Odpowiedź:
Pomieszczenie nazwane Miejscem Najświętszym było najbardziej uświęconą przestrzenią starożytnego tabernakulum Mojżesza i świątyni Jerozolimskiej. Miejsce Najświętsze zostało skonstruowane w kształcie doskonałego sześcianu. Zawierała jedynie Arkę Przymierza, symbol szczególnej relacji Izraela z Bogiem. Miejsce Najświętsze było dostępne jedynie dla arcykapłana izraelskiego. Raz do roku, w dniu Jom Kippur, Dniu Pojednania [Przebłagania, Pokuty], arcykapłan miał przyzwolenie, aby wejść do małego, pozbawionego okien pomieszczenia, aby spalić kadzidło i pokropić krwią zwierzęcia ofiarnego przebłagalnię Arki. Czyniąc tak, arcykapłan dokonywał przebłagania za swoje grzechy i tych ludzi. Miejsce Najświętsze zostało oddzielone od reszty tabernakulum/ świątyni zasłoną wielką, ciężką, z delikatnego lnu i niebieskiej, fioletowej i szkarłatnej przędzy, wyszywanej złotymi cherubinami.
Bóg powiedział, że pojawi się w Miejscu Najświętszym (3 Ks. Mojżeszowa 16.2); stąd też potrzeba zasłony. Istnieje bariera pomiędzy człowiekiem z Bogiem. Świętość Boga nie mogła być dosięgnięta przez kogokolwiek prócz arcykapłana, i to również tylko raz do roku. Boże "oczy są zbyt czyste, aby mogły patrzeć na zło" (Ks. Habakuka 1.13) i tolerować grzech. Zasłona i wyszukane rytuały odprawiane przez kapłana były przypomnieniem, że człowiek nie może beztrosko lub bez szacunku wchodzić do miejsca przebywania wspaniałej obecności Boga. Zanim arcykapłan wszedł do Miejsca Najświętszego, musiał dokonać obmycia i nałożyć specjalne szaty, przynieś płonące kadzidło, aby dym zasłonił jego oczy przed bezpośrednim spojrzeniem na Boga, i przynieś ze sobą krew ofiarną, aby dokonać przebłagania za grzechy (2 Ks. Mojżeszowa 28; 3 Ks. Mojżeszowa 16; Hebrajczyków 9.7).
Znaczenie Miejsca Najświętszego dla chrześcijan odkryte jest w wydarzeniach towarzyszących ukrzyżowaniu Chrystusa. Gdy Jezus umarł, stała się niesamowita rzecz: "Ale Jezus znowu zawołał donośnym głosem i oddał ducha. I oto zasłona świątyni rozdarła się na dwoje, od góry do dołu..." (Ew. Mateusza 27.50-51a). Zasłona nie rozdarła się na pół dzięki jakiemuś człowiekowi. To było nadprzyrodzone wydarzenie uczynione mocą Boga, aby poruszyć bardzo konkretną kwestię: ze względu na śmierć Chrystusa na krzyżu, człowiek nie był już oddzielony od Boga. Starotestamentowy system świątynny stał się przestarzały jako że Nowe Przymierze zostało ustanowione. Nie musimy już dłużej polegać na kapłanach, którzy raz w roku będą składać ofiary w naszym imieniu. Ciało Chrystusa zostało „rozdarte” na krzyżu, tak jak zasłona w świątyni została rozdarta, i teraz mamy dostęp do Boga: "przez krew Jezusa mamy już zapewnione wejście do Miejsca Świętego. Jest to nowa droga i nowe życie, które nam ukazał poprzez [jakby świątynną] zasłonę, to jest przez swoje własne ciało" (Hebrajczyków 10.19-20; tłum. Biblia Warszawsko- Praska).
Ofiara Chrystusa raz na zawsze odsunęła potrzebę corocznego składania ofiar, które nigdy nie były w stanie usunąć grzechów (Hebrajczyków 10.11). Ofiary te były jedynie zapowiedzią doskonałej ofiary jaka miała przyjść, świętego Baranka Bożego zabitego za grzechy świata (Ew. Jana 1.29). Miejsce Najświętsze, sama obecność Boga jest teraz dostępna dla wszystkich, którzy z wiarą przyjdą do Chrystusa. Tam, gdzie przedtem istniała imponująca bariera strzeżona przez cherubinów, Bóg otworzył drogę poprzez przelaną krew swojego Syna.
