Autor:
Księga Jozuego nie podaje dokładnie kim jest jej autor. Najprawdopodobniej napisał ją Jozue, syn Nuna, następca Mojżesza w przewodzeniu Izraelowi, a przynajmniej większość tej księgi. Dalsza część księgi została napisana przynajmniej przez jeszcze jedną osobę, żyjącą po śmierci Jozuego. Istnieje duże prawdopodobieństwo, że niektóre części księgi zostały zmienione/ dołączone po śmierci Jozuego.
Data napisania:
Księga Jozuego została spisana najprawdopodobniej pomiędzy 1400 a 1370 r. przed Chr.
Cel napisania:
Księga Jozuego dostarcza informacji na temat różnych bitew jakie miały miejsce w trakcie zdobywania ziemi jaką Bóg obiecał swojemu ludowi. Wyjście z niewoli egipskiej, a później 40 lat życia na pustyni, teraz nowo- utworzony naród jest gotowy wejść do Ziemi Obiecanej, osiedlając się tam i zamieszkując tamtejsze terytorium. Relacje te są skrócone i odnoszą się do konkretnych szczegółów związanych z walkami i sposobami podbijania tych ziem, ale także opisują podział terenu na obszary poszczególnych plemion.
Kluczowe wersety:
Księga Jozuego 1.6-9, „Bądź mocny i mężny, bo ty oddasz temu ludowi w posiadanie ziemię, którą przysiągłem dać ich ojcom. Tylko bądź mocny i bardzo mężny, aby ściśle czynić wszystko według zakonu, jak ci Mojżesz, mój sługa, nakazał. Nie odstępuj od niego ani w prawo, ani w lewo, aby ci się wiodło wszędzie, dokądkolwiek pójdziesz. Niechaj nie oddala się księga tego zakonu od twoich ust, ale rozmyślaj o niej we dnie i w nocy, aby ściśle czynić wszystko, co w niej jest napisane, bo wtedy poszczęści się twojej drodze i wtedy będzie ci się powodziło. Czy nie przykazałem ci: Bądź mocny i mężny? Nie bój się i nie lękaj się, bo Pan, Bóg twój, będzie z tobą wszędzie, dokądkolwiek pójdziesz.”
Księga Jozuego 24.14-15, „Oddajcie tedy Panu zbożną cześć i służcie mu szczerze i wiernie; usuńcie bogów, którym służyli wasi ojcowie za Rzeką i w Egipcie, a służcie Panu. A jeśliby się wam wydawało, że źle jest służyć Panu, to wybierzcie sobie dzisiaj, komu będziecie służyć: czy bogom, którym służyli wasi ojcowie, gdy byli za Rzeką, czy też bogom amorejskim, w których ziemi teraz mieszkacie. Lecz ja i dom mój służyć będziemy Panu.
Krótkie podsumowanie:
Księga Jozuego opowiada dalszą historię Izraelitów, po tym jak opuścili Egipt. Księga relacjonuje około 20 lat przywództwa Jozuego nad ludem Bożym, po śmierci Mojżesza który go powołał do tego zadania (czytamy o tym na końcu 5 Księgi Mojżeszowej). Dwadzieścia cztery rozdziały Księgi Jozuego tworzą poniższe części.
Rozdziały 1-12: Wejście i podbój Ziemi Obiecanej
Rozdziały 13-22: Instrukcje podziału Ziemi Obiecanej
Rozdziały 23-24: Mowa pożegnalna Jozuego
Zapowiedzi:
Historia prostytutki Rahab i jej wielkiej wiary w Boga Izraelitów sprawiła, że znalazła się pośród „bohaterów wiary” o których czytamy w Hebrajczyków 11.31. Jest to historia Bożej łaski względem grzeszników i zbawienia (ratunku) z wiary. A nade wszystko, dzięki Bożej łasce stała się przodkiem w linii mesjanistycznej (Ew. Mateusza 1.15).
Jeden z ceremonialnych rytuałów opisanych w 5 rozdziale Księgi Jozuego, znajduje swoje doskonałe wypełnienie w Nowym Testamencie. Wersety 1-9 opisują Boże nakazy dla tych, którzy urodzili się już na pustyni, mieli być obrzezani gdy wejdą do Ziemi Obiecanej. Czyniąc tak, Bóg powiedział do Jozuego: „Dzisiaj zdjąłem z was hańbę Egiptu” (5.9), czyli oczyścił ich z wcześniejszego grzechu. Kolosan 2.10-12 opisuje wierzących których serca zostały obrzezane obrzezką samego Chrystusa, przez którego wyzuliśmy się z grzesznego ciała ziemskiego.
Bóg stworzył miasta w których mogli skryć się uciekinierzy, którzy dopuścili się nieumyślnego zabójstwa innej osoby, aby w tych wyznaczonych miejscach mogli żyć bez obawy, że ktoś będzie chciał się na nich zemścić. Chrystus jest naszym schronieniem, abyśmy „mieli mocną zachętę do pochwycenia leżącej przed nami nadziei” (Hebrajczyków 6.18).
Księga Jozuego porusza jeden- ciągle przewijający się- temat odpocznienia. Izraelici, po 40- letniej wędrówce po pustyni, w końcu wchodzą do odpocznienia jakie Bóg im przygotował w ziemi Kanaan. Autor listu do Hebrajczyków wykorzystuje tą historię, aby ostrzec nas przed niewiarą przez którą możemy nie wejść do Bożego odpocznienia w Chrystusie (Hebrajczyków 3.7-12).
Zastosowanie praktyczne:
Jednym z kluczowych wersetów Księgi Jozuego jest 8 werset z 1 rozdziału, który brzmi: „Niechaj nie oddala się księga tego zakonu od twoich ust, ale rozmyślaj o niej we dnie i w nocy, aby ściśle czynić wszystko, co w niej jest napisane...” Stary Testament opisuje wiele historii, gdy lud Boży „zapominał” o Bogu i jego Słowie, przez co cierpieli wiele strasznych konsekwencji. Dla chrześcijan, Słowo Boże jest jak życiodajna krew w naszym życiu. Jeśli zaniedbujemy Słowo, to w naszym życiu pojawia się cierpienie. Jeśli jednak weźmiemy sobie do serca to, co ten werset mówi, to będziemy przygotowani do służby dla Bożego królestwa (2 Tymoteusza 3.16-17), odkrywając równocześnie że obietnice Boże przekazane w Księdze Jozuego (1.8-9) staną się także naszym udziałem.
Jozue jest przykładem w jaki sposób można się nauczyć wielu rzeczy od wartościowego mentora. Jozue przez wiele lat był blisko Mojżesza, którego mógł bacznie obserwować jak podąża za Bogiem bez zastrzeżeń. Nauczył się osobistej modlitwy od Mojżesza. Dzięki jego życiu nauczył się jak być posłusznym Bogu. Jozue również uczył się- widząc zły przykład Mojżesza- a później stracił radość wkroczenia do Ziemi Obiecanej. Jeśli żyjesz z Bogiem, to powinieneś być mentorem dla innych. Ktoś, gdzieś cię obserwuje. Jakaś młodsza osoba albo ktoś na kogo masz wpływ, obserwuje cię jak żyjesz i jak reagujesz. Ktoś się od ciebie uczy. Ktoś będzie naśladował twój przykład. Mentoring jest czymś więcej aniżeli wypowiadaniem jakiś słów przez mentora, jest głównie obserwacją przykładu życia drugiego człowieka.
