Pytanie: Jaka jest zależność między modlitwą a postem?
Odpowiedź:
Mimo, iż w Piśmie Świętym nie znajdujemy dokładnego opisu zależności między modlitwą a postem, to jednak wydaje się że modlitwa z postem występują w Biblii nierozłącznie. W Starym Testamencie post i modlitwa wskazywały na głęboką potrzebą i zależność i/ lub skrajną bezsilność, jaką miała przynieść rzeczywistość lub nieuchronna klęska. Modlitwa wraz z postem wspomniana jest w Starym Testamencie w chwilach żałoby, pokuty i/lub w szczególnej potrzebie duchowej.
W 1 rozdziale Księgi Nehemiasza, Nehemiasz opisuje sytuacje gdy się modlił i pościł, ponieważ odczuwał wielki niepokój na wieść, że Jerozolima została wyludniona. Te wszystkie dni, gdy zanosił modlitwy, przepełnione były łzami, postem, wyznawaniem winy za lud, błagając Boga o litość. Tak intensywne były jego wołania, że prawie nie robił sobie przerw od tych modlitw, by coś zjeść lub się czegoś napić. Zniszczenia Jerozolimy wpłynęły także na Daniela, który uczynił podobnie: „I zwróciłem swoje oblicze na Pana, Boga, aby się modlić, błagać w poście, we włosiennicy i popiele” (Księga Daniela 9.3). Podobnie jak Nehemiasz, Daniel również pościł i zanosił modlitwy do Boga, by ten zlitował się nad swoim ludem mówiąc: „Zgrzeszyliśmy, zawiniliśmy i postępowaliśmy bezbożnie, zbuntowaliśmy się i odstąpiliśmy od twoich przykazań i praw” (werset 5).
W kilku przypadkach w Starym Testamencie post związany był z modlitwą wstawienniczą. Dawid modlił się i pościł za swoje chore dziecko (2 Samuela 12.16), wstawiając się gorliwie za nim przed Bogiem (wersety 21-22). Estera prosiła Mordochaja i lud izraelski, aby pościli za nią, gdyż zamierzała pojawić się przed obliczem swojego męża króla (Księga Estery 4.16). Zatem jasne jest, iż poszczenie i błaganie są mocno ze sobą związane.
W Nowym Testamencie występują przykłady modlitwy i postu, lecz nie są one związane z pokutą i wyznawaniem grzechów. Prorokini Anna „nie opuszczała świątyni, służąc Bogu w postach i w modlitwach dniem i nocą” (Ew. Łukasza 2.37). W wieku 84 lat modlitwa i post były częścią jej uwielbienia dla Pana w jego świątyni, gdy wyczekiwała obiecanego Wybawiciela Izraela. Także w Nowym Testamencie czytamy o kościele w Antiochii, w którym post był częścią zanoszonego Bogu uwielbienia, gdy Duch Święty do nich przemówił i nakazał, aby odłączyli Saula i Barnabę do dzieła, do którego ich Pan powołał. W tym czasie trwali w poście, nałożyli na nich ręce i modlili się, po czym ich odesłali. Zatem dostrzegamy w modlitwie i poście elementy uwielbienia dla Boga i poszukiwania jego chwały. Nigdzie jednak nie znajdziemy stwierdzenia, że Pan ma większy wzgląd na modlitwy, którym towarzyszy post. Raczej, post i modlitwa wydają się wskazywać na szczerość ludzi trwających w modlitwie oraz trudną sytuację w jakiej się znaleźli.
Jedna rzecz jest oczywista: teologia postu jest teologią priorytetów, w której wierzący mają możliwość wyrażenia siebie w niezakłóconym i głębokim oddaniu się dla Pana i spraw związanych z życiem duchowym. To oddanie będzie wyrażone przez krótkotrwałe powstrzymywanie się od takich zwyczajnych i dobrych rzeczy jak picie czy jedzenie, po to aby w pełni rozkoszować się niezakłóconą społecznością z Ojcem. Nasza „ufność, iż przez krew Jezusa mamy wstęp do świątyni” (Hebrajczyków 10.19), bez względu na to czy towarzyszy temu post czy nie, jest jedną z tych najwspanialszych rzeczy, która jest naszym udziałem w Chrystusie. Modlitwa i post nie powinny być dla nas ciężarem czy obowiązkiem, lecz raczej świętowaniem Bożej dobroci i miłosierdzia względem jego dzieci.
