Autor:
Mimo, iż niektórzy przypisują autorstwo Listu do Hebrajczyków Pawłowi, to jednak tożsamość autora pozostaje wielką niewiadomą. Brak powitania, typowego dla piśmiennictwa Pawła. Poza tym, sugestia że autor listu korzystał z wiedzy i informacji dostarczonych mu przez innych, naocznych świadków Jezusa Chrystusa (2.3) sprawia, że kwestia autorstwa Pawła jest wątpliwa. Niektórzy przypisują autorstwo ewangeliście Łukaszowi; inni sugerują, że List do Hebrajczyków został napisany przez Apollosa, Barnabę, Sylasa, Filipa albo Akwilę i Pryscyllę. Bez względu jednak na to, kto spośród ludzi trzymał pióro, boskim autorem Pisma Świętego jest Duch Święty (2 Tymoteusza 3.16); stąd też, List do Hebrajczyków przemawia do nas z takim samym autorytetem, co pozostałe 65 ksiąg Biblii.
Data napisania:
Ojciec wczesnego kościoła Klemens cytował fragment Listu do Hebrajczyków w r. 95 po Chr. Jednak, dowody zawarte w tekście listu, chociażby fakt, że w tym czasie żył jeszcze Tymoteusz, oraz to, że nie ma żadnych dowodów potwierdzających zakończenia systemu ofiarniczego Starego Testamentu, jaki nastąpił wraz z upadkiem Jerozolimy w r. 70 po Chr., wskazują, że czas powstania listu szacuje się na około 65 r. po Chr.
Cel napisania:
Dr Walter Martin, (założyciel Instytutu Badań Chrześcijańskich oraz autor znanej książki Królestwo Kultów [ang. Kingdom of the Cults]), zażartował kiedyś, w typowy dla siebie sposób, mówiąc że List do Hebrajczyków został napisany przez Hebrajczyka do innych Hebrajczyków, aby ci Hebrajczycy przestali zachowywać się jak Hebrajczycy. Prawdę mówiąc, wielu spośród pierwszych chrześcijan, nawróconych Żydów powracało do praktyk i rytuałów judaizmu tylko po to, aby uniknąć narastającej fali prześladowań. List ten zatem jest upomnieniem dla chrześcijan- zmagających się z prześladowaniami, aby trwali w łasce Pana Jezusa Chrystusa.
Kluczowe wersety:
Hebrajczyków 1.1-2, „Wielokrotnie i wieloma sposobami przemawiał Bóg dawnymi czasy do ojców przez proroków. Ostatnio, u kresu tych dni, przemówił do nas przez Syna, którego ustanowił dziedzicem wszechrzeczy, przez którego także wszechświat stworzył.”
Hebrajczyków 2.3, „To jakże my ujdziemy cało, jeżeli zlekceważymy tak wielkie zbawienie?...”
Hebrajczyków 4.14-16, „Mając więc wielkiego arcykapłana, który przyszedł przez niebiosa, Jezusa, Syna Bożego, trzymajmy się mocno wyznania. Nie mamy bowiem arcykapłana, który by nie mógł współczuć ze słabościami naszymi, lecz doświadczonego we wszystkim, podobnie jak my, z wyjątkiem grzechu. Przystąpmy tedy z ufną odwagą do tronu łaski, abyśmy dostąpili miłosierdzia i znaleźli łaskę ku pomocy w stosownej porze.”
Hebrajczyków 11.1, „A wiara jest pewnością tego, czego się spodziewamy, przeświadczeniem o tym, czego nie widzimy.”
Hebrajczyków 12.1-2, „Przeto i my, mając około siebie tak wielki obłok świadków, złożywszy z siebie wszelki ciężar i grzech, który nas usidla, biegnijmy wytrwale w wyścigu, który jest przed nami.”
Krótkie podsumowanie:
List do Hebrajczyków zaadresowany jest do trzech oddzielnych grup: wierzących w Chrystusa, niewierzących, którzy mieli wiedzę i w sensie intelektualnym przyjęli fakty dotyczące Chrystusa oraz niewierzących, którzy zainteresowani byli Chrystusem, a którzy go całkowicie odrzucili. Ważne jest, aby rozumieć który fragment odnosi się do której grupy. Gdy nie rozpoznamy tego, to wyciągniemy niewłaściwe wnioski, które nie będą spójne z pozostałą treścią Pisma Świętego.
Autor Listu do Hebrajczyków wciąż wspomina i odnosi się do nadzwyczajności Chrystusa, zarówno jako osobowości jak i Jego służby. W piśmiennictwie starotestamentowym rozumiemy, że rytuały i ceremoniały judaizmu w sposób symboliczny wskazują na przyjście obiecanego Mesjasza. Innymi słowy, ryty judaizmu były tylko cieniami rzeczy, które miały nadejść. List do Hebrajczyków mówi nam, że Jezus Chrystus jest kimś znacznie większym i przewyższającym to, co oferuje religia. Cały przepych i okoliczności religii bledną w porównaniu z osobą, dziełem i służbą Jezusa Chrystusa. Tematem przewodnim tego listu jest doskonałość naszego Pana Jezusa.
Powiązania:
Prawdopodobnie w żadnej innej księdze Nowego Testamentu, fragmenty Starego Testamentu nie są tak mocno podkreślone, jak w Liście do Hebrajczyków, którego podstawą argumentacji jest kapłaństwo Prawa Mojżeszowego. Autor Listu do Hebrajczyków wciąż porównuje niedoskonałość starotestamentowego systemu ofiarniczego do doskonałego i pełnego dzieła Chrystusa. Podczas gdy Stare Przymierze wymagało składania ciągłych ofiar i raz do roku zadośćuczynienia- przebłagania za grzechy, dokonywanego przez kapłana, tak Nowe Przymierze daje Chrystusa jako ofiarę dostępną dla wszystkich (Hebrajczyków 10.10), ofiarując przystęp do tronu Bożego dla każdego, kto jest w nim.
Zastosowanie praktyczne:
List do Hebrajczyków w bogaty sposób przedstawia podstawy doktryny chrześcijańskiej, dając nam też pokrzepienie poprzez przykłady Bożych ludzi, którzy wytrwali mimo wielkich trudności i przeciwności (Hebrajczyków 11). Ci bohaterowie wiary dostarczają nam wspaniałych dowodów niezachwianej pewności i całkowitej zależności od Boga. Podobnie i my, możemy pokładać doskonałą ufność względem bogactwa Bożych obietnic, bez względu na okoliczności, zgłębiając niezachwianą wierność i ufność w Boże dzieła w życiu świętych Starego Testamentu.
Autor Listu do Hebrajczyków przekazuje słowa ogromnej zachęty dla wierzących, ale również pięć ważnych ostrzeżeń, jakie musimy dostrzec. Istnieje niebezpieczeństwo zaniedbania (Hebrajczyków 2.1-4), niebezpieczeństwo niewiary (Hebrajczyków 3.7-4.13), niebezpieczeństwo niedojrzałości duchowej (Hebrajczyków 5.11-6.20), niebezpieczeństwo braku wytrwałości (Hebrajczyków 10.26- 39) i niebezpieczeństwo odrzucenia Boga (Hebrajczyków 12.25-29). Zatem znajdujemy w tym nadzwyczajnym dziele wspaniałą porcję zdrowej doktryny, odświeżający powiew zachęcenia oraz źródło solidnych, bardzo praktycznych ostrzeżeń, przed letniością w życiu chrześcijańskim. Ale jest tutaj jeszcze więcej, w Liście do Hebrajczyków znajdujemy wspaniały portret naszego Pana Jezusa Chrystusa- Sprawcę i Dokończyciela wspaniałego dzieła zbawienia (Hebrajczyków 12.2).