Pytanie: Czego powinniśmy się nauczyć z życia Nehemiasza?
Odpowiedź:
Ezdrasz i Nehemiasz żyli w tym samym okresie i oboje pisali na temat odbudowy Jerozolimy, co miało miejsce około siedemdziesięciu lat po tym jak została zniszczona przez Babilończyków za panowania Nebukadnesara. Ezdrasz pisał o odbudowie świątyni za Zerubbabela, a Nehemiasz o odbudowie murów Jerozolimy. Od czasów starożytnych, miasta zlokalizowane na Bliskim Wschodzie były otoczone kamiennymi murami z bramami, które były strzeżone dla ochrony obywateli. Ważni ludzie z każdego miasta gromadzili się przy bramie, gdzie rozstrzygali sprawy dotyczące miasta, dzielili się ważnymi informacjami lub po prostu spędzali wspólnie czas.
Relacja Nehemiasza rozpoczyna się w 445 r. przed Chr. i ta data jest ważna, ponieważ prorok Daniel, żyjący w tym samym okresie co Ezdrasz i Nehemiasz, napisał proroctwo "siedemdziesięciu tygodni" (Ks. Daniela 9.24-27) w oparciu o bardzo dokładną datę- 15 marca, 445 r. przed Chr. Data ta jest istotna dla początku proroctwa, jako że rozpoczyna proroczą linię czasu, która kończy się z ponownym przyjściem Jezusa Chrystusa. Podaje szczegóły odnośnie antychrysta, jak wkroczy na światową scenę i jak ruszy przeciwko Izraelowi w swoim ostatecznym ataku na Boga i Jego lud. Obecnie żyjemy pomiędzy sześćdziesiątym dziewiątym a siedemdziesiątym tygodniem.
Proroctwo Daniela znajduje się w Ks. Daniela 9.25 (tłum. Biblia Tysiąclecia): "Ty zaś wiedz i rozumiej: Od chwili, kiedy wypowiedziano słowo, że nastąpi powrót i zostanie odbudowana Jerozolima, do Władcy-Pomazańca - siedem tygodni i sześćdziesiąt dwa tygodnie; zostaną odbudowane dziedziniec i wał, w czasach jednak pełnych ucisku." Nehemiasz nie wiedział, że wypełniał proroctwo spisane przez Daniela. Nehemiasz, który również był trzymany w niewoli w Babilonie w tym czasie, rozpoczął swoje pisma modlitwą wstawienniczą za swój lud, Izrael, tak jak Daniel nieustannie modlił się w jego imieniu, błagając Boga, aby zlitował się nad nimi i sprowadził ich do ojczyzny. Nehemiasz spisał listę szczególnych dat, pod natchnieniem Ducha Świętego, po to, aby istniała pisemna wzmianka o wydaniu dekretu o odbudowie Jerozolimy.
Zanim poprosił króla o pozwolenie na odbudowę murów Jerozolimy, Nehemiasz modlił się, a Bóg wysłuchał jego prośby. Gdy opuszczał Babilon, spotkał pewnego Araba, który wyśmiewał go za to, co zamierza uczynić. Ks. Nehemiasza 2.20 (tłum. Biblia Poznańska) relacjonuje jego stwierdzenie, które do dziś jest świadectwem tego, kto ma prawo do miasta zwanego Jerozolimą: "Bóg niebios nam poszczęści! My, Jego słudzy, postanawiamy przystąpić do budowy. Wy zaś nie macie żadnego udziału ani prawa, ani żadnej pamiątki w Jeruzalem!"
Nehemiasz kontynuował swoją misję odbudowy Jerozolimy. Bóg zapewnił wszystkich potrzebnych pracowników i budowa ruszyła. Jednak nie byli pozbawieni wrogów- tych, którzy pragnęli powstrzymania odbudowy miasta. Ale Bóg interweniował podobnie jak uczynił to z Mojżeszem (2 Ks. Mojżeszowa 14.14). Ks. Nehemiasza 4.14 (tłum. Biblia Poznańska) relacjonuje, "Z któregokolwiek miejsca usłyszycie głos trąbki, zgromadźcie się natychmiast przy nas: Bóg nasz będzie za nas walczył!" To był wcześniej przewidziany plan Boży, aby wyprowadzić swój lud z więzów i przywrócić ich do ich ziemi, aby ponownie oddawali cześć Bogu w świątyni.
Możemy uczyć się z życia Nehemiasza wartościowych lekcji dotyczących odnowienia i pielęgnowania relacji z Bogiem. Gdy ludzie powrócili do odbudowanego miasta, pierwszym poleceniem było upewnienie się, że rozumieli Prawo Mojżesza. Zatem Ezdrasz, kapłan, spędził wiele godzin na czytaniu Prawa przed całym zgromadzeniem, upewniając się, że rozumieją czego pragnie Bóg. Ks. Nehemiasza 8.18 relacjonuje, to co powinno być częścią życia każdego wierzącego, codzienne czytanie Słowa Bożego: "Dzień w dzień aż do dnia ostatniego odczytywano Księgę Prawa Bożego. Przez siedem dni obchodzono to święto. A dnia ósmego odbyło się uroczyste zgromadzenie zgodnie z przepisem."
Nehemiasz jest świadectwem wierności i wytrwałości. Żył daleko od domu, a mimo to nigdy nie utracił nadziei, że pewnego dnia do niej powróci. Większość swojego życia spędził w niewoli, w kraju pogańskim, a jednak nigdy nie zachwiał się w swojej wierze i zaufaniu Bogu Abrahama, Izaaka i Jakuba. On był wojownikiem modlitewnym, przedkładając Bogu wszystkie swoje troski w modlitwie, wstawiając się w imieniu swojego ludu, i został nagrodzony za swoją pracowitość i wytrwałość. Nehemiasz tak bardzo troszczył się o swój lud, że nigdy nie porzucił nadziei jego odnowienia, nie tylko przywrócenia jego ziemi, ale przywrócenia relacji z Bogiem- który jako pierwszy wezwał ich przodka Abrahama, z tego samego obszaru i zawarł z nim przymierze, które Nehemiasz wierzył, że będzie obowiązywać na zawsze.
