Autor:
Księga Aggeusza 1.1 wskazuje, że autorem jest prorok Aggeusz.
Data napisania:
Księga Aggeusza została spisana około 520 r. przed Chr.
Cel napisania:
Aggeusz postawił Bożym ludziom wyzwanie dotyczące ich priorytetów. Wezwał ich do oddania czci i uwielbienia Boga poprzez zbudowanie Świątyni, mimo sprzeciwu lokalnej społeczności. Aggeusz przemówił do nich, aby się nie zniechęcali że Świątynia nie będzie tak bogato zdobiona jak Świątynia Salomonowa. Nawoływał, aby odwrócili się od swojej nieprawości i zaufali Bożej suwerennej mocy. Księga Aggeusza jest przypomnieniem problemów jakie przeżywał lud Boży, gdy ludzie odważnie zawierzyli Bogu, i jak Bóg zaspokoił ich potrzeby.
Kluczowe wersety:
Księga Aggeusza 1.4, „Czy już czas dla was na to, abyście mieszkali w domach wykładanych tafelkami, podczas gdy dom Pana leży w gruzach?”
Księga Aggeusza 1.5-6, „Oto teraz tak mówi Pan Zastępów: Zważcie, jak się wam powodzi! Siejecie wiele, lecz mało zbieracie, jecie, lecz nie do syta, pijecie, lecz nie gasicie pragnienia, ubieracie się, lecz nikt nie czuje ciepła; a kto pracuje by zarobić, pracuje dla dziurawego worka.”
Księga Aggeusza 2.9, „Przyszła chwała tego domu będzie większa niż dawna- mówi Pan Zastępów- i miejsce to obdarzę pokojem- mówi Pan Zastępów.”
Krótkie podsumowanie:
Czy ludzie Boży zastanowią się ponownie nad swoimi priorytetami, będą dzielni i postąpią zgodnie z Bożymi obietnicami? Bóg nie tylko ostrzegł ludzi, lecz również złożył swoje obietnice, wykorzystując do tego swego sługę Aggeusza, aby ich zmotywować do podążania za nim. A ponieważ lud Boży zmienił swoje priorytety i porzucił chęć stawiania Boga na pierwszym miejscu w ich życiu, toteż Juda cierpiała niewolę babilońską. W odpowiedzi na modlitwę Daniela i wypełnienie się Bożych obietnic, Bóg skierował króla perskiego Cyrusa, aby zezwolił Żydom na powrót do Jerozolimy. Grupa Żydów szczęśliwie powróciła do swojej ziemi, stawiając Boga znowu na pierwszym miejscu w swoim życiu, wywyższając go i rozpoczynając budowę Świątyni Jerozolimskiej, bez pomocy społeczności lokalnej zamieszkującej Palestynę. Ich wiara przepełniona odwagą spotkała się z dość srogim sprzeciwem zarówno ze strony miejscowych, jak i rządu perskiego przez około 15 lat.
Zapowiedzi:
Podobnie jak większość ksiąg mniejszych proroków, tak również Księga Aggeusza, kończy się obietnicami związanymi z odnową i udzieleniem błogosławieństw. W ostatnim wersecie, w Księdze Aggeusza 2.23, Bóg używa szczególnego, mesjanistycznego tytułu „sługo mój” (porównaj 2 Księgę Samuela 3.18; 1 Księgę Królewską 11.34; Księgę Izajasza 42.1-9; Księgę Ezechiela 37.24, 25) w odniesieniu do Zorobabela. Poprzez Aggeusza Bóg obiecuje mu uczynić go niczym sygnet, który był symbolem honoru, władzy i mocy, czymś w rodzaju królewskiego berła używanego aby zatwierdzić listy i dekrety. Zorobabel, jako Boży sygnet, stał się przedstawicielem domu Dawida i wznowieniem linii mesjanistycznej przerwanej podczas Wygnania. Zorobabel odnowił królewską linię Dawidową, która osiągnie swoją kulminację podczas tysiącletniego królestwa Chrystusa. Zorobabel pojawia się w linii Chrystusowej zarówno ze strony Józefa (Ew. Mateusza 1.12) jak i Marii (Ew. Łukasza 3.27).
Zastosowanie praktyczne:
Bóg w naszym imieniu przezwycięży wszystko, jeśli tylko pozostaniemy mu wierni. Inaczej aniżeli Edom, powinniśmy pomagać sobie wzajemnie w trudnych chwilach. Duma jest grzechem. Nie mamy żadnego powodu do dumy, za wyjątkiem Jezusa Chrystusa i tego co uczynił dla nas (chociaż na to nie zasłużyliśmy).
