Odpowiedź:
Niewola babilońska czy wygnanie odnosi się do czasu w historii Izraela, kiedy Żydzi zostali zabrani do niewoli przez króla babilońskiego Nabukadnesara II. To jest ważny czas w historii biblijnej, ponieważ zarówno niewola/ wygnanie jak i powrót i odnowienie narodu żydowskiego były wypełnieniem proroctw Starego Testamentu.
Bóg wykorzystał Babilon jako swoje narzędzie sądu wobec Izraela, za ich grzech bałwochwalstwa i buntu przeciwko Niemu. Właściwie było kilka różnych okresów podczas tego czasu (607- 586 r. przed Chr.), gdy Żydzi zostali zabrani do niewoli przez Babilon. Przy każdym kolejnym buncie przeciwko rządom babilońskim Nabukadnesar prowadził swoje armie przeciwko Judzie, aż przez ponad rok oblegali Jerozolimę, zabijając wielu ludzi i niszcząc żydowską świątynię, biorąc do niewoli wiele tysięcy Żydów i pozostawiając Jerozolimę w ruinie.
Jak głosiły proroctwa Pisma Świętego, lud żydowski powróci do Jerozolimy po 70 latach niewoli. To proroctwo wypełniło się w 537 r. przed Chr., gdy Izraelici otrzymali przyzwolenie od króla Persji Cyrusa do powrotu do Izraela i rozpoczęcia odbudowy miasta i świątyni. Powrót pod kierownictwem Ezdrasza doprowadził do przebudzenia wśród ludu żydowskiego i odbudowy świątyni.
Pod panowaniem króla Nabukadnesara II Imperium Babilońskie rozprzestrzeniło się na Bliskim Wschodzie, a około 607 r. przed Chr. król Judy Jehojakim został zmuszony do poddania się, stając się wasalem Nabukadnesara (2 Ks. Królewska 24.1). W tym czasie Nabukadnesar wziął do niewoli wielu najwspanialszych i najzdolniejszych młodych ludzi z każdego miasta Judy, w tym Daniela, Ananiasza (Szadracha), Miszaela (Meszacha) i Azariasza (Abed-Nego). Po trzech latach służby Nabukadnesarowi Jehojakim z Judy zbuntował się przeciwko rządom babilońskim i ponownie zwrócił się o wsparcie do Egiptu. Po wysłaniu swojej armii do zwalczenia buntu Judy, Nabukadnesar wyjechał z Babilonu w 598 r. przed Chr., aby osobiście zająć się tym problemem. Gdy przybył do Jerozolimy około marca 597 r. przed Chr., Nabukadnesar oblegał Jerozolimę, przejmując kontrolę nad obszarem, plądrując go i biorąc do niewoli syna Jehojakima, Jehojachina, jego rodzinę i prawie całą populację Judy, pozostawiając tam jedynie najbiedniejszą ludność tej ziemi (2 Ks. Królewska 24.8-16).
W tym czasie Nabukadnesar wyznaczył króla Sedekiasza na swojego przedstawiciela w Judzie, ale po dziewięciu latach- wciąż nie nauczywszy się swojej lekcji, Sedekiasz po raz ostatni poprowadził Judę do buntu przeciwko Babilonowi (2 Ks. Królewska 24–25). Pod wpływem fałszywych proroków i ignorując ostrzeżenia Jeremiasza, Sedekiasz zdecydował się dołączyć do koalicji utworzonej przez Edom, Moab, Ammon i Fenicję w buncie przeciwko Nabukadnesarowi (Ks. Jeremiasza 27.1-15). Doprowadziło to do ponownego oblężenia Jerozolimy przez Nabukadnesara. Jerozolima upadła w lipcu 587 lub 586 r. przed Chr., a Sedekiasz najpierw zobaczył jak jego synowie zostają zabici, a potem wyrwano mu oczy i zabrano do niewoli babilońskiej (2 Ks. Królewska 25). W tym czasie Jerozolima została spustoszona, świątynia zniszczona, a wszystkie domy spalone. Większość Żydów została wzięta do niewoli, ale Nebukadnesar ponownie zostawił resztkę biednych ludzi, aby służyli jako rolnicy i winiarze (2 Ks. Królewska 25.12).
2 Ks. Kronik oraz 2 Ks. Królewska opisują czas prowadzący do upadku zarówno Królestwa Północnego, jak i Judy. Obejmują także zniszczenie Jerozolimy przez Nabukadnesara i początek niewoli babilońskiej. Jeremiasz był jednym z proroków w okresie poprzedzającym upadek Jerozolimy i wygnanie, a Ks. Ezechiela oraz Ks. Daniela zostały spisane, gdy Żydzi byli na wygnaniu. Ks. Ezdrasza zajmuje się powrotem Żydów, jak zapowiedział to Bóg ponad 70 lat wcześniej przez proroków Jeremiasza i Izajasza. Ks. Nehemiasza obejmuje również powrót i odbudowę Jerozolimy po zakończeniu okresu wygnania.
Niewola babilońska miała jeden znaczący wpływ na naród izraelski, gdy powrócił do swojej ziemi- już nigdy więcej nie był zepsuty grzechem bałwochwalstwa i czczeniem fałszywych bogów sąsiednich narodów. Przebudzenie wśród Żydów dokonało się po ich powrocie do Izraela i odbudowie świątyni. Widzimy te relacje w Ks. Ezdrasza i Ks. Nehemiasza, gdy naród ponownie wraca do Boga, który wyzwolił ich od ich wrogów.
Tak jak Bóg obiecał przez proroka Jeremiasza, Bóg osądził Babilończyków za ich grzechy i Cesarstwo Babilonu poddało się armii perskiej w 539 r. przed Chr., jeszcze raz potwierdzając, że Boże obietnice są prawdziwe.
Siedemdziesięcioletni okres niewoli babilońskiej jest ważną częścią historii Izraela i chrześcijanie powinni być z nią zaznajomieni. Jak wiele innych wydarzeń Starego Testamentu, ta historyczna relacja ukazuje Bożą wierność wobec Jego ludu, Jego sąd nad grzechem oraz pewność Jego obietnic.
