Odpowiedź:
Marduk był fałszywym bogiem, który był czczony jako główne bóstwo babilońskie. Miał kilka tytułów, w tym Bel, co oznacza po prostu "pan". Był czczony jako bóg burz i płodności, podobnie jak Baal Kananejczyków.
Imię Marduk jest wyraźnie wspomniane w Piśmie Świętym tylko raz, w Księdze Jeremiasza 50:2: "Zwiastujcie między narodami i głoście, podnieście sztandar, głoście, nie ukrywajcie, mówcie: Babilon zdobyty, Bel zhańbiony, Marduk rozbity, zhańbione jego posągi, rozbite jego bałwany". Jeremiasz przepowiada tutaj, w jaki sposób fałszywy bóg zostanie "zhańbiony", gdy Bóg sprowadzi sąd na Babilon. Upadek Babilonu udowodni, że bóstwa tego narodu były fałszywe i bezużyteczne. Tytuł Bel nadany Mardukowi wspomniany jest w Księdze Izajasza 46:1 i Księdze Jeremiasza 51:44.
Babiloński system religijny był politeistyczny - czczono wielu bogów, a nie tylko jednego. Na początku historii Babilonu Marduk był czczony tylko jako lokalny bóg miejski, a nie jako bóstwo narodowe. Zmieniło się to jednak z czasem wraz z napisaniem Enuma Elisz, babilońskiego mitu o stworzeniu. Enuma Elisz pomogła podnieść Marduka do statusu bóstwa narodowego. W Enuma Elisz Marduk jest opisywany jako bohater opowieści, gdy pokonuje "boginię Tiamat, pierwotny słony ocean, i [tworzy] niebo i ziemię z jej martwego ciała" (Herbert Wolf, An Introduction to the Old Testament Pentateuch, s. 104). Mit ten opowiada o tym, jak Marduk zabił syna Tiamat i wykorzystał jego krew do stworzenia ludzkości, która miała być robotnikami bogów. Jest całkiem jasne, że historia stworzenia z Enuma Elisz drastycznie różni się od prawdy o stworzeniu przez Boga w Księdze Rodzaju 1-2.
W starożytnej mitologii Mardukowi przypisuje się stworzenie zodiaku: "On (Marduk) stworzył stacje dla wielkich bogów; Gwiazdy, ich wizerunki, jak gwiazdy zodiaku, naprawił" (The Seven Tablets of Creation, Fifth Tablet, przetłumaczone przez L.W. Kinga, London: Luzac and Co., 1902). Mitologia wiązała samego Marduka z planetą Jowisz.
Perski król Cyrus, który wydał dekret zezwalający Żydom na powrót do Jerozolimy (2 Kronik 36:22-23), przypisał Mardukowi swoją decyzję: "Marduk, wielki władca, ustanowił dla mnie jako swój los wielkoduszne serce tego, który kocha Babilon, i codziennie oddawałem mu cześć. . . . Przywróciłem wizerunki bogów, którzy tam mieszkali [w Babilonie], na ich miejsca i pozwoliłem im mieszkać w wiecznych siedzibach. Zebrałem wszystkich ich mieszkańców i zwróciłem im ich mieszkania" (z Fragmentu A, na podstawie tłumaczenia Mordechaja Cogana, opublikowanego w The Context of Scripture. Vol. II: Monumental Inscriptions from the Biblical World, Hallo and Younger, ed., Leiden: Brill, 2002).
Marduk jest często przedstawiany na starożytnych mozaikach w towarzystwie smoka. W rzeczywistości Brama Isztar, która była obecna w starożytnym Babilonie, przedstawia kroczącego, podobnego do chimery smoka zwanego "Mushussu", związanego z bogiem Mardukiem. Interesujące jest powiązanie Marduka ze zwierzęciem podobnym do węża, ponieważ diabeł jest często określany w Biblii jako wąż (Rodzaju 3:1, 14-15; Objawienie 12:9) i wiemy, że demony są przedmiotem kultu bożków (Powtórzonego Prawa 32:16-17; 1 Koryntian 10:20). Jeremiasz i Izajasz mieli rację potępiając Marduka; Pan rzeczywiście sprowadził sąd na Babilon, udowadniając, że Marduk i wszyscy inni babilońscy bogowie byli fałszywi. Jest tylko jeden prawdziwy Bóg i tylko On jest godny naszego uwielbienia (Izajasza 45:5).
