tyru, za dni proroka Ezechiela, strofując go za jego nienasyconą pychę i chciwość.
Aczkolwiek niektóre z opisów z Księgi Ezechiela 28.11-19 wykraczają poza odniesienia do ludzkiego króla. W żadnym sensie ludzki król nie mógłby twierdzić o sobie, że jest „w Edenie” czy „na świętej górze Bożej.” Z tego powodu wielu biblistów wierzy, że Księga Ezechiela 28.11-19 jest podwójnym proroctwem, porównującym dumę króla Tyru do dumy szatana. Niektórzy wskazują, że król Tyru był opętany przez szatana, co stanowiłoby jeszcze silniejsze i bardziej wymowne połączenie między nimi.
Przed upadkiem szatan był bardzo pięknym stworzeniem (Księga Ezechiela 28.12-13). Być może był najpiękniejszym i najpotężniejszym spośród aniołów. Wyrażenie „cherub, który bronił wstępu” być może wskazuje na szatana, który „strzegł” Bożej obecności. Pycha doprowadziła do upadku szatana. Zamiast oddawać Bogu chwałę za to jak pięknie go stworzył, szatan popadł w zachwyt i pychę nad samym sobą, myśląc że on sam sprawił, że jest taki wspaniały. Bunt szatana sprawił, że Bóg wyrzucił go sprzed swojego oblicza, woli, doprowadzając ostatecznie do tego, że potępił szatana i skazał na wieczne męki w jeziorze ognistym (Księga Objawienia 20.10).
Podobnie jak szatan, król Tyru był pyszny. Zamiast dostrzec Bożą suwerenność w swoim bogactwie, przypisywał je własnej mądrości i sile. Nieusatysfakcjonowany swoją pozycją, król Tyru wciąż zabiegał o więcej i więcej, doprowadzając do tego, że Tyr wykorzystał inne narody do powiększenia swojego bogactwa. I podobnie jak pycha szatana doprowadziła go do upadku i ostatecznie do jego wiecznej klęski, tak samo miasto Tyr straciło swoje bogactwo, potęgę i pozycję. Proroctwo Ezechiela dotyczące całkowitego zniszczenia Tyru częściowo się wypełniło za czasów rządów króla Nebuchadnesara (Księga Ezechiela 29.17-21), a ostatecznie za Aleksandra Wielkiego.
